Dit was nog in betere tijden:
Eerste keer rijden toen we Hocus net gekocht hadden, juli 2018
Maar goed, net op onze eigen stal ging het fout. Spanning bij mij, een gevoelig paard en een nieuwe plek waar veel te zien was voor Hocus. Hij sloeg op hol, ik viel op mijn rechteronderbeen terwijl mijn bovenlichaam door ging. Dat vond mijn knie niet tof. In de avond zag het er nog zo uit:
De volgende ochtend zo:
Dat was dus niet goed. Buitenband was verrekt. En ik had vocht in mijn bot. Heb bijna 2 maanden op krukken gelopen. Na veel fysio is de knie weer goed gekomen. Maar paardrijden durfde ik niet meer. In het najaar/winter van 2018 viel mijn man er ook nog een paar keer af. Wij begonnen ons af te vragen of we wel het voor ons juiste paard gekocht hadden.
Mijn man heeft in augustus nog wel de oefencross met hem gereden:
Via bokt ben ik op het spoor gekomen van een instructrice/coach die gespecialiseerd is in ruiters met angst. Dankzij haar zagen we weer een lichtpuntje en durfden we weer vooruit te gaan kijken. Haar conclusie, wij brachten onze spanning over op het paard. Door zelf in de omgang al veel meer rust te brengen konden we stapje voor stapje aan de slag. Eerst met mijn man. En ik voorzichtig eerst aan aan touwtje, daarna aan de longe en daarna steeds meer los. Ondertussen had ik via een stalgenoot heel lief het aanbod gekregen om haar paard te lenen om weer meters te maken en vertrouwen te krijgen. Onze dochter mocht er soms ook op. Die meters hielpen mij ook enorm om het gevoel en het vertrouwen dat ik "stiekem best wel een klein beetje goed" kon paardrijden terug te krijgen.
Een van de eerste keren weer erop:
Hier mijn man op Hocus, en onze dochter op Black Magic, waar ik ook de nodige meters mee gemaakt heb.
In mei gingen we op vakantie. Dat was ook enorm fijn voor het vertrouwen. Daar heb ik voor het eerst echt de klik gevoeld met Hocus, en definitief het vertrouwen gekregen dat we er wel zouden komen samen:
Hocus vond zijn paddockje daar heel leuk:
Genoeg vertrouwen om me op te geven voor een onderlinge wedstrijd:
Ik was zo blij dat ik rustig kon blijven. En dat Hocus braaf was en nergens naar keek, en gewoon braaf zijn ding deed
In de zomer was het heet. Heel heet. Daarom ook de nodige dagen niet gereden. Maar wel lekker gewandeld in de avonduren:
Hocus vond dat heerlijk. Het is net een hond, hij moest overal aan ruiken. Grap is dat hij toen we hem net hadden niks durfde, nu steekt hij overal eerst nieuwsgierig zijn neus in
hij is qua gedrag ook zo veranderd. Van een schichtig onzeker paard in een grapjas. Nog steeds wel met een klein hartje, maar wel met steeds meer vertrouwen dat als wij zeggen dat het goed is, het ook goed is. Hij is echt leuk en heerlijk om mee te werken. Wil altijd graag goed zijn best voor je doen.Ook met onze dochter is hij heel lief, terwijl hij haar in het begin echt best een beetje eng vond:
In het najaar weer een kleine mijlpaal voor mij, ik heb een stukje op de baan gestapt:
Doel voor 2020 is meer meters op de baan om straks ook heerlijke buitenritten te kunnen gaan maken. Ben iig al superblij dat we weer samen rond sturen, en dat het in de bak allemaal top gaat momenteel. We hebben echt een band gekregen dit jaar, en dat is een top gevoel. Op naar meer (ontspannen!!) meters en veel plezier samen
. Dank je wel! 
