emilyslaluna schreef:Wat betreft specifiek adopteren uit het buitenland, wees je ervan bewust dat die honden niet te vergelijken zijn met honden die hier in NL opgroeien.
Wil hier wel aan toevoegen dat dit dus wel puur geldt voor honden in adoptie tov honden van een goede fokker. Een Nederlandse asielhond krijg je vaak ook niet zonder issues (en de asiels hebben hier toch veelal grote honden van krachtige rassen, moet je wel echt willen). En honden van goede fokkers in het buitenland zijn natuurlijk gewoon net zo onbevangen als pups van goede Nederlandse fokkers - mocht je een ras overwegen dat in NL niet te vinden is bijv. Enige verschil is dan dat je een pup uit het buitenland pas met 15 weken mag ophalen tov de gebruikelijke 8/9 weken binnen NL.
Broodfokkers heb je overal en leveren je ook géén ongecompliceerde pup op.
Honden uit Spanje en Portugal hebben vaak een flink aandeel podengo/podenco of galgo. Dat betekent vaak: niet los kunnen lopen, zéker niet in gebieden met veel wild. Ook wel iets om rekening mee te houden of je dat wil, nog naast de mediterrane ziektes die ze mogelijk kunnen dragen. Toby komt uit Portugal en is grotendeels podengo. Hij is echt de liefste hond die er is: goed met kinderen, goed met paarden, goed met katten, goed met mensen in het algemeen. Maar hij kan dus nergens los ivm zijn jachtinstinct. Als je een hond wil die gegarandeerd lekker los kan, moet je dus ver weg blijven van de podengo's
(uitzonderingen heb je altijd, maar dat weet je pas als je met de hond samenleeft, dus wil je écht een hond die los kan, bespaar je de frustratie en kies iets anders)
Er zijn natuurlijk rasspecifieke stichtingen, zo hebben ook al mensen een Spaanse waterhond (vermoedelijk niet zuiver, maar dat weet je vaak niet, is ook niet zo interessant) uit Spanje gehaald via stichtingen. Dat is weer een heel ander type hond en die kunnen vaak prima leren loslopen. Verdiep je dus vooral echt goed in wat je wil. Ik ben toevallig tegen Toby aangelopen in de opvang (er zaten ook heel andere types honden, oa Portugese pointers, kleine terriers, mastins) en ik had maar één eis: makkelijk in de omgang, als in super lief en niet zomaar bijten. En dat is gelukt.
Vooruit: twee eisen. Ik wilde ook geen grote hond meer. Maar ik kom er op stal wel achter dat een hond die los kan lopen zonder weg te rennen makkelijker is in die setting
Overwegingen om voor jezelf te maken. En vooral niet denken dat het een of het ander makkelijker of beter is. Het moet vooral bij je passen.