Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-03-17 23:24

Geplaatst: 01-03-17 23:24

Hier 3 Italianen, nee niet overgenomen via een stichting, niet uit asiels. Maar opgevist langs de weg, meegenomen naar de plaatselijke DA met de gedachten liever in laten slapen dan langs de kant weg laten rotten.

3 Maal bleken het nog gezonde pups te zijn en stonden we voor de keus, inslapen of meenemen.

Buiten dat ik verliefd ben op de 'buitenlandse hondjes look' en ik gek ben op me 3 honden, zou ik het eerder afraden. Eigenlijk precies wat Pasha schrijft.
Ik heb 2 jaar op een hondenschool gewerkt en helaas zijn de buitenlandertjes/herplaatsers met de goed bedoelde baasjes de grootste probleem honden.. angsthazen, angstbijters en weglopers, ze zijn er in overvloed..

Ik heb er dan nu 3 en juist diegene die ik van 8 weken pups af aan heb heeft de grootste issues. Ik denk niet dat ik ooit nog een complexere hond in me leven zal krijgen. Het zit in zijn genen en combineer dat met een dosis minimale socialisatie in die eerste 8 weken.. Nu na bijna 7 jaar is het nog steeds gefocust blijven trainen aan zijn socialisatie.. alhoewel, sociaal zal hij nooit worden.. het is nu meer 'acceptatie'..

Overigens hoeft dit natuurlijk niet per se zo te zijn, nummer 3 is meegenomen toen zij +-4 maanden oud was en het is de makkelijkste hond die ik ooit gezien heb. Dus tja je weet het niet, maar belangrijkste is realiseren dat er heel veel werk in kan zitten.

Waar veel mensen met buitenlanders ook de mist mee in gaan is dat deze honden vaak in hun belangrijkste socialisatie periode van kennel naar kennel hoppen met een berg aan slechte ervaringen er bovenop. Nee dan kan je ze absoluut beter later waar ze zijn, of in laten slapen. Niet elke straathond heeft een slecht leven.

Afbeelding

**Geplaatst**: 02-03-17 00:29

Geplaatst: 02-03-17 00:29

Ken inderdaad de verhalen van gewoon te slecht gesocialiseerde honden, die je eigenlijk gewoon niet naar Nederland moet halen. Honden die in hun socialisatieperiode/ inprentingsperiode van kennel naar kennel zijn gegaan blijken zich toch vaak bijzonder slecht aan te passen, en angst(-agressie) issues te hebben..

Dat gezegd hebbende....

Afbeelding

Deze dame is minimaal 10 jaar straathond geweest in Roemenie, werd dit najaar ter adoptie aangeboden omdat ze bang waren dat ze de komende Roemeense winter niet door zou komen..

En weet je..
Het is echt de leukste, vriendelijkste, grappigste, brutaalste hond ooit

Met maar één minpunt:
Ze heeft zichzelf voor genomen dat ze nooooooooooit meer naar buiten gaat, anders dan snel even plassen en poepen. Dat kan ze dan ook in een record tempo, om dan weer naar binnen te sprinten.

En ook zij kwam eigenlijk als tijdelijke opvang hond..

Maar goed... ze gaat dus mooi niet meer weg

**Geplaatst**: 02-03-17 01:01

Re: Een hond adopteren. Wie nog?

Geplaatst: 02-03-17 01:01

Ik ken echt heel wat buitenlanders maar er zit geen enkele probleemhond bij. Ze hebben allen hun grillen natuurlijk maar dat hebben rashonden ook

**Geplaatst**: 02-03-17 10:38

Geplaatst: 02-03-17 10:38

Lisitano schreef:
Ik ken echt heel wat buitenlanders maar er zit geen enkele probleemhond bij. Ze hebben allen hun grillen natuurlijk maar dat hebben rashonden ook

Dat is ook mijn ervaring buiten dat ze vaak wat meer jachtgedrag hebben en 1 Bulgaar met enig angstgedrag (wel te hanteren).
Mijn ervaring is dat de Spaanse honden het makkelijkst zijn. Vergis je niet in wat er in Bulgarije met straathonden gebeurd (in Brand steken, overgieten met zoutzuur ed) dus logisch dat daar honden vandaan komen die getraumatiseerd kunnen zijn.
Ik ben zeker voor zoveel mogelijk verbeteren in het land van herkomst maar als je een hond nu uit een hel kan halen tja waarom zou je het niet doen?
Maar inderdaad niet alle straathonden in alle landen hebben het slecht.

