
Net had ons spook ook zo’n bui, die van mij kan je gniffelend vol gas van zijn kooi plukken, om hem wannabe plat te knuffelen.
En dan omhels ik hem, en dan zie je hem echt kijken van.


Zo van: laat dat maffe mens maar gaan, gaat wel weer over.

Vanmiddag duik ik voor de grap achter een stoel, en dan zegt het spook kiekeboe.
En dan loop je al gekkend naar zijn kooi, om hem te plagen met kietelen, en dan word hij toch groot en stout.

En schetteren, doen of hij vermoord wordt en als ik stop staat hij echt zó stout te kijken, aandacht te trekken en je uit te dagen.
Echt hilarisch, en dan ‘bijt’ hij inderdaad ook lijkt maar dat is enorm speels geknabbel.
Hij snapt ook heel goed wat ‘klaar nu’ betekend, dan gaat hij direct over op modus normaal, dan zijn we uitgeravot en dan gebruikt hij zijn snavel direct niet meer.
Mijn vader stond eerder ook wel eens te kijken: hij vind het niet leuk joh! Laat hem.
En dan stop ik, en dan rent die vogel baldadig achter me aan omdat hij het spelletje wel erg leuk vond en beledigd is dat je stopt.

En dan moet je mijn vader zien kijken op dat moment, dat is nog het leukste.
Dan mompelt hij iets in de richting van ‘dat beest spoort niet’.

Van de week hebben we zo gelachen.
Het was bedtijd, maar hij had overduidelijk nog geen zin en zat bij me op de stoel.
Als ik vroeg of hij mee ging slapen werd er meermaals heel demonstratief gereageerd.
Toen vroeg ik: ‘ga je mee boven slapen dan?’
En toen was het:



Stap stap op mijn hand, en hup vol entousiasme zei hij razendsnel entousiast weltrusten, en ging hij mee naar zolder waar ik slaap, en hij een tweede kooi heeft.
Mijn moeder zat echt met stijgende verbazing: ‘nouja zeg!’


Ofwel meneer wilde overduidelijk bij mij slapen, als we er niet met zijn allen bij zaten zou je het verhaal bijna niet geloven.
Ze zijn zo leuk, en ze snappen zoveel meer dan wij denken.
