Geplaatst Toch wilde ik graag een topic maken om dit jaar vol veranderingen vast te leggen. Dit jaar werd getekend door twee grote veranderingen op paardengebied: de carrière-switch met mijn Smurfje en het verhuizen van de pony's.
Hoewel ik ontzettend blij ben met de keuze van het verhuizen en mijn pony's super in hun vel zitten hierdoor, ga ik toch focussen op de veelzijdigheid van Kirsten omdat dit leuker vastgelegd is met foto's.
Mijn andere monster Pas
moet dus even zijn foto-ruimte afstaan, maar ik denk dat hij dat wel overleeft. Om bij het begin te beginnen, de loopbaan van Kirsten begon natuurlijk als klein veulentje. Haar moeder was een beetje een tovermerrie, toen ze gekocht werd kwam er in haar buik een verrassing mee. Dat is natuurlijk nog niet zo gek. Wat wel gek was, was toen er bijna twee jaar later alweer een verrassing in de wei lag, totaal onverwacht. En dat toverveulen, dat was mijn Kirsten. Stiekem was dit toveren een beetje geholpen door een enthousiaste schoonvader die even een nachtje een hengst in de kudde had gezet zonder dit te melden aan de eigenaar van de pony's..
En een beetje magisch, dat is ze altijd gebleven.
Kirs heeft een hele ontwikkeling doorgemaakt. Van een verfrommeld veulentje van net een paar uur oud groeide ze op tot een jonge pony, in de kudde waarin ze was geboren. In de winter liep ze heerlijk in de duinbegrazing voor Staatsbosbeheer en in de zomer liep ze op het malse weiland in de polder. Van mensen moest ze niet veel hebben, lekker vrij door de kudde banjeren was meer haar ding.
Omdat een pony die liever op twee benen loopt dan op vier niet zo leuk is voor kleine kinderen, werd het toen ze 3 werd tijd om op zoek te gaan naar een nieuw baasje. En zo belande ze bij mij. De middelste foto werd gemaakt een week voor ze naar mij kwam, mijn puppy-pony van 3.5. Elk jaar gaan we nog terug naar het eiland waar ze geboren is om vakantie te vieren en te genieten van de natuur.
Nu we de ontwikkeling van Kirs een beetje hebben gehad, is het tijd voor haar loopbaan. Toen ze net bij mij kwam was haar taakbeschrijving eigenlijk heel simpel. Af en toe een rondje lopen met mijn zusje op haar rug en vriendjes zijn met mijn gekke Arabier Pas. Dat ging haar best goed af.
Maar mijn zusje had ook nog veel andere hobby's, dus het grootste deel van de verzorging en training lag bij mij. In het begin deed ik veel met haar aan de lange teugel en deden we wat vrijheidsdressuur. Maar om het rijden van mijn zusje te ondersteunen klom ik er ook weleens op. Van de wilde pony die niets wilde was binnen no time niets meer over, een enthousiaste, intelligente pony met een sterk karakter bleef over. En zo kreeg ze de titel 'pretpony', voor het uithalen van gekke toeren.
Die rol vervulde ze ook voor mijn zusje, die zo af en toe lol kwam maken met goed weer. Maar kleine zusjes worden groot, dus de laatste keer op Kirsten werd gevierd met een zwempartij.
Mijn andere pony kampte veel met blessures en bleek achteraf al sinds jonge leeftijd artrose te hebben in zijn hoefkatrol. Kirs daarentegen deed haar werk als pretpony met twee vingers in de neus. Dus werden de rollen omgedraaid. Pas was de nieuwe pretpony en Kirs mocht beginnen aan haar carrière als sportpony. Zo kon Kirsten de rol als dressuurpony, springpony en crosspony aan haar CV toevoegen.
Dressuur was mijn ding en lekker eigenwijs gingen we gewoon tussen de paarden starten. Ik had geen vervoer dus ik hield het bij een beperkte startpas met 4 starts per jaar. In ons smurfenpakje reden wij met een dikke glimlach tussen de KWPN'ers.
Kirsten komt uit een familie van bloedfanatieke springers, dus dat moest natuurlijk ook gedaan worden. De hoogte in was geen probleem, rare dingen sprong ze zonder twijfel. En op cross training stal ze het hart van een EK ruiter als ukkie tussen de grote pony's.
Daarnaast leende haar leergierigheid zich ontzettend goed voor vrijheidsdressuur. Samen gaven we demonstraties vrijheidsdressuur en springen zonder hoofdstel.
En had ze een bijbaan als fotomodel.
Omdat het nooit mijn doel is geweest om haar te blijven rijden waren we ondertussen ook aan het bouwen aan een nieuwe toekomst. Wanneer het rijden haar geen plezier meer bracht wilde ik iets achter de hand hebben. Dus beleerde ik haar voor de wagen. Hoewel dit een leuke afwisseling was, was het lang zoeken naar het juiste materiaal en de juiste manier voor ons. Na een jaar puzzelen hadden we onze draai gevonden met het mennen en begon ik een verschuiving te merken.
Ze bleef bloedfanatiek onder het zadel, van opgeven was geen sprake. Maar ik merkte dat het trainen voor de wagen haar meer rust en zelfvertrouwen gaf. Toen maakte ik de beslissing om een punt te zetten achter het rijden.
Ik maakte afgelopen zomer mijn starts nog op, onze laatste wedstrijd was ons debuut in het L. Waar we netjes twee winst reden. Die wedstrijddag markeerde het eind van onze rij-carrière en met een rode rozet en een grote zak voer werd het een feestelijke dag.
Dus vanaf de zomer gaan wij voornamelijk zo op pad:
'
Maar natuurlijk houdt haar veelzijdigheid niet op, dus ook handpony mag afgestreept worden.
Maar het aller belangrijkste werk blijft toch lekker pony zijn, knuffelen met je vriendje en je baasje aan het lachen maken.
En dan toch nog even het nieuwe plekje waar we ons zo geweldig thuis voelen, zelfs op zo'n regenachtige dag als vandaag. De pony's kunnen er heerlijk scharrelen, hebben er een vriendje bij. En Kirs mag deze winter lekker een haarbal zijn (vriend Pas is wat minder stoer en staat dus lekker wel onder zijn dekentje). We hebben geen bak, maar zijn super gelukkig en hobbelen lekker buiten rond. Ik zie 2016 dus helemaal zitten
en volgens mij denkt Kirs er hetzelfde over
bedankt 
) 
. 