Ik heb zelf een Spaanse, die qua karakter en uiterlijk het meeste lijkt op een Mechelaar x Whippet.
Ik heb in de Nederlandse asiels gezocht naar een mechelaar of kruising daarvan. Mijn voorwaarde was dat ze met andere honden kon omdat ik al een hond had. Dit kon ik niet vinden in de Nederlandse asiels.
Toen op MP gaan kijken en daar zat ze, 4 maandjes oud in een Nederlands opvang gezin.
En ze is een lot uit de loterij

Alleen maar lief, speels en sociaal. En ontzettend trouw. (Het laatste wat in haar opkomt is weglopen

)

Achteraf ontdekte ik wel dat het oppasgezin niet echt goed voor de honden zorgde. 10 herplaatsers in een tussenwoning. Alleen uitlaten op afgelegen plekken om geen overlast te veroorzaken. Dat streven is heel goed natuurlijk, maar socialiseren schoot er daardoor wel bij in.
Gelukkig was mijn hond nog jong genoeg en had net wel voldoende basis om dit goed te krijgen.

**Geplaatst**: 02-03-17 10:45

Re: Een hond adopteren. Wie nog?

Geplaatst: 02-03-17 10:45

Wij hebben een herplaatser via basset herplaatsing. Kwam wel al als pup bij ons was met week of 5 met moeder en al in opvanggezin gekomen.
Was in het begin erg bang voor de cellofaamrol.. dan kroop die onder tafel.
Is een kruising tussen engelse bassethound en een border collie.
Afbeelding

**Geplaatst**: 02-03-17 10:45

Geplaatst: 02-03-17 10:45

Punz schreef:
Ken inderdaad de verhalen van gewoon te slecht gesocialiseerde honden, die je eigenlijk gewoon niet naar Nederland moet halen. Honden die in hun socialisatieperiode/ inprentingsperiode van kennel naar kennel zijn gegaan blijken zich toch vaak bijzonder slecht aan te passen, en angst(-agressie) issues te hebben..

Dat gezegd hebbende....

[ Afbeelding ]

Deze dame is minimaal 10 jaar straathond geweest in Roemenie, werd dit najaar ter adoptie aangeboden omdat ze bang waren dat ze de komende Roemeense winter niet door zou komen..

En weet je..
Het is echt de leukste, vriendelijkste, grappigste, brutaalste hond ooit

Met maar één minpunt:
Ze heeft zichzelf voor genomen dat ze nooooooooooit meer naar buiten gaat, anders dan snel even plassen en poepen. Dat kan ze dan ook in een record tempo, om dan weer naar binnen te sprinten.

En ook zij kwam eigenlijk als tijdelijke opvang hond..

Maar goed... ze gaat dus mooi niet meer weg

Wat een mooi verhaal, kippenvel.

**Geplaatst**: 02-03-17 11:22

Geplaatst: 02-03-17 11:22

Ik ken ondertussen ook heel veel buitenlandse adoptiehonden. Het wemelt er bijna van bij ons in het bos. Eigenlijk allemaal succesverhalen. Elke hond heeft wel een eigenaardigheidje, maar de problemen als weglopen en -blijven, agressie, extreme onderdanigheid, angst(bijten), totaal niet met andere honden kunnen opschieten etc etc, zie ik voornamelijk bij de Hollandse fokkerijproducten en juist niet bij de buitenlanders. Die zijn super vrolijk, tolerant, speels en belachelijk blij. Op de hondenschool ook, man man wat daar voor probleemhonden in de maak zijn...pfff, en dat zijn echt allemaal nederlandse brouwsels. Ligt enerzijds aan onzorgvuldige kruisingen met ouderdieren die wellicht niet zo geschikt waren om hun genen door te laten geven, maar ook zeker speelt het gebrek aan opvoeding en geschikte huisvesting c.q. socialisatie door de eigenaar een zeer belangrijke rol.
Ik heb, heel zwart-wit gesteld dit hoor, wel eens het idee dat mensen die met een buitenlander thuis komen, hier vaak veel beter over na hebben gedacht. Velen zijn maanden bezig met het vinden van een geschikte hond. Het overkomt hun dus niet zo maar. Bij veel autochtone honden heb ik wel eens het idee dat ze de eigenaar een soort van overkomen zijn, dus een emotionele ad-hoc beslissing. En dan groeit de schattige pup uit tot een enorme kruising Boerboel of weet ik wat, en blijkt de hond volkomen ongeschikt te zijn voor het betreffende gezin... Daar komt narigheid van, gestreste en geflipte honden. Dàt zie ik dus niet bij al die mensen met hun buitenlandse exemplaar waar ze weloverwogen naar op zoek zijn geweest.
Dit is dus mijn ervaring, geen harde waarheid ofzo hè, voordat ik hier tegen wil en dank een mega-discussie over me af roep

**Geplaatst**: 02-03-17 11:29

Geplaatst: 02-03-17 11:29

Lowara schreef:
Hier wilden we ook eerst een hond uit een nederlands asiel halen,maar werkelijk niets was geschikt, heb het weken bijgehouden op landelijk niveau. De enige twee die voldeden moesten bij elkaar blijven, en we kunnen maar 1 hond houden.
Echt.. De hoeveelheid Staffords, Herders of kruisingen hiermee waren ruiiiiiimm dominerend
ook de eis dat het dier met kinderen en katten moest kunnen en alleen thuis voor een uurtje of 3 was schijnbaar een lastige, want de weinige honden die qua ras nog acceptabel waren, voldeden absoluut niet aan die eis.

