Bokt.nl

knuffeldier schreef:

Ts heel netjes dat je gebelt hebt. Maar ik word een beetje kriegel van je manier van reageren en ik vind wel dat je jezelf een beetje in een afwachtende/slachtoffer rol zet.
Je gaat nu afwachten wat zij willen. Maar het gaat erom wat jij wil, jij beslist uiteindelijk of je de kat terug wil geven en niet zij. In het begin van dit topic heeft een bokker de wettelijk kant netjes uitgelegd. En heel simpel, het termijn dat zij recht hebben om de kat terug te eisen is allang verjaart. En zij zijn ook laks geweest. Als de kat hen echt zo dierbaar was hadden ze hem maar moeten chippen, dan had dit allemaal voorkomen kunnen worden.
Geen haar op mijn hoofd die er aan zou denken om een kat na 2 jaar nog terug te geven. Zou het ze wel melden en het ze daar bij laten.

Nu kunnen we allemaal op de emotie gaan spelen over een o zo zielig 10 jarig meisje. Maar het is maar net hoe je het als moeder brengt. Jr kan het insteken van weer je nog hoe verdrietig je was, maar ze is gevonden wil je haar terug. Waarbij kind in de emotie gaat en kat natuurlijk weer wil. Of je zegt:goh wat fijn, ze is gevonden en ze woont nu bij een hele lieve mevrouw die heel goed voor haar zorgt, fijn he! Dat is een totaal andere insteek. Plus dat kinderen ook gewoon om moeten leren gaan met het verwerken van verliezen.

knuffeldier schreef:

Om het voor jezelf makkelijker te maken. Het gaat hier om het belang van de kat. Een kat die helemaal bij jouw op haar plek is en die er echt niet beter van wordt als ze moet verhuizen. Tel daar nog eens bij op dat heel veel katten kinderen helemaal niet zo leuk vinden en soms om die reden zelf opzoek gaan naar een ander huis. (Haha zie het al helemaal voor me, heb je een vetgoed kindervrij huis voor jezelf geregeld als kat. En dan wordt je na 2 jaar weer terug gebracht....shoot )

Dreamybol schreef:

Maar er is toch geen goede oplossing? Als zij hun kat terug willen, kun jij wijzen op de wet en zijn ze nóg een keer verdrietig. Als jij hen de kat wel teruggeeft, ben jij verdrietig (en echt begrijpelijk).
Het komt op mij nu over of je ze gebeld hebt om van hen te horen dat ze blij zijn dat jij hun kat hebt opgevangen en hun 'zegen' wilde dat ie bij jou kon blijven. Een beetje vissen naar een compliment en goedkeuring.
En nu pakt het anders uit en willen ze de kat misschien wel terug (wat ook best een logisch gevolg is van jouw telefoontje) en zit je in zak en as en wil je het 'goed' oplossen, terwijl er geen 'goed' meer mogelijk is.
Vandaar mijn vraag, waarom bellen als je eigenlijk niet van plan was de kat terug te geven? Of misschien gewoon te vlot gebeld en te weinig/kort nagedacht over de consequenties van dat telefoontje.

Vroeger liep in een onbewaakt ogenblik onze binnenkat weg. Hij kwam niet meer terug, we waren verdrietig, maar legden ons erbij neer. Toen een hele tijd later zijn lichaampje werd gevonden (of wat er nog van over was, voornamelijk z'n bandje..) waren we niet opnieuw verdrietig. Het was bevestiging van wat we al wisten. Als we dat niet hadden geweten waren we ook van het ergste uit blijven gaan en ons daarbij neergelegd.
Na twee jaar lijkt het me dat je je erbij neer hebt gelegd dat je kat dood is en dan word je gebeld dat ie er nog is én binnen handbereik is, maar krijg je foto's en mag je langskomen, maar liever niet meer mee naar huis nemen. Dan zou ik wél opnieuw verdrietig worden. Dat was mij dan liever bespaard gebleven. Of mijn kat terug, of geen slapende honden wakker maken. Maar goed, dat denk ik.

Danique schreef:

Ik moest er stiekem wel om lachen dat er laatst ook een topic liep waarin een oud vrouwtje de TS haar kat had gecatnapped, en dat zij haar kat maar terug moest gaan 'stelen' want het was HAAR kat, of hij nou 6 maanden weg was of niet...

En hier moet TS de kat vooral houden en tegenvoorstellen gaan doen

Britta31 schreef:

Ik zou het mijn kind niet vertellen dat de poes gevonden is en nog niet besloten is wie het dier krijgt.Voorkomt alleen maar drama.En zou het ook nooit vertellen als de kat bij haar nieuwe huisje blijft.