Sonja_vR schreef:Veel rottweilers die herplaatst moeten worden doordat eigenaars ze verknalt hebben komen niet eens in het asiel maar worden opgehaald door bijvoorbeeld rottweiler stichting nederland en andere initiatieven.
Voor de gemiddelde rottweiler met bagage een stuk beter dan het gemiddelde asiel.
Wat betreft makkelijk of moeilijk...
Ik denk dat je met een x aantal rassen gewoon veel meer marge hebt dan met andere rassen.
De gemiddelde golden retriever heb je een veel grotere marge on de opvoeding dan bij bijvoorbeeld een rottweiler.
Ben je wat minder consequent dan kom je daar bij een golden sneller mee weg dan bij een zelfstandiger ras wat sneller zelf beslissingen maakt.
Hier ligt momenteel een rottweiler op mijn voeten met een hele krappe marge in de opvoeding en dagelijkse omgang , vult vrij vlot zelf in en neemt erg makkelijk zelf beslissingen .
Maar tis een schatje (voor ons en de hondhandige medemens)
Klopt...
Heb het genoegen gehad om en goldens en een tosa (molosser) te hebben gehad op hetzelfde moment.
Waar het bij de golden ging om het vooral niet te verpesten (grove fouten maken), beetje bekend maken met de wereld op een fijne manier, normale opvoeding dus, dat ging het bij de tosa wel anders.
Daar kon ik me veel minder foutjes veroorloven, was er veel meer aandacht nodig voor bepaalde zaken (vooral hond/hond contact buiten). Het was zeer zeker niet onmogelijk, maar er ging wel meer tijd en devotie in zitten. Het was veel meer een we gaan ervoor om dit goed voor elkaar te krijgen. Gerichte training en daar dagelijks (zeker de eerste 2 jaar) bewust tijd in steken. Daar moet je wel zin in hebben, om echt te gaan werken met een hond ipv een leuk gezeldschapsmaatje te hebben waarbij je alleen maar het hond zijn hoeft te erkennen.
Ik vond dat heerlijk, heb gg2 cynofphilia met hem gelopen en van elk moment genoten. Hij was niet zo snel van begrip als bv een mechel dat is, maar het was oh zo belonend om daar te komen samen. De hond te zien groeien, jezelf te zien groeien. Maar dat is wel iets wat je moet willen, waar je als mens ook plezier aan beleeft.
De fila is al helemaal andere koek. Die betekend gewoon beperkingen. Hoe goed hij ook opgevoed is, mee naar een terras/markt is gewoon geen optie.
Die rassen zijn gewoon niet geschikt voor elke situatie, je moet echt zin hebben in de moeite die je erin moet steken, daar zelf plezier aan beleven. Als je dat niet wil moet je of een enorm terrein hebben zodat je hond afgescheiden van de maatschappij kan leven (en je hem daar kan geven wat hij nodig heeft), of gewoon niet zo'n hond nemen.
Net zoals bij bv een border collie, die doen het gewoon niet goed in een rustig leven als gezeldschapsmaatje zonder echt een geestelijke en/of lichamelijke uitdaging te hebben. Dat ras doe je geen plezier daarmee, maar des te meer plezier met een eigenaar die voldoening vindt in het werken met die hond.
Geplaatst: 23-01-16 18:11 
(las ik op google?)