Uiteindelijk via een lieve vriendin het hondje van haar schoonouders te leen gehad om te oefenen. En mjah.. Van het een kwam het ander, en hebben we sinds enkele weken de 2 jarige Romy, een Border Terrier teefje die werkelijk zo lief is
[ [url=m/ZvBCrb.jpg]Afbeelding[/url] ]
Dit was dus ons leenhondje, en konden we onverwachts houden.

Maar als dat niet was gelukt hadden we ook een buitenlands hondje genomen, of via marktplaats een 'tweedehands' omdat we geen pup wilden. Via asiels in Nederland vond ik het ronduit drama, of je moest heel snel handelen en datvind ik voor een díer welke 12 jaar bij je in huis woont niet prettig. Ik wil graag kennismaken en weten of er een match is.

Niet!!!! Wat onwijs gaaf! Gefeliciteerd! Een leukere hond kun je niet vinden qua ras, je weet hoe ik over de borders denk

**Geplaatst**: 02-03-17 11:52

Geplaatst: 02-03-17 11:52

Gingerale schreef:
Ik ken ondertussen ook heel veel buitenlandse adoptiehonden. Het wemelt er bijna van bij ons in het bos. Eigenlijk allemaal succesverhalen. Elke hond heeft wel een eigenaardigheidje, maar de problemen als weglopen en -blijven, agressie, extreme onderdanigheid, angst(bijten), totaal niet met andere honden kunnen opschieten etc etc, zie ik voornamelijk bij de Hollandse fokkerijproducten en juist niet bij de buitenlanders. Die zijn super vrolijk, tolerant, speels en belachelijk blij. Op de hondenschool ook, man man wat daar voor probleemhonden in de maak zijn...pfff, en dat zijn echt allemaal nederlandse brouwsels. Ligt enerzijds aan onzorgvuldige kruisingen met ouderdieren die wellicht niet zo geschikt waren om hun genen door te laten geven, maar ook zeker speelt het gebrek aan opvoeding en geschikte huisvesting c.q. socialisatie door de eigenaar een zeer belangrijke rol.
Ik heb, heel zwart-wit gesteld dit hoor, wel eens het idee dat mensen die met een buitenlander thuis komen, hier vaak veel beter over na hebben gedacht. Velen zijn maanden bezig met het vinden van een geschikte hond. Het overkomt hun dus niet zo maar. Bij veel autochtone honden heb ik wel eens het idee dat ze de eigenaar een soort van overkomen zijn, dus een emotionele ad-hoc beslissing. En dan groeit de schattige pup uit tot een enorme kruising Boerboel of weet ik wat, en blijkt de hond volkomen ongeschikt te zijn voor het betreffende gezin... Daar komt narigheid van, gestreste en geflipte honden. Dàt zie ik dus niet bij al die mensen met hun buitenlandse exemplaar waar ze weloverwogen naar op zoek zijn geweest.
Dit is dus mijn ervaring, geen harde waarheid ofzo hè, voordat ik hier tegen wil en dank een mega-discussie over me af roep

Ik denk eerder dat mensen die voor een rashond gaan, en dan met name als ze helemaal in het kynologenwereldje zitten, wellicht wel eens wat teveel verwachtingen hebben van hun "perfecte" ras, en er vervolgens ook te moeilijk mee omgaan (want dit ras heeft natuurlijk een speciale gebruiksaanwijzing en met moet speciaal rasgebonden huppeldepup voer). Terwijl mensen die een buitenlander nemen niet voor de perfecte look gaan, weten dat het hondje wellicht een rugzakje heeft en dat maakt niet uit, ze willen gewoon lekker wandelen en plezier hebben met hun hond. De instelling is denk ik anders.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-03-17 12:05

Geplaatst door de TopicStarter : 02-03-17 12:05

Ik weet niet meer wie het vroeg, maar het gaat via We need a home. Bella is nog een jong hondje en wordt zover ze mij hebben in een huiselijke sfeer opgevoed.

Eigenlijk wilde ik wachten tot ik ooit genoeg plek had voor een border collie. Maar ik kwam haar tegen en moest haar gewoon hebben.

Ze mag van mij mankementjes hebben, zolang ze niet in alles en iedereen bijt vind ik het prima. Wij hebben thuis buiten mijn vorige border collie ook altijd asielhondjes gehad. Twee daarvan flink mishandeld. De ene super bang, de andere agressief. Beide hondjes zijn helemaal opgefleurd. En daar doe ik het voor

Gisteren is het aanvraag formulier opgestuurd, en nu is het afwachten!

