Geplaatst 
Een jaar geleden zat ik in een zware periode met mijn twee paarden. Hoe moeilijk het ook was om toe te geven, ik haalde geen plezier meer uit het rijden met mijn merrie's. Omdat ik zo gek was/ben op mijn twee dames, heb ik de beslissing genomen om de eerlijkste keuze te maken voor ons allemaal. Daarom besloot ik om een goed plekje voor ze te zoeken. Wat ik hierna wilde was ik nog niet over uit. Dat zou ik wel zien als ze beide verkocht waren.
Enkele dagen nadat ik deze beslissing had gemaakt, stond er een fotoshoot in de planning bij een bekende van mij. Haar paard stond op een stalling die tevens wat handelt in paarden. Ik was iets eerder op locatie dan op de planning stond. Daar liep ik de staleigenaresse tegen het lijf, die ook via via had gehoord dat ik de moeilijke beslissing had gemaakt om mijn paarden te verkopen. Ze had nog wel een leuk paard op stal staan voor mij..
Maar goed, ik was nog niet op zoek naar een nieuw paard. Maar kijken kan geen kwaad toch? Een gigantisch grote onbeleerde bruine merrie, alleen een wit kolletje en een koppie om verliefd op te worden. En dat werd ik ook.. 
Tsja, en dan moet je beslissingen maken. Ik had mijn merrie's natuurlijk beide nog op stal staan. Daarom heb ik het eerst maar uit mijn hoofd gezet, in hoeverre ik dat kon. Zelf dacht ik dat dit aardig ging, maar volgens mijn vriend ratelde ik er de hele tijd over door.
Ze moest betaald worden van het geld dat mijn andere paarden op zouden leveren, en die waren nog niet verkocht. Dan moest ik haar toch maar uit mijn hoofd zetten..Maar toen kreeg ik een geweldig aanbod van mijn allerliefste vriend!
Ook hij had gezien hoe gek ik op haar was en hoe goed het klikte, en ook hij had een zwak voor haar gekregen. Hij heeft aangeboden om mij het geld voor te schieten zodat ik mijn droompaard zou kunnen kopen! Mij kon je natuurlijk niet gelukkiger krijgen Enkele dagen daarna hebben we haar laten keuren. Goedgekeurd! Ze was officieel van mij.. 
Mijn geluk kon niet op. Enkele dagen nadat ik haar officieel had gekocht zijn ze begonnen met beleren. In die tijd heb ik heerlijk wat met haar omgetut. Ik genoot volop van haar heerlijke karakter.
En kwam ik achter bepaalde karaktertrekken van haar..
Ondertussen ging het beleren erg goed. Het enige probleem was dat ze met het opstappen erg angstig was. Ze raakte wat in paniek en kreeg wat vluchtgedrag. In principe geen probleem als je snel opstapte en er geen aandacht aan besteedde. Elke keer als de persoon die haar inreed er weer op ging, begon het bij mij te kriebelen. Natuurlijk was ik erg nieuwsgierig dat ze ook echt zo aanvoelde zoals ik hoopte dat ze aan zou voelen. Op een ochtend kreeg ik een appje, of ik er 's avonds zelf ook op wilde.. Ja natuurlijk!
En zo mocht ik die avond voor het eerst op mijn eigen paard rijden.
En het voelde helemaal geweldig! Ze deed zo haar best, ondanks dat ze het nog erg lastig vond om haar lange benen mee te krijgen. Voor mij bevestigde dit onze klik niet alleen in omgang, maar ook onder het zadel. Enkele ritjes van ons samen volgenden.
Inderdaad enkele ritjes. Doordat ik erg onzeker werd en dat overbracht op haar, ging het steeds minder goed. Het voelde gewoon niet meer zoals het eerst voelde. Het vertrouwen was weg. We zakten beide naar ons dieptepunt. Ik begon te twijfelen of Garola wel het juiste paard voor mij zou zijn. Hoe had ik het ooit in mijn hoofd gehaald om zo'n jong onervaren paard te kopen? Nog één keer zou ik kijken of ze het juiste paard voor me zou zijn. Met mijn dwarse hoofd zadelde ik haar op, terwijl ik een slecht gevoel in mijn onderbuik had. Mijn vader hield haar vast tijdens het opstappen. Met het opstappen schoof het zadel wat opzij en voordat ik mijn been er helemaal overheen kon krijgen, stormde Garola in paniek er vandoor. Na enkele seconden lag ik er naast. Dit had mijn slechte gevoel bevestigd.
