Geplaatst Eigenlijk wil ik de afgelopen periode vooral afsluiten en niet oprakelen wat er allemaal gebeurd is.
Al met al hebben we veel te verwerken gekregen. Wat betreft de paarden mag het een wonder heten dat onze merrie Muzanna er nog is en een nog groter wonder dat ondanks alles de kleine Muzka, die inmiddels niet meer zo klein is, destijds is blijven plakken.
Terug naar april vorig jaar. Muzanna ging naar de hengst. En wat voor hengst!
1.
Kardash 4, Asat voor intimi, een 28-jarige Akhal-Teke dekhengst (inmiddels bijna 30) uit Dagestan die na heel wat omzwervingen op latere leeftijd nog in Duitsland is uitgebracht op Z niveau en hoger (incl. Bundeschampionat en klasse S**) in drie verschillende disciplines. Spijkerhard, kerngezond, veelzijdig en met een fantastisch karakter - een wandelend uithangbord voor het ras.
Een hengst met een bloedlijn om van te watertanden en de enige nakomeling van de legendarische Omar in Europa. De laatste directe nakomeling van Omar wereldwijd. Geboren in Dagestan in 1989, toen er nog een IJzeren Gordijn was en Dagestan nog deel uitmaakte van de Sovjet-Unie. Een levend monument.
Een hengst van een wat gematigd middentype, maar een zeer goede, zeer sportieve hengst. Al met al een waar prototype van zijn bloedlijn Fakirpelvan, een stamvader waar hij bovendien een bijzondere en bijzonder zeldzame III x III lijnteelt op voert en daarmee de Opal en Kaltaman takken samenbrengt.
Heel interessant gefokt dus. Een Russische fokker noemde me al een schatzoeker dat ik zo'n hengst had weten op te duikelen ergens in een uithoek op een eiland in de Oostzee (Baltische Zee).
2.
Voor ons was het erg spannend, temeer omdat we onze merrie door verkeerd voerbeleid tot twee keer toe bijna kwijt waren geraakt. Haar in handen van een vreemde laten was dan ook best moeilijk.
Toen we op de plek van bestemming, vlak aan zee, aankwamen voelde het echter meteen goed. Veel paarden hadden een uitloopje, ruime stallen, een groot deel van de paarden stond zelfs 24/7 buiten met schuilstal. De paarden die 's nachts op stal werden gezet, stonden allemaal heel dik in het stro (tot voorbij de kogels) en hadden de beschikking over onbeperkt, grofstengelig kruidenhooi van eigen land.
Alle paarden stonden er super bij en waren perfect op gewicht. De hengstenhouder vond onze merrie wel een beetje te dik. Dat gaf ik grif toe. Dat was ze tot mijn grote frustratie ook.
Onze merrie voelde zich er direct op haar plek.
Wij logeerden in een van hun vakantiehuisjes tegenover het terrein. Verder werden we geheel vrijgelaten in ons doen en laten en uitgenodigd om mee te gaan op een strandrit. Die avond hebben we voor het eerst de omgeving verkend.
Uiteindelijk voelde het zo goed dat we met een gerust hart weer naar huis gingen. Zonder merrie. Zij mocht wat langer op het "kuuroord" blijven.
Ze was heel snel drachtig.
3.
Ze had het wel naar haar zin (hier in het midden achterin) en ik kreeg regelmatig over de app of mail updates.
Ook al was ze meteen drachtig, we hebben bewust gewacht tot na de 40 dagen scan.
Het ophalen ging helaas niet zonder slag of stoot. Klapband op de terugreis.
Ondanks dat we heel secuur een goede verzekering hadden doorgesproken met de verzekeraar en deze ons verzekerd
had dat we echt met een gerust hart op weg konden gaf de ANWB niet thuis. Panne op zaterdag aan de vooravond. Bel maandag maar weer, dan kijken we wat we voor jullie kunnen betekenen.Wat?! En bedankt.
De Duitse politie en ADAC waren hulpvaardiger.
Enfin, uiteindelijk sprong ook bokt op de bres om ons te helpen en zijn ze alsnog veilig teruggekeerd.
De merrie was wel moe van de lange reis.
Panne was echter al snel een heel klein vlekje op de radar van narigheden. Om een heel lang en naar verhaal kort te maken werd onze merrie in de eerste week na terugkomst doodziek, volgens de dierenarts omdat ze (tegen de afspraken in) na thuiskomst kuil kreeg in plaats van haar eigen hooi (dat gewoon op stal aanwezig was). Zure kuil zelfs.
Ik kookte van woede. Maar het was niet het laatste probleem. (Overigens zouden we al verhuizen. Advies van de DA was echter niet verplaatsen…)
Uiteindelijk hebben we de merrie twee dagen later alsnog hals over kop weggehaald en elders ondergebracht. Als door een wonder heeft ze alle ellende overleefd.
Ook al was ze nog zo ziek, ze was hard voor zichzelf en liet veel vechtlust zien. Ze wilde zelfs, zo ziek als ze was, blijven spelen. Zoals hier: stokje apporteren.
Pas na een tijdje, toen andere merries op de nieuwe stal zouden worden gescand ivm gustverklaring durfde ik het aan Muzanna weer te laten scannen.
Tot mijn grote vreugde en opluchting zat de kleine Muzka, zoals we het vruchtje al snel noemden, er nog. Ondanks alle ellende en medicatie was ze blijven plakken.
4.
Al snel stond de winter voor de deur.
De verdere dracht richtten we ons op revalidatie en spierbehoud. Een goede conditie vergemakkelijkt immers de naderende bevalling.
Muzanna gaf pas kort voor de bevalling aan niet meer te willen werken. Wandelen wilde ze tot een week voor de bevalling. Daarna wilde ze niet meer van het terrein af.
5.
In april, een maand voor de geboorte, sloeg echter het noodlot toe. Mijn geliefde Inara, mijn hulphond, mijn grote liefde, bleek ziek. Heel ziek.
6.
7.
Met Pasen werden we naar huis gestuurd met medicijnen voor een infectie. Drie weken later, anderhalve week na de definitieve diagnose (kanker) was ze dood.
Ik was, en ben er kapot van. Mijn lieve hondje, die altijd en overal met mij mee ging, was er ineens niet meer. De kanker was dusdanig agressief dat zelfs chemo niet meer mocht baten. Het was vechten tegen de bierkaai. Het was een oneerlijke strijd.
Tot het laatst heeft ze echter nog genoten van het spelen met de bal en veel gezwommen (het was gelukkig mooi weer).
Ook hebben we veel gespeeld met Muzanna. Inara en Muzanna hadden vanaf het begin een innige band. Die twee waren gek op elkaar.
Ze stierf zoals ze was, maar ik had het er erg moeilijk mee. Ze was nog maar net 6. Het is zo oneerlijk.
Ook haar zoon Eli (Eliwood) had tijd nodig. Wekenlang meed hij de plek waar zijn moeder gestorven was. Eigenlijk hadden we het er allemaal erg moeilijk mee.
8.
Een dag of 10 na Inara's sterven merkte ik aan Muzanna dat ze zich anders voelde. Ze zocht steun, in plaats van vooral mij steun te geven in mijn verdriet.
"Je hebt gelijk," zei ik zachtjes tegen haar. Ze drukte haar neus in mijn handen. "Ik ben er wel klaar voor," fluisterde ik haar toe. "Muzka mag wel komen. Het is moeilijk, maar je hebt gelijk."
Twee dagen later werd Muzka geboren om 22:32 uur. De avond ervoor hebben we nog genoten in het avondzonnetje en heb ik foto's gemaakt. Ze bleef aan me plakken.
Omdat ik alle energie de afgelopen maand in Inara had gestoken, had ik helemaal geen foto's van de laatste fase van haar dracht. De kans om foto's te maken heeft ze me zelfs nog gegund. Amper 24 uur later stond het veulen er al naast.
De dag dat Muzka geboren werd plakte Muzanna zelfs zo erg aan me dat ze het vreselijk vond dat ik weer naar huis ging. Diezelfde avond was ik weer op stal.
9.
Onze Muzka (nog half in het vlies).
Ze werd geboren zoals ze verwekt was: vlot!
Toch was het een flink veulen. Toen ik haar zag was mijn eerste gedachte "wat veel wit!"
Vier witte beentjes en een bles.
10.
Vanaf de eerste dag wist Muzka wie haar mens was. Mijn man.
Het oorspronkelijke plan was haar te verkopen. Het verlies van Inara veranderde een en ander. Muzka was ons lichtpuntje en haar komst was zo emotioneel beladen. Toen ze geboren werd was het pas 12 dagen geleden dat Inara was gestorven.
Het was een achtbaan aan emoties.
Muzka zou dus sowieso voorlopig blijven.
11.
Ik maakte een shortlist met namen voor stamboekopname. Mijn man riep direct "dat is em!" bij net die ene niet-Turkmeense naam die ik erbij had gezet.
Goed, ik had die naam er met reden bij gezet. De naam begon met dezelfde letter als haar moeder, een traditie die al erg lang bestaat (vergemakkelijkt mondelinge overlevering). Ook heeft de naam dezelfde bron als Inara (Nur - licht in het Arabisch en Turkmeens).
Daarbij was ze ons lichtpuntje in een heel donkere tijd. Manari. Manari paste.
Al eerder had ik besloten dat alle paarden die ik ooit zal fokken het suffix Nur zullen dragen als eerbetoon aan Inara. Zo kreeg Muzka haar naam: Manari Nur. Schijnend licht.
12.
Dat Muzka zo vol koos voor mijn man was ook bijzonder te noemen. Ze was vanaf dag 1 heel resoluut. Hij was haar mens en niemand anders. Hij mocht en kon alles met haar.
Zodra hij er was kwam ze dramatisch hinnikend op hem af gerend, ongeacht hoe ver weg ze was.
Het duurde dan ook niet lang voor mijn man zich serieus achter de oren ging krabben en de vraag stelde wat voor paardensporten er eigenlijk allemaal waren, zodat hij zich kon voorbereiden op de toekomst.
Endurance leek hem wel wat. Die plannen had ik namelijk oorspronkelijk voor Muzanna. Maar verder? Ik liet hem onder andere wat filmpjes zien van een kennis uit Iran. Boogschieten te paard, ja dat leek hem wel wat.
13.
En ook al maken we eigenlijk nog geen echte plannen, want plannen maken hebben we dit jaar wel afgeleerd, biedt de komst van Manari Nur ons toch weer wat perspectief, een lichtje in donkere tijd, en durf ik misschien ooit weer eens te dromen...
14.
15.
(Ze zijn niet op hun mooist momenteel, maar ach, samen groeien - letterlijk en figuurlijk)
Toch zal ik blij zijn als ik dit moeilijke jaar kan afsluiten. Voor nu ben ik vooral enorm dankbaar dat Muzanna er nog is en dankbaar voor wat ze ons gegeven heeft. Ons lichtpuntje. Onze Muzka, onze Manari Nur.
. Heel veel geluk met jullie knappe paarden! 
Toch bieden ze ook veel troost en idd voelt het als een rijkdom dat ik ondanks alle ellende toch zo gezegend ben.
