De DA is nog lastig. Ze was vandaag net weg toen ik belde en een afspraak kon pas over een maand. Zij vol en ik net weg op de andere dagen. Ga vrijdag nog even bellen voor overleg. Maar hij doet t wel beter vandaag. Blijkbaar was het uitknijpen van de klier wel een opluchting. Hij loopt niet meer mank.
Bij mijn ‘gewone’ DA kan ik hiermee niet terecht. Die vond de autoimmuunziekte al stom. Wou daar niet aan zonder biopten. Maar hij had bijna 41 graden koorts. Die ging ik echt niet onder narcose doen. Gelukkig wel andere DA’s die mee wilden denken. Maar dat zijn dan wel weer specialisten en daar kun je niet zomaar morgen terecht. Maar goed, het is natuurlijk niet leuk, maar het is ook niet meteen dodelijk, dus we zingen het samen zo goed mogelijk uit. Hopelijk spreek ik haar vrijdag om hem de komende maand zo comfortabel mogelijk te houden.
Gelukkig is hij niet lang boos/wantrouwend gebleven. En heeft hij zich bij het uitknijpen ook netjes gedragen. Hij hing wel in mijn broek, maar aangezien ik mijn gezicht bij die van hem had, had t me ook eenoog kunnen kosten....
Dat arme ding is echt zó ontzettend schuw. Van mijn man moet hij nog steeds niks hebben. Hij woont al 6 jaar bij ons. Mijn dochter gaat nog. Laat staan visite (en de DA...). Alhoewel er 1 vroeger vriendinnetje van mijn dochter was, die hem zo, zelfs buiten, kon aaien. We sloegen allemaal stijl achterover!
Daarom ben ik blij dat hij t me allemaal niet al te kwalijk neemt.
Sonja racet af en toe naar buiten, om dan met volle vaart weer naar binnen te scheuren. Toch te veel wind, voor haar.