Geplaatst Met het Noord-Hollands snelheidsrecord en een bek vol blubber op zak besloot ik te doen wat elke zevenjarige doet in zo’n situatie: het was de schuld van alles en iedereen behalve mezelf, en nooit weer zal ik op zo’n belichaming van de hel rijden.
Heb ik lang volgehouden, hoor. Iedereen die luisterde kreeg te horen van mijn afgunst. Thuis op ’t platteland en in de grote stad tijdens mijn studie. Tot een jaar geleden. Noord-Holland is inmiddels verruild voor Noord-Europa, en na een verloren gok met voetbal gedwongen om het toch eens te proberen...
Dit is het moment waar je verwacht dat het hartstikke goed ging en het heel leuk was, maar ik ben nog steeds doodsbang en ik ben nog steeds geen fan, maar het heeft ook wel wat. Inmiddels heb ik het al regelmatig gedaan door prachtige bossen en landschappen, dus ik hoop toch wat meer te leren over deze dieren en misschien wat tips te vinden van mensen die zich ook ongemakkelijk voelden.
Sorry, ik moet een beetje cryptisch blijven over wie ik precies ben. Mijn land heeft heel veel data openbaar en mijn voornaam is zeldzaam. Deze twee gegevens alleen al openbaren mijn adres, telefoonnummer en zelfs de belastingen van mijn eigen bedrijf op Google. Maar ondanks anoniem beloof ik in vrede te komen! Totdat ik weer van zo’n paard af flikker en dan vervloek ik jullie allemaal.
