doezel2 schreef:Oke. Dacht dat die zuigvisjes ( naam weet ik zo snel niet) ok wel goed waren
Bedoel je de ancistrus?
Hoe groot is je bak? Deze worden zo'n 13 cm groot namelijk en ik vond dat zelf te groot voor mijn 60 liter bak.
Ik heb nog iets off topic..
Spoiler:
Gister zo iets heftigs mee gemaakt.. Had de paarden buiten gezet, en kreeg daarna een appje van de eigenaresse of ik bij beide paarden (mijn verzorg paard en paard van stalgenoot) de regen dekens om wilde doen.. paardje van stalgenoot wil mij nog wel is bijten als ik zijn deken doe, en in dit geval dus weglopen dus had hem even vast gezet.. Als ik had geweten dat er zou gebeuren wat er gebeurd is had ik hem nooit vast gezet.. Ik had heb dus vastgezet aan het hek (metalen schuifhek, goed stevig) en meneer ging hangen. Trok alles strak waardoor ik hem niet los kon maken. Hij trok het stevige hek krom, en raakte in paniek. Sprong er doorheen, sprong mij omver, maar raakte niet los. Weer sprong hij me omver, lagen voor de 2e x samen op de grond, kreeg een knal tegen mijn hoofd.. Van wat? Geen idee, maar mijn hoofd werd zwaar, de wereld draaide.. Ben snel de bak uit gerent omdat ik bang was out te gaan. Dit gebeurde niet. Uiteindelijk heb ik iemand kunnen bellen en kwam er Hulp. Op het moment dat zij iemand gevonden had met een stanleymes om het touw los te snijden kreeg ik hem los.. Het hek naar de kl*!ten, paard een wondje, maar wonder boven wonder zijn we er beiden goed vanaf gekomen. Ik was direct erna ontzettend misselijk, heb staan kotsen, maar mijn grootste zorg was het paard. Ik wist dat het met mij verder goed ging.. Man wat was ik bang, man wat heb ik gejankt, en man wat ben ik blij dat we er beiden met wat oppervlakkige schaafwonden, blauwe plekken en spierpijn af zijn gekomen. Ik heb enkel een flinke plek op mijn wang, dik, blauw, paars, en geschaafd. Af en toe flinke hoofdpijn, maar het had veel erger kunnen aflopen..
Ik zet in zo'n simpel geval dus NOOOOOOIT meer een paard vast. Never. Nooit meer.
Ik ben na afloop samen met de eigenaresse van mijn verzorgpaard nog naar ze toe gegaan. Het hek was verbogen, kregen we zelf niet open, dus ze konden er niet uit. De zooi afgesloten zodat ze zich niet konden openhalen daar, en voor mij het belangrijkste, ik heb hem even geaaid, wat lekkers gegeven, om te kijken of hij het ongeluk niet aan mij zou koppelen, en zeker te weten dat we samen goedzitten. Dit ging gelukkig goed..
Ik ben nogsteeds aan het bijkomen, nogsteeds van de schrik aan het bekomen, en het besef dat het echt heel goed is afgelopen is sterk aanwezig. Ik heb een engeltje op mijn schouder gehad, maar een enorm schuldgevoel overvalt me wel op dit moment. Ik ben met alle twee zijn eigenaresses in contact geweest en laat ze zeker weten dat ik graag wil weten hoe het met hem is, ze houden me nu ook echt wel even goed op de hoogte, dit vind ik erg prettig. Zondag ga ik met de eigenaresse van mijn verzorgpaard samen naar stal, als eerste keer na gister, zodat ik me zeker weten op mijn gemak voel. Maar man... Dit gun je niemand.. De angst.. De paniek..