Ik heb het geduld van n erwt. Van mij mocht het gisteren wel gebeuren.
Toen ik thuis kwam, kwam ze de kast uit. Even heeel duidelijk maken dat ze me gemist had.
Na het eten heb ik gedoucht. Nu zit ik met de lage stoel naast de kast. Arm er in. En owee mijn gebeente dat ik mij naar het toilet begeef of wat te drinken pak. Oeiii, ik mag niet van haar zijde wijken.
Ook rio is veel in de buurt. Meestal ff kijken, lik op het hoofd en weer verder. Hij lijkt zich zorgen te maken, zoals hij doet.
Rio is vandaag toevallig jarig. Hij is één geworden.
Helaas had de rode in kwestie het te zwaar, ze stootte hem af en ik kon er niks meer aan doen. Bekje schoon, leeg, uitgezogen, warm gedraaid, op adem proberen te brengen, maar helaas.
De grootste van de twee, een tricolor had ook opstart problemen. Maar ademde vrij vlot.
Nu rust, op een piepende kitten na.
En hoe harder ze piepen, hoe meer leven er in zit.
Één leven dus. Maar tegen het leven wat ik straks moet inleveren, is dat het waard.