**Geplaatst**: 02-03-17 12:16

Geplaatst: 02-03-17 12:16

Ik denk eerder dat mensen die voor een rashond gaan, en dan met name als ze helemaal in het kynologenwereldje zitten, wellicht wel eens wat teveel verwachtingen hebben van hun "perfecte" ras, en er vervolgens ook te moeilijk mee omgaan (want dit ras heeft natuurlijk een speciale gebruiksaanwijzing en met moet speciaal rasgebonden huppeldepup voer). Terwijl mensen die een buitenlander nemen niet voor de perfecte look gaan, weten dat het hondje wellicht een rugzakje heeft en dat maakt niet uit, ze willen gewoon lekker wandelen en plezier hebben met hun hond. De instelling is denk ik anders.[/quote]

Dat denk ik ook hoor. Veel rashonden hier, vind ik maar arrogante beesten

Veel gecompliceerder dan die asbakken uit het buitenland die zonder poespas gewoon hond zijn. En dat eea komt door o.a. de instelling van de baas: dat geloof ik ook wel ja. Anderzijds overleven straathonden het ook niet met een arrogante houding. Zelf denk ik dat een hond geboren op straat en zoals die van mij, die ook een aantal jaar heeft moeten overleven op die manier, mentaal veel stabieler is, juist vanwege het feit dat hij écht in een roedel heeft geleefd en, ondanks veel ellende, ook echt hond heeft kunnen zijn. Als je in NL als 8 weken oude pup bij mensen thuis komt, waar de bijkeuken of de bench de plek is waar je 3/4 van je tijd moet doorbrengen, andere honden eng of vies worden gevonden, altijd aan riem loopt en bij Gods gratie 3x per dag 15 min naar buiten mag, dan weet je van achter toch niet meer dat je van voor een hond bent?? Daar komen de geflipte wezens uit voort als het mij vraagt. Niet omdat je als hond je kostje bij elkaar hebt moeten scharrelen op straat, in samenwerking met een hele roedel....

**Geplaatst**: 02-03-17 12:17

Geplaatst: 02-03-17 12:17

Joliieeenn schreef:
Ik weet niet meer wie het vroeg, maar het gaat via We need a home. Bella is nog een jong hondje en wordt zover ze mij hebben in een huiselijke sfeer opgevoed.

Eigenlijk wilde ik wachten tot ik ooit genoeg plek had voor een border collie. Maar ik kwam haar tegen en moest haar gewoon hebben.

Ze mag van mij mankementjes hebben, zolang ze niet in alles en iedereen bijt vind ik het prima. Wij hebben thuis buiten mijn vorige border collie ook altijd asielhondjes gehad. Twee daarvan flink mishandeld. De ene super bang, de andere agressief. Beide hondjes zijn helemaal opgefleurd. En daar doe ik het voor

Gisteren is het aanvraag formulier opgestuurd, en nu is het afwachten!

Super!!! Spannend ook! Ik hoop het zo voor je!

**Geplaatst**: 02-03-17 12:19

Geplaatst: 02-03-17 12:19

Wij hebben twee hondjes uit Spanje. Wij waren op zoek naar een lief hond die bij katten kan, omdat mijn vriend toen al twee katten had. Wij woonden in een flat, dus een grote hond was geen optie. Ik wilde een hond uit het asiel adopteren, maar in het nederlandse asiel waren ze of te groot of konden ze niet met katten. Na 6 maanden toch eens bij organisaties gaan kijken en daar was ze! Ze had toen nog geen naam, kwam net in het asiel terecht van de straat in Spanje opgepakt, dus wij hebben haar Leia genoemd. Ik zag haar foto en was gelijk verkocht. Inmiddels hebben wij nog een boefje erbij en wat ben ik iedere dag blij met mijn schatten.

Afbeelding

Leia de eerste dagen bij ons, veel te dun, een wandelnd vlooien nest en kon met geschatte 5 jaar nog niks.

Afbeelding

Leia nu, een trotse dame

En Beto, ons boefje...

Afbeelding

...met een hart voor katten

Het kan dus allemaal, ook met oudere, geadopteerde honden $*\o/*$

**Geplaatst**: 02-03-17 12:25

Re: Een hond adopteren. Wie nog?

Geplaatst: 02-03-17 12:25

Ooooh Leia

Van welke stichting heb jij je hondjes?

**Geplaatst**: 02-03-17 12:28

Geplaatst: 02-03-17 12:28

Hier 2 geadopteerde Spanjaarden.

De eerste kwam eigenlijk net zoals in het leven als bij jou TS. We waren pas gaan samenwonen en 'ooit' zou er wel een hond komen. Tot we een half jaar (en 2 katten later, want niks in huis was zo stil) een foto tegenkwamen van Galia. Op een weekend alles beslist en geregeld en zij is sinds 21 juli 2012 in België. In het begin heel angstig, maar ze is uitgegroeid tot een vrij stabiele hond (enkel knallen, lichtflitsen, plotse bewegingen van vreemden en onzekerheid bij het eten) blijft er nog inzitten. Maar hier is perfect mee te leven.
Met Galia train ik gehoorzaamheid op de hondenschool. Ook al een paar wedstrijdjes meegedaan, maar dat is niets voor haar. En ik was al even aan het denken aan een tweede hond.

