Geplaatst Let op, het is een behoorlijk lang verhaal geworden. Je bent hierbij gewaarschuwd
Mijn naam is Victoria en ik ben alweer 28 jaar. Op mijn 8ste kreeg ik mijn eerste rijles van mijn ouders (na ontzettend veel zeuren, I might ad...). Sinds dat moment was ik niet bij paarden weg te slaan. Op mijn 12de had ik mijn eerste verzorgpony eindelijk gevonden. Zie elke dag weilanden af fietsen (met giga poetskoffer achterop gebonden) en bij elk paard/ pony en alles dat er maar enigszins op leek aanbellen of ze misschien een verzorgster nodig hadden.
Eindelijk trof ik iemand (in België, zo'n 45 min fietsen) die een pony had staan waarbij ze graag hulp bij had. Deze pony, genaamd Rowan, was echter niet van haar maar van een handelaar. Helaas ging hij er niet al te zuinig mee om. Rowan, een sierlijke D-pony, bruine ruin, zwarte manen en een witte doorlopende bles. Deze man had Rowan als vervoermiddel gebruikt om van de ene plaats naar een café te rijden (soort van camping- café). Hier had hij Rowan achtergelaten (stomdronken met een taxi naar huis gegaan) de eigenaresse van de café had Rowan in een weiland gezet samen met haar eigen Shetlander. De handelaar was na een maand nog niet teruggekomen en vervolgens kwam ik dus vragen voor een verzorgpony (soort van "it was meant to be"). Ik maakte kennis met Rowan en we hadden meteen een klik. Heerlijk gekroeld en geknuffeld, wat was ik in m'n nopjes!
Thuis vertelde ik het aan mijn ouders, die waren iets minder blij dat ik zo ver weg een verzorgpony had gevonden. De dag erna kwam mijn moeder mee om toch maar even 't een en ander te bespreken. Ook zij werd door Rowan volledig ingepalmd. Ik mocht Rowan verzorgen! Na een week of twee mocht ik voor het eerst rijden. Echter was ik alleen maar manege pony's gewend. We hadden eerst rustig ingestapt toen de café eigenaresse me vertelde te gaan draven... Ik had m'n been amper verzet of Rowan was weg. We reden op een grote akker en achteraf was dat dus niet zo slim. Wat een snelheidsduivel!! M'n moeder zag haar kind in een volle rengalop voorbij sjezen
.Ik kwam er al heel snel achter dat Rowan veel nare dingen had meegemaakt. Teugel en beenhulpen waren bij hem zo gevoelig. En met een zweep kwam je niet eens in zijn beurt. De café eigenaresse vertelde dat de handelaar een harde man was die Rowan flink schopte en trok om hem ergens heen te krijgen. Rowan kende maar 1 manier van rijden en dat was zo snel mogelijk. Er ging een maand voorbij en ik besloot Rowan eerst aan me te laten wennen. Helaas kwam de eigenaar van Rowan hem ineens opzoeken. Hij zag dat ik met hem in de wei aan het "spelen" was. Kwam naar ons toe en wilde Rowan meteen weer mee naar "huis" nemen. Ik was hier zo van geschrokken en haalde zsm de café eigenaresse erbij. Blijkbaar had de man weer gedronken en hoewel ze hem niet kon weerhouden om zijn paard mee te nemen had ze hem wel gewaarschuwd de politie te bellen (op en naast een paard ben je immers bestuurder over de weg, en aangezien hij weer stomdronken...). Hij besloot daarom maar weer een taxi te nemen maar zou de dag erna zijn "eigendom" komen halen. Ik vergeet nooit meer dat ik die dag naar huis fietste.... Tranen stroomden over m'n wangen, poetskoffer flikkerde van m'n fiets, in de berm zat ik daar alles bij elkaar aan het zoeken maar door de tranen zag ik niets. Thuis aangekomen was ik ontroostbaar. Heb alles tegen m'n moeder verteld. Ze besloot de dag erna samen met mij naar Rowan te gaan. Ze wilde weten waar Rowan naartoe ging en of ik 'm daar misschien kon verzorgen. Die dag zijn we bij de handelaar thuis geweest. Hij probeerde allerlei paardjes aan m'n moeder te verkopen. Zijn stallen waren smerig en bijna geen plek.
Rowan mocht gelukkig nog even op de camping blijven, dat was voor mij een opluchting want ik wilde het hem niet aandoen dat hij daar weer terecht moest.
De dag erna kwam ik uit school. Er was niemand thuis en m'n moeder had gezegd dat ze weer mee ging naar Rowan. Ik maakte een broodje terwijl ik wachtte tot ze thuis kwam. Toen ineens de telefoon ging. M'n moeder vertelde dat ze me zo kwam ophalen en dat ik alvast klaar moest zitten want ze kon niet parkeren. Ik begreep er niks van maar met 12 jaar ga je daar niet op in. Ik ging alvast buiten voor ons huis wachten toen ik ineens de eigenaar van de manege ( waar ik vanaf m'n 8ste les kreeg) met de paardenvrachtwagen de straat in zag rijden! Mijn moeder zat ernaast!
Ik stapte met grote ogen in... "Kom, we gaan Rowan halen" zei m'n moeder.
De geluk dat ik toen voelde vergeet ik nooit meer!!! Wat was ik blij. M'n ouders hadden Rowan gekocht en hij mocht op de manege staan.
We deden alles samen en ik was niet weg te slaan bij Rowan. M'n ouder besloten een stal aan huis te maken, grond hadden we namelijk genoeg!). Toen Rowan bij ons aan huis stond was ik er letterlijk dag en nacht (het kwam namelijk vaak voor dat ik 's ochtends in de stal van Rowan werd gevonden (tussen zijn benen te slapen)). Er zat geen kwaad in mijn grote beste vriend.
We zijn 1,5 jaar samen geweest. Ik merkte dat hij pijn kreeg bij het plassen, eerst werd er gezegd dat hij blaasontsteking had. Toen ik merkte dat het naar de 2 maanden niet over ging belde ik een andere DA. Hij kwam langs toen ik op school zat, mijn vader was wel thuis.
Die dag kwam ik net na 15 u binnen, mijn vader zat aan tafel. Ik liep naar hem toe en vroeg wat de DA had gezegd. Op dat moment stond hij op en ik zag tranen over zijn gezicht rollen. Hij liep weg en zij alleen "dit kan ik niet". Mijn moeder kwam toen de keuken in en vertelde tussen het huilen door dat de DA kanker aan de koker had geconstateerd. Het was erg agressief en ontwikkelde zich met de dag. Daarom kreeg Rowan nu pijnstillers zodat hij nog wel kon plassen. Maar er was geen mogelijkheid meer om mijn kleine kanjer te redden. Omdat de kanker zo agressief was en zich steeds sneller verspreidde heb ik het besluit genomen om binnen 2 dagen afscheid te nemen van mijn beste vriend. Hij heeft op de dag waarop het ging gebeuren in een grote groene wei gestaan. Ik had een grote ton met muesli en brok voor hem klaargezet, wortels, appels en paardensnoepjes. We hebben er een groot eet festijn van gemaakt (koliek kreeg hij toch niet meer). Rowan heeft daar genoten van zijn laatste dag. Toen de DA kwam met de spuit leek Rowan dit te begrijpen. Hij bleef eerst rustig staan en na de verdoving is hij vanzelf gaan liggen. Hij legde zijn hoofd bij mij op schoot en is zo rustig gaan "slapen".
Nog elke dag mis ik mijn grote kleine vriend. Wat hebben wij samen een lol gehad.
Een half jaar voordat we erachter kwamen dat Rowan kanker had. Kreeg mijn vader het aanbod van een collega om twee witte Lusitano's over te nemen. Dit heeft hij toen gedaan. Dicaprio, een lange slanke ruin werd van mijn moeder en mijn zusje kreeg de gespierde E pony hengst genaamd Castico. Ik was in die tijd zo met Rowan bezig (thuis hadden we geen plek voor 3 paarden dus gingen de twee Lusitano's naar een andere stalling).
Nadat ik afscheid had genomen van Rowan wilde mijn moeder dat ik samen met haar voor DiCaprio zou zorgen. Ik had er weinig zin in aangezien geen enkel paard aan Rowan kon tippen maar hielp wel mee.
Op stal merkte ik dat mijn zusje steeds banger werd van Castico. Hij was bij zijn vorige eigenaar behoorlijk in de watten gelegd en alles dat Castico wilde, dan gebeurde dat. Wilde meneer niet opgezadeld worden dan hoefde hij maar te steigeren en meneer