Jezus wat erg zeg!!!
Ik heb zelf zoiets nooit meegemaakt uit eerste hand.
Maar mijn zusje heeft wel ook een vreselijke situatie meegemaakt met haar eerste pup, dwergkweesje: die is doodgebeten door de waakhond van haar schoonvader en dat was ook echt zo vreselijk naar wat daar gebeurd is toen
. De pup was onder het hek door gerend toen m'n zusje naar hun huis toe liep en is toen de ren in gerend van die hond en zij kon op dat moment dus niet erbij komen en heeft moeten toezien achter het hek hoe dit gebeurde. Ben nog steeds misselijk ervan als ik eraan terug denk. Uiteindelijk leefde de pup nog toen ze er bij kwam maar is ze in haar armen gestorven onderweg naar de dierenarts. Bij haar kwamen die 'wat als' gedachtes natuurlijk ook naar boven, want; waarom had ze d'r nu los (normaal luisterde ze wel maar als ze Erg enthousiast was liep ze dus ook zo ergens naartoe, zoals in dit geval ook. De pup ging vaak los mee naar d'r schoonouders thuis, die wonen een paar huizen verderop van haar, dus dit scenario had ze nooit voor mogelijk gehouden. Tot de pup opeens besloot dat die hond zo leuk was om naartoe te gaan, en de agressie signalen die de hond in de ren af gaf niet oppikte tot het te laat was). Ook allemaal van die dingen die ze zichzelf natuurlijk kwalijk neemt nu omdat het iets is wat ze feitelijk had kunnen voorkomen - maar ongelukken zitten soms in zulke kleine hoekjes en dingen gebeuren zo snel. Ik heb m'n pup ook los in gebieden waar het mag, maar voor hetzelfde geld krijgt ze ook de kolder in de kop en rent ze weg en zo onder een auto in bv. Je weet het nooit. Maar je kunt er niks meer aan doen achteraf natuurlijk. Het rouwen zal ook zeker nog wel even blijven want ik snap wel dat je je enorm poedersuiker voelt ook al door het feit dat je er niet zelf was. Dan ga je idd al snel denken 'wat als ik nu thuis was die dag'. Maar ook dan was het misschien gebeurd. Ik heb verder geen wijze woorden maar wil je heel veel sterkte wensen en een dikke knuffel geven. Ik hoop dat je het tzt een plekje kunt geven, maar voorlopig is het niet erg om natuurlijk te rouwen hierom, maar kijk ook uit dat je jezelf geen groot schuldgevoel gaat aanpraten nu
Mijn PB staat open als je verder wilt praten erover. Geen idee of ik veel troost kan bieden, maar een luisterend oor kan ik altijd geven.