Na lang afwachten, praten met mijn vriend, opvang voor eventuele vakanties regelen zijn we dan op zoek gegaan naar een tweede hond. Dit zou uiteraard ook weer een buitenlander worden aangezien ik nu wel eisen had: een klein - middelgroot formaat, 3 tot 6 maanden oud en een passend karakter (voor zoveel je uit de tekst kan halen). Zo zijn we bij Zino terecht gekomen. Hij is begin juli 2016 naar België gekomen vlak voor wij nog op vakantie vertrokken. Die zondag zijn we met hem en Galia gaan wandelen en dit ging goed. Een week later zijn we hem dan gaan halen. Met hem ben ik ook onmiddellijk op de hondenschool gestart.

En om eerlijk te zijn: de eerste maanden had ik het gevoel dat we een verkeerde beslissing hadden gemaakt tegenover Galia. Galia is al ouder (leeftijd onbekend) en altijd enigste hond hier geweest (naast opvanghonden uit de familie). Nu zat er ineens constant een hyperactieve puppy bij in huis en moest ze haar aandacht delen. Na enkele weken ging dit vlotter en speelden ze vaak samen. Tot Galia na het spelen steeds meer begon te manken. Na enkele controles, pijnstillers en uiteindelijk foto's van de heupen was het verdict HD + ernstig misvormde heupen (dierenarts verwonderde zich nog dat ze zo goed mee liep) en misvormde voorpoten. Vermoedelijk van voor/vlak na de geboorte ernstige tekorten.
In november heeft Galia een heupkopamputatie gekregen aan de meest misvormde kant. Sinds begin februari heeft haar revalidatie een boost gekregen en dit is ook te merken tussen de 2 honden. Ze zijn actiever in het spel buiten (en binnen

), Galia verdraagt terug meer van Zino en daagt Zino ook regelmatig uit. En Zino verliest nog steeds met spelen

Ondertussen is Zino ook rustiger in zijn kop geworden heb ik de indruk. De vele veranderingen op korte tijd (vlucht naar België, in een opvanggezin gezeten met +20 andere honden, verhuis naar ons, hier aanpassen) uitte zich in heel druk gedrag bij hem. Toen we hem mee naar familie namen, kwam die drukte er terug uit omdat hij daar geen eigen plekje heeft. Nu weten we tijdens familiefeestjes dat we zijn kussen in elk geval moeten meenemen. Dan is hij merkbaar een heel pak relaxter.

Ondertussen trainen we verder op gehoorzaamheid en doe ik half maart mijn brevet met hem zodat we naar de D-klas kunnen. Ik wil met hem dit jaar nog graag mijn eerste wedstrijd in de gehoorzaamheid spelen. Wanneer de wedstrijden goed gaan, zoek ik een tweede hondensport erbij voor hem. Waarschijnlijk agility of flyball omdat hij de mentale en lichamelijke uitdaging echt nodig heeft.

Afbeelding

(Galia en Zino als puppy)

Afbeelding

Al bij al, lang verhaal geworden, maar ook hier succeservaringen

Ook mijn ouders en mijn broer hebben beide een hond uit Spanje geadopteerd. Ook hier succeservaringen, als je er maar genoeg tijd en liefde in stopt.

**Geplaatst**: 02-03-17 12:33

Geplaatst: 02-03-17 12:33

Het allerbelangrijkste bij een opvanghond is, is dat je gelijk de huisregels hanteert die je wil hebben.
Val niet in de fout, 'hij is zo zielig".
Juist deze honden hebben duidelijkheid nodig, houvast, ze moeten weten wat er van hun verwacht wordt wat dat geeft rust.

Vraag verder niet teveel van de hond, hou het rustig en net als met kinderen, prober regelmaat te houden in de dagindeling en voertijden, ook dat geeft houvast.

Ik heb 3 honden uit Spanje gehad, 2 galgo's en een spaanse mastin en alledrie waren ze ontzettend lief.
Een galgo was ontzettend bang maar koos zijn eigen plekje in huis en daar lieten we hem met rust.
Duurde een jaar voordat hij ontdooide maar uiteindelijk lag hij ook languit op de bank

Ook een whippet uit een Belgisch asiel opgehaald.
Teefje was 1 jaar oud maar wat een karaktertje, ongelovelijk zo fel, wat totaal niet bij het ras hoorde.
Met haar hebben we het meeste werk gehad al was ze met mensen na de de eerste opvoeding, wel enorm lief.

Ik heb jaren 6 honden gehad waarvan dus 4 geadopteerd en 2 van een fokker.
De bouvier van de fokker was de geflipste hond die er tussen zat,daar heeft de spaanse mastin uiteindelijk kunnen helpen, deze ex dame zette de ex reu op zijn plaats op zo'n manier die wij niet konden.
Ze was sterk, rustig maar enorm dominant als het niet volgens de regels ging en was niet onder de indruk van zijn uitval gedrag.
Hij viel uit, zij walsde er dwars over heen en over was het, heel mooi om te zien.
Daarna werd hij rustig en handelbaar, voegde zich in de groep terwijl hij zich eerst altijd afzonderde buiten op het erf, lag hij nu tussen de rest voor de houtkachel.