Heel veel tranen later heb ik de knoop doorgehakt en heb ik haar te koop gezet. Mijn droompaard, mijn alles.. Hoe had het zo ver kunnen komen? Maar ik vond het niet eerlijk tegenover haar om haar te houden, omdat ik haar niet de zekerheid zou kunnen bieden die ze nodig zou hebben. Het gevoel was vreselijk, maar de keuze was gemaakt.. Ondertussen is ze naar een andere stal verhuisd. Deze stal is dichter bij huis en hier zou ze meer naar buiten kunnen.
Enkele dagen nadat ik haar te koop had gezet kreeg ik bericht van mensen die wilden komen kijken. Deze mensen zijn langs geweest en waren ook gek op haar. Oh wat deed dit pijn.. Mijn vader is vanuit Friesland naar Drenthe gereden om haar te röntgen te laten keuren. Als ze goedgekeurd zou worden, zou ze meteen meegaan met haar nieuwe eigenaar. Ze heeft haar voorbeeldig gedragen, zowel op de trailer als bij het keuren. Stikzenuwachtig wachte ik op het telefoontje van mijn vader dat ze goedgekeurd werd. Toen ik door mijn moeder werd gebeld, wist ik dat er iets niet klopte. Ze had een kleine bemerking. De kans dat ze hier ooit last van zou krijgen is minder dan 1%, maar de koper wilde het risico niet lopen. Ik kon wel door de grond zakken. Ik had haar uit mijn hoofd en hart gezet, maar nu kwam ze terug..
Toen ik op stal kwam, stond ze zich gigantisch op te winden in de box. Ik voelde me wanhopig en wist niet wat ik met deze situatie aan moest. Ze zou nooit binnen mijn ideale plaatje passen. Ik wilde op buitenrit, ik wilde er op kunnen springen zonder zadel, ik wilde gewoon een braaf paard die mij niet onzeker maakte. Alles leek zo ver weg..
De staleigenaresse zei tegen mij dat het zo had moeten zijn. Zij heeft mij overtuigd om lekker met haar aan de gang te gaan. Gewoon aan de hand, niks forceren en gewoon genieten. Ze kreeg een prachtige buitenstal zodat ze lekker kon kijken wat er allemaal om haar heen gebeurde.
De eerste stappen die we hebben genomen zijn dat ze op mijn commando halt moest houden. Als ik achteruit zou lopen, zou zij dat ook moeten doen. Dit pikte ze erg snel op. We kregen er steeds meer plezier in. Ergens kwam weer wat terug van wat we eerst ook hadden. Daarna ben ik begonnen om haar opstapprobleem te verhelpen. Ook hiermee begonnen we simpel. De eerste keer dat ik een sprongetje naast haar maakte, sprong ze met vier benen de lucht in.
Toen ook dit normaal voor haar werd, hebben we voorzichtig weer eens een zadel er op gelegd. Gewoon aan het halster, maar wel met het zadel op.
Langzaam aan begon ik haar weer te vertrouwen. Door consequent maar eerlijk tegen haar te blijven, kreeg ik ook het gevoel dat ik vertrouwen van haar terug kreeg. Uren lang heb ik op het krukje naast haar gestaan, gezeten en gesprongen. Het vertrouwen om er weer op begon langzaam te komen. Omdat ik niet weer dezelfde fouten wilde maken, heb ik gewacht we er beide helemaal klaar voor waren. En ineens was het moment daar.. Ik zat weer op mijn eigen paard!
Dat gevoel was met geen woorden te beschrijven. Het vertrouwen was terug, en meer dan ooit! Ik werd opnieuw stapelgek op mijn paard. Ik heb nooit durven dromen dat ik ooit weer op zou stappen. En toch hebben we het samen geflikt! We raakten steeds meer aan elkaar gehecht.
Ook het rijden ging steeds beter..
Zoals ik eerder noemde, was mijn grootste wens om een braaf paard te hebben waar ik lekker mee naar buiten zou kunnen en zo zonder zadel op zou kunnen springen. De eerste buitenrit werd al snel een feit en ook zonder zadel was geen probleem.
Mijn vriend heeft ons ook prachtig op de foto weten te zetten. Omdat mijn vriend ook zo gek op haar is, vond ik het wel zo leuk om ook hun samen op de foto te zetten.
En afsluitend wil ik graag ons geweldige buitenrit van afgelopen weekend laten zien. We zijn van zo ver gekomen, maar uiteindelijk heeft het ons ook zoveel gebracht! Natuurlijk kan op onze laatste afbeelding haar heerlijke bekkie niet ontbreken
Ik wil iedereen bedanken die de moeite heeft genomen om mijn verhaal te lezen. Hopelijk gaan we het komende jaar samen weer zo fantastisch in!
