Hij begind nu een beetje oud te worden.. grijs en zijn vacht is slecht (waarsch cushing).
Hij is erop getest en had verhoogde waardes, maar gezien het ook een stresser is bij de DA is het lastig.

Hij is echt mijn leven, we zijn onafscheidelijk hij volgt mij ik ben echt zijn baas. Ouders zijn tweede keus.
Ik woon begeleid en hij mag hier maar 2 dagen slapen op medisch advies (kinderachtig maar waar. Ik smokkel hem wel, maar zodra hij thuis bij mijn ouders is, jankt hij prescies zodra ze de jas pakken om hem naar mij te brengen.
We slapen ook samen.


Zijn jullie chi's ook zo aan jullie gehecht ?