Mijn honden konden allemaal los mee.
Het was zelfs zo erg dat als we een strandwandeling gingen maken, alles strak om mij heen liep en ze geen eens gingen spelen met andere honden, die hoorden immers niet bij de roedel.

Onze spaanse mastin vond het verschrikkelijk om mee te gaan op mastin wandeling.
Ze wilden niet spelen met andere honden, ze liep bij ons en vond al die opdringerige honden heel onhonds.

Wel hebben wij iedere keer de hond kunnen bekijken voordat we hem namen, dus nooit vanaf een foto en wat tekst.

**Geplaatst**: 02-03-17 12:34

Geplaatst: 02-03-17 12:34

Ik denk dat je goed moet kijken naar je eigen leefomstandigheden, wat je zoekt in een hond...
Alles heeft zijn voor- en nadelen.

Mijn eerste hond kwam uit het asiel, een Schotse Collie van 7 jaar oud. Stikmakkelijke hond.
Ik wilde één keer een pup, dus kwam er een Heidewachtel.
Liefste dier ooit, maar qua gezondheid echt een zorgenhondje.

Daarna wilde ik nooit meer een dier, veel te bang om weer afscheid te moeten nemen. Maar ik miste het gezelschap en de lange wandelingen.
Elke dag de asielsites in de gaten gehouden, maar ook op marktplaats gekeken.... en daar was hij.
De makkelijkste hond? No way!
De lastigste van de drie (buiten dan)....
Maar spijt? Nee, want het was een bewuste keuze.

**Geplaatst**: 02-03-17 12:52

Geplaatst: 02-03-17 12:52

Lisitano schreef:
Ooooh Leia Van welke stichting heb jij je hondjes?

Jaa, Leia is echt ons prinsesje!

Leia en Beto komen van AINF.

**Geplaatst**: 02-03-17 12:53

Geplaatst: 02-03-17 12:53

Nikass schreef:
Gingerale schreef:
Ik ken ondertussen ook heel veel buitenlandse adoptiehonden. Het wemelt er bijna van bij ons in het bos. Eigenlijk allemaal succesverhalen. Elke hond heeft wel een eigenaardigheidje, maar de problemen als weglopen en -blijven, agressie, extreme onderdanigheid, angst(bijten), totaal niet met andere honden kunnen opschieten etc etc, zie ik voornamelijk bij de Hollandse fokkerijproducten en juist niet bij de buitenlanders. Die zijn super vrolijk, tolerant, speels en belachelijk blij. Op de hondenschool ook, man man wat daar voor probleemhonden in de maak zijn...pfff, en dat zijn echt allemaal nederlandse brouwsels. Ligt enerzijds aan onzorgvuldige kruisingen met ouderdieren die wellicht niet zo geschikt waren om hun genen door te laten geven, maar ook zeker speelt het gebrek aan opvoeding en geschikte huisvesting c.q. socialisatie door de eigenaar een zeer belangrijke rol.
Ik heb, heel zwart-wit gesteld dit hoor, wel eens het idee dat mensen die met een buitenlander thuis komen, hier vaak veel beter over na hebben gedacht. Velen zijn maanden bezig met het vinden van een geschikte hond. Het overkomt hun dus niet zo maar. Bij veel autochtone honden heb ik wel eens het idee dat ze de eigenaar een soort van overkomen zijn, dus een emotionele ad-hoc beslissing. En dan groeit de schattige pup uit tot een enorme kruising Boerboel of weet ik wat, en blijkt de hond volkomen ongeschikt te zijn voor het betreffende gezin... Daar komt narigheid van, gestreste en geflipte honden. Dàt zie ik dus niet bij al die mensen met hun buitenlandse exemplaar waar ze weloverwogen naar op zoek zijn geweest.
Dit is dus mijn ervaring, geen harde waarheid ofzo hè, voordat ik hier tegen wil en dank een mega-discussie over me af roep

Ik denk eerder dat mensen die voor een rashond gaan, en dan met name als ze helemaal in het kynologenwereldje zitten, wellicht wel eens wat teveel verwachtingen hebben van hun "perfecte" ras, en er vervolgens ook te moeilijk mee omgaan (want dit ras heeft natuurlijk een speciale gebruiksaanwijzing en met moet speciaal rasgebonden huppeldepup voer). Terwijl mensen die een buitenlander nemen niet voor de perfecte look gaan, weten dat het hondje wellicht een rugzakje heeft en dat maakt niet uit, ze willen gewoon lekker wandelen en plezier hebben met hun hond. De instelling is denk ik anders.

Mijn vorige collie kwam uit het asiel. Rashond (rough breeded, uiteindelijk hebben we contact met de fokker kunnen krijgen) maar na 4 jaar door de eigenaar weg gedaan omdat hij vals was. Het was mijn 3e herplaatsingscollie, dus ik durfde het wel aan. ondanks dat hij al een half jaar in een asiel zat. Wat was deze hond gestoord in het begin, onberekenbaar en het heeft zeker een jaar geduurd en heel veel geduld voordat hij zich als een vrij normale hond ging gedragen. Uiteindelijk heb ik hem nog ruim 5 jaar gehad, voordat hij langzaamaan verlamd raakte door een degeneratieve stoornis van het centrale zenuwstelsel, wat meer bij dit ras voorkwam. Ik ben blij dat we hem nog zo'n lange tijd hebben kunnen verzorgen maar een zuivere rashond is voor mij dus niet zaligmakend.

**Geplaatst**: 02-03-17 12:56

Geplaatst: 02-03-17 12:56

Ik ben gastgezin geweest voor een stichting, en dat 'keuren' valt heel erg mee, het is gewoon om te kijken hoe jullie over en weer op elkaar reageren, of er wederzijds een klik is.

Zelf heb ik geen buitenlands hondje, maar wel 1 hondje met een verleden (marktplaats)
dat beestje is inmiddels (geschat) 10 jaar, maar heeft voordat wij hem namen 4 a 5 baasjes gehad.

**Geplaatst**: 02-03-17 13:00

Geplaatst: 02-03-17 13:00

Joliieeenn schreef:
Ik weet niet meer wie het vroeg, maar het gaat via We need a home. Bella is nog een jong hondje en wordt zover ze mij hebben in een huiselijke sfeer opgevoed.

Eigenlijk wilde ik wachten tot ik ooit genoeg plek had voor een border collie. Maar ik kwam haar tegen en moest haar gewoon hebben.

Ze mag van mij mankementjes hebben, zolang ze niet in alles en iedereen bijt vind ik het prima. Wij hebben thuis buiten mijn vorige border collie ook altijd asielhondjes gehad. Twee daarvan flink mishandeld. De ene super bang, de andere agressief. Beide hondjes zijn helemaal opgefleurd. En daar doe ik het voor

Gisteren is het aanvraag formulier opgestuurd, en nu is het afwachten!

Dat was ik.

Die stichting ken ik niet.

Succes!

Gingerale schreef:
Dat denk ik ook hoor. Veel rashonden hier, vind ik maar arrogante beesten
Veel gecompliceerder dan die asbakken uit het buitenland die zonder poespas gewoon hond zijn. En dat eea komt door o.a. de instelling van de baas: dat geloof ik ook wel ja. Anderzijds overleven straathonden het ook niet met een arrogante houding. Zelf denk ik dat een hond geboren op straat en zoals die van mij, die ook een aantal jaar heeft moeten overleven op die manier, mentaal veel stabieler is, juist vanwege het feit dat hij écht in een roedel heeft geleefd en, ondanks veel ellende, ook echt hond heeft kunnen zijn. Als je in NL als 8 weken oude pup bij mensen thuis komt, waar de bijkeuken of de bench de plek is waar je 3/4 van je tijd moet doorbrengen, andere honden eng of vies worden gevonden, altijd aan riem loopt en bij Gods gratie 3x per dag 15 min naar buiten mag, dan weet je van achter toch niet meer dat je van voor een hond bent?? Daar komen de geflipte wezens uit voort als het mij vraagt. Niet omdat je als hond je kostje bij elkaar hebt moeten scharrelen op straat, in samenwerking met een hele roedel....

Ik heb beide, kan niet zeggen dat mijn stamboom Sheltie arrogant is,

noem hem wel mijn prins op de erwt, omdat hij nooit narigheid heeft meegemaakt, altijd een vrolijk ventje (tenzij een andere hond hem omver loopt/pijn doet, dan komt er een snauw uit) maar mijn Roemeen is voor mijn gevoel wel dankbaarder. Zo blij met een zachte mand/bank, een aai sessie kan hij geen genoeg van krijgen en buiten zo blij met de ruimte dat hij als een gek rondjes rent.

**Geplaatst**: 02-03-17 13:23

Re: Een hond adopteren. Wie nog?

Geplaatst: 02-03-17 13:23

De kruising border x basset je kan het niet bedenken, maar als je hem zo ziet.. moet het wel!

En ach.. als je 10 jaar op straat hebt geleefd en nu een warm huis hebt om in te wonen wist ik het ook wel, snel terug voor de deur dicht blijft!

Wat een heerlijke verhalen weer van onze internationale hondenbende.

**Geplaatst**: 02-03-17 13:30

Re: Een hond adopteren. Wie nog?

Geplaatst: 02-03-17 13:30

Mooie verhalen idd allemaal

. Bij.ons zijn de meeste beesten herplaatsers, konijnen uit asiel. Kat van mensen die gingen scheiden.

Ja haha hij heeft meestal het karakter van de basset, enorm makkelijk en relaxed maar af en toe komt de border wel boven qua actief zijn. Was een gevalletje van geen geld om moeder te laten helpen en die was loops en bij de buurman op visite..

**Geplaatst**: 02-03-17 13:33

Geplaatst: 02-03-17 13:33

Ik heb ook sinds begin oktober een hondje uit griekenland.
Was ook al een tijd op zoek naar een hond en in de asiels zat helaas niks dan alleen maar grote honden met veel problemen.
Wilde toen voor een pup gaan en was op zoek naar een fokker en tijdens die zoektocht kwam ik uit bij stichting atlas die halen ook honden uit Griekenland.
Ik ben ook meteen voor deze hond gevallen en kreeg hem ook niet meer uit mijn kop.

Hij stond omschreven als een teckel kruising maar denk dat dit eerder een terriër kruising is gezien gedrag
Heb me aangemeld dat ik interesse had voor 1 van hun honden.
Die zelfde avond ben ik nog gebeld door een mevrouw van die stichting en heb ongeveer een gesprek van een half uur aan de telefoon gehad.
Het eerste wat ze doen is alle nadelen van een hond aan je vertellen om te kijken hoe je in het gesprek daar op reageert en dan kreeg ik verteld dat er nog iemand bij mij kwam kijken (schrok hier ook wel van en vond het ook spannend.
En aangezien puk (zo heet mijn hond nu) binnen 3 dagen naar Nederland kwam was dat binnen 24 uur geregeld.
Het is niet zo zeer dat ze komen kijken hoe je woont maar gaan nog eens een gesprek aan over de nadelen van een hond.
En dat een buitenlandse hond ook een rugzakje kan hebben enz. enz.
Maar ze vertelde me niet of ik puk zou krijgen maar die zelfde avond ben ik gebeld geworden dat ik puk mocht hebben.
Ze hadden wel het liefste dat ik de hond zelf van schiphol zou halen zodat hij niet eerst hier naar een pleeggezin moest en dan na een paar weken daar weer weg moest om naar mij te komen.
Daar kon ik me ook iets bij voorstellen.
Dus het zijn voor mij toen nog een hele drukke 48 uur geweest om veel dingen te regelen maar op 5 oktober ben ik om 18:30 u. naar schiphol vertrokken om puk op te halen.
Daar was iemand van de stichting die ons opving en hebben de rest afgehandeld.
Ik had ook nog de keus als ik puk niet leuk zou vinden of het klikte op dat moment niet zou puk niet mee gaan en ging hij als nog naar het gastgezin (waar ook iemand van daar was) maar dat was nog nooit gebeurt.
Tja en toen ik dat koppie zag in die bench was ik verkocht en is hij met me mee gegaan.
En wat een voorbeeldige hond hier heb ik zoveel geluk mee gehad.
Ik heb hem wel even laten nakijken bij mijn dierenarts en daar kwamen we achter dat het paspoort en de chip niet klopte.
bleek in griekenland verwisseld te zijn.
In overleg met de stichting een nieuw laten maken en deze kosten heb ik terug betaald gekregen van de stichting.

Meet "PUK" foto is van de kerst.

Afbeelding

**Geplaatst**: 02-03-17 13:44

Geplaatst: 02-03-17 13:44

Hier ook een adoptantje van Kreta, zielsgelukkig met elkaar! Via Strassenhunde Kreta ging de procedure waarbij ook een huisbezoek hoorde. Dat heb ik totaal niet als vervelend ervaren. Ik vind het heel goed dat ze het doen, als je soms ziet in wat voor omstandigheden mensen denken 'er nog even een hondje bij te nemen'.

De reden dat we voor een buitenlands hondje hebben gekozen is gelijk aan de andere verhalen hier, geen geschikte match in de Nederlandse asiels. Het is voor mij mijn eerste eigen hond en we hebben drukke levens waarbij de hond vrijwel altijd met ons mee kan, maar dat moet een hondje ook aankunnen in z'n koppie. Veel nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe situaties voorgeschoteld krijgen is met de gedragsproblemen die bij Nederlandse honden vaak voorkomen gewoon geen match. Van ons hondje was al veel bekend omdat hij al een paar weekjes in NL was, dus daardoor ook wel redelijk goed in te schatten of hij bij onze levensstijl zou passen.

Verder wonen er bij ons in de buurt heel veel adoptiehondjes uit allerlei landen en bijna allemaal zijn het fijne, lieve en makkelijke honden. Ik ken weinig horrorverhalen. Wel zie je dat de ene baas competenter is dan de ander, en juist daarvoor is ook zo'n intake. Ze schatten ook in of je qua type mens/baas een match kan zijn met het hondje + bijbehorend verhaal. Bij ons gaf de vrouw die het huisbezoek aflegde door aan de stichting wat voor mensen wij zijn en in wat voor omgeving het hondje terecht zou komen, de stichting heeft die info gebruikt om in te schatten of het zou passen. En de matchmaking is goed gelukt ;-)

Ik heb Bella ook langs zien komen, volgens mij heb je daar een heel vrolijk maatje aan!

Afbeelding

Laatst bijgewerkt door Rukaro op 02-03-17 14:02, in het totaal 1 keer bewerkt