Dat trappetje was hier ook eng de eerste paar dagen, maar dat went snel. Kwestie van lekker eten aan de andere kant aanbieden (beetje extra motivatie). Of is dat alleen bij die van mij, dat eten het allerbelangrijkste ooit is?
En die Hanna. Je zou denken dat het na zo'n traumatische aanvaring met de hond toch minder leuk wordt om te ontsnappen?
Hier is het nog steeds lente. Er was eerst wat mot tussen de 2, toen moest er een nestje gemaakt worden door een schijnzwangere voedster (het haar werd door de lokale nestbouwende koolmezen en mussen zeker gewaardeerd
) en nu is meneer ineens in een actief blij ei veranderd dat de hele dag mini-binkies maakt terwijl hij alles sloopt wat los en vast zit. Inclusief gebeitst hout. Dat is vast niet gezond

) dus misschien doet ze binnenkort een ronde 3.
Leuke namen ook 


Maar ook als we niet hier hadden gewoond en/of minder konijnen hadden gehad, waren we voor deze optie gegaan 













