Diablo schreef:Ja, mijn eigen, ongevaarlijke honden gaan bij mij voor, helaas. Ik weet dat bepaalde rassen gevaarlijk zijn, daar hoeven we alleen het nieuws maar voor te zien en te horen.
Er zijn verschillende pup kopers bij mij geweest, voor een Chihuahua pup, die hun hondje verloren waren door een dodelijke aanval van, jawel, weer diezelfde rassen. Ze hebben stuk voor stuk bij mij huilend aan de tafel gezeten, kunnen niet meer van hun netvlies krijgen hoe hun hondje verscheurd werd en ze kunnen het geluid van het gegil van doodsangst niet meer uit hun hoofd krijgen. En dan denk ik, het zal mij gebeuren, met Pebbles, ik word daar echt misselijk van.
En weet je, die honden kunnen het niet helpen, ze hebben zichzelf niet gemaakt. Maar ze zijn in mijn ogen wel te gevaarlijk om in de maatschappij te leven. Puur omdat ik vind dat onschuldige honden er niet onder hoeven te lijden dat andere mensen een potentieel moordwapen willen hebben.
Maar misschien moet iemand het eerst zelf mee gemaakt hebben, dat hun hond tussen de kaken van deze honden vermorzeld worden, voordat ze inzien dat dit een serieus probleem is.
Maar omdat jij bang bent voor jouw chi, is mijn hond niet belangrijk voor mij? Ik wordt misselijk van de gedachte dat je hond waar je zo gek van bent opeens afgepakt kan worden zoals het er vroeger aan toe ging:
Citaat:
De oude RAD verbood het houden van pitbulls en stamboomloze pitbullachtigen. De honden werden louter op hun uiterlijk beoordeeld. In vijftien jaar tijd zijn enkele duizenden pitbulls en pitbullachtigen in beslag genomen. Veel van die in beslag genomen pitbulls hadden nooit iemand kwaad gedaan. Als ze echter het uiterlijk van een pitbull hadden, was hun doodvonnis getekend, hoe lief de hond ook kon zijn. Een uiterst onrechtvaardige, dier- en mensonvriendelijke regeling.
Wekenlang heb ik ze moeten zien: de in beslag genomen honden in de kennels van het dierenasiel. Weken, maanden zaten ze daar te wachten op schouwingen en doodvonnis, soms zelfs langer dan een jaar omdat hun baas weer in beroep was gegaan tegen het doodvonnis. Bang, agressief of gestoord werden vele van hen door het continu eenzaam opgesloten zitten achter tralies in een betonnen verblijf. Omdat ze van Justitie waren mochten ze, anders dan de andere honden in het asiel, niet uitgelaten worden. Nooit meer vergeet ik de pitbull die wachtend op zijn doodstraf dag in dag uit continu aan de muren van zijn gevangenis zat te likken.
Was het doodvonnis eenmaal getekend, dan kreeg de hond nog wat extra lekkers te eten en als dat mogelijk was een korte uitlaat aan de lijn voordat de dierenarts voor de euthanasie kwam. Ook voor het asielpersoneel was dit allemaal zeer belastend.
Ik schiet hem nog liever zelf dood, dan dat ik hem weken of maanden opgesloten moet laten zitten omdat hij in beslag genomen is.