Geplaatst Ik open dit topic misschien niet eens om hulp, want dat ligt in handen van de dierenarts, maar meer op mijn hart te luchten. Ik heb een fantastisch konijn genaamd Tukker (mannetje). Hij is inmiddels bijna 2 jaar en omdat het steeds meer begon te knagen om een vriendje te nemen en mijn ouders eindelijk toegaven (hun wilde het absoluut niet) werd 1,5 week geleden de eerste stap gezet, namelijk castratie. Toen wij hem kwamen ophalen kregen we te horen dat het goed gegaan was en zelfs via plaatselijke verdoving gedaan was.
Het leek een halve week goed te gaan, hij was vrolijk sprong als een lammetje door de tuin heen en eigenlijk dachten we dat het goed was. Omdat we een vriendje wilde moest die wel z'n inentingen en net die woensdag was er een speciale dag daarvoor. Ik heb gezegd tegen mijn moeder, laat dan ook meteen zijn onderkant even nakijken, want wij konden het minder goed zien. En dat bleek niet goed te zijn. Blijkbaar had die zijn hechting eruit getrokken en was het gaan ontsteken, alleen het meest aparte was, was dat de dierenarts zei 'die ook al' en ze maakte een foto van mijn konijn om het te laten zien.. dat voelde niet goed.
Even leek er niks aan de hand te zijn, maar donderdag werd die heel drooi en sloom en at die niet. Maar bovenal at die niet. Mijn moeder had gebeld en ze mocht hem meteen brengen en hij verbleef daar twee nachtjes. Nadat ze hem met dwangvoer hadden bijgevoerd en hij meer begon te eten, mocht hij naar huis om aan te sterken. Ook zijn onderkant zag er al wat rustiger uit en was niet dik. Het leek zaterdag goed te gaan, ik zag hem brokjes eten en hooi, alleen afgelopen zondag werd het weer minder.. hij at steeds 2 hapjes aardbei of banaan (terwijl die daar bijna een moord voor deed
, en brokjes at die niet. Wel een toostje. Vandaag moest die sowieso op controle en moet die weer blijven. In ieder geval 2 nachtjes. Wat mij het meest verontruste was dat ze zei dat zij mijn konijn nooit in zijn toestand (castratie) die 2 inentingen had gegeven en dat vind ik het ergste. Ben echt bang dat het niet goed gaat komen en snap net zoals de dierenarts niet waarom die niet wil eten. Begin mij bijna schuldig te voelen dat ik hem heb willen laten castreren..Heeft iemand ervaring met het mislukken van een castratie of misschien nog tips.. ben een beetje radeloos.
in ieder geval bedankt