Geplaatst Ik ben Laura.
Ik ben 22 jaar en woon in Hoogezand.
Graag zou ik jullie het verhaal van mijn grote liefde en mij vertellen....
Zo'n 2 en een half jaar geleden kwam er bij mijn vriendin een heel lief fjordje te staan, genaamd Amber.
Amber was toendertijd 12 jaar, had zo'n 7 veulens gehad maar er werd nooit iets mee gedaan. Aanraken vond ze maar niks, poetsen interesseerde haar niet en knuffelen vond ze maar eng.
In 6 maand tijd hebben mijn vriendin en ik er een ander paard van gemaakt.
Vanuit vertrouwen en rust zijn we begonnen met haar trainen, en 3 maand later zaten we er op! Geen kik gaf ze. En opeens begreep ze ook waarom poetsen zo lekker was, en knuffelen zo leuk....
Maar er was nog iets, Ambertje was namelijk drachtig van een homozygoot bonte KWPN hengst genaamd D'as mooi.
Al die tijd dat we met Ambi bezig waren heb ik tegen haar buik gepraat, de schopjes van het veulen gevoeld en gezworen dat wat het veulen ook werd, het van mij zou worden.
11 Mei 2013 was het zover, om 7 uur s' ochtends werd mijn lieve Aurora geboren.
Ze stond net 3 uur op haar wankele beentjes, en meteen heb ik het gevraagd; 'mag ik de eerste koop?' ik was in extase toen ik hoorde dat het goed was, maar dat ik dan wel een naam moest verzinnen die ik mooi vond.
Na lang wikken en wegen is het dus Aurora geworden (Roepnaam Autje, Au, monster)
De eerste 8 maand van haar leven heeft Autje met haar mams in de wei doorgebracht. Lekker rennen en spelen was het liefste wat ze deed! Toen ze terug op stal kwam was ze het meest angstige paard wat ik ooit zag, ze wilde niet aangeraakt worden, ze kwam naar niemand toe, trapte als je de stal binnenkwam en verstopte zich onmiddellijk achter mama Amber.
Vanaf toen ben ik met haar bezig gegaan zoals ik met Amber gewerkt heb. Rust, liefde, rust, vertrouwen en nog meer rust. Na een tijdje begon ze toch wel naar me toe te trekken, en ik kon haar gaan poetsen. Eerst vond ze het eng, maar toen ze doorhad hoe lekker het voelde liet ze het gewillig toe.
Toen Autje 10 maand was had mams er genoeg van; Au mocht niet meer bij haar drinken. Dit is het moment dat mams terug is gegaan naar de wei en Autje verder opgeleid kon worden.
Met z'n tweeen zijn we keihard aan de slag gegaan, en alles ging steeds beter.
Na 2 maand kon ik haar eindelijk een halster omdoen, en werd het tijd om haar mee te leren lopen. Ze is er een paar keer snoeihard vandoor gegaan terwijl ik aan het touw bungelde, en dat hebben m'n handen geweten!
We hebben geoefend en geoefend en mijn meisje is nu zo ver dat ze rustig met me meeloopt, stil staat als ik dat doe en met enkel een heel klein beetje druk achteruit loopt als ik haar dat vraag.
Op den duur ging ik op vakantie, 2 week frankrijk. In die twee week bleek haar eigenaar op vakantie te zijn geweest, en mijn meisje heeft toen een week lang op stal gestaan. Haar stal is niet klein, zo´n 3 bij 10 meter, maar mevrouw heeft hierdoor een zeer ernstige vorm van rotstraal gekregen.
Het grote probleem was dat ik in die tijd dat ik met haar bezig was nog niet was toegekomen aan haar hoefjes optillen. Ze deed het wel, maar hoevenkrabben liet ze niet toe. Bovendien liep ze gewoon weg, ging op me leunen of trapte me.
Ondanks dat ik haar had geleerd stil te staan tijdens het poetsen kon ik helemaal niks beginnen, want ze had nooit geleerd vast te staan.
Na het eerste bezoek van de hoefsmid werd dit nog verergerd vanwege haar associatie met pijn.
Ik kon helemaal overnieuw beginnen met haar.
Ik was wanhopig.
Ik wist niet hoe ik dit in godesnaam in mijn dooie piere eentje moest gaan oplossen.
toch heb ik doorgezet, met de gedachte aan Aurora in mijn hoofd.
Binnen 3 week gaf mevrouw netjes haar beide voorvoetjes, en met heel veel moeite en vechten haar achterhoefjes.
Ik kon met de behandeling beginnen!
Bijna 2 maand ben ik nu bezig met de behandeling, maar er zit weinig vooruitgang meer in.
De ontstekingen kan ik niet meer vinden, er zit geen vleugje stank meer in dr hoeven (geloof me, ik heb er letterlijk met mijn neus in gezeten) en ze loopt prima.
Alleen zijn haar stralen zelf nog wat donker van kleur en erg zacht.
Zeker sinds de herfst begonnen is, en de wei bij huis zeiknat is is het moeilijk bij te houden.
Ondanks dat Aurora nog niet van mij is, is ze alles voor me.
Autje is mijn beste vriendin die gekke bekken trekt als ik me down voel, naar me hinnikt als ik aan kom rijden, troost bij me zocht toen d’r mams weg ging, in mijn broekzak wil kruipen als ze iets eng vind, en er niet voor terugdeinst om me een trap te geven als ik in de weg sta.
Nooit had ik verwacht dat ik zo’n liefde kon voelen voor een paard.
Waartegen je al sprak voordat ze de grootte van een erwt had.
Onze band is zo sterk, dat snappen mensen die niks met paarden hebben niet.
Aurora en ik staan samen sterk.
We zijn er nog lang niet, maar dat zal komen op een dag, en tot die tijd zetten we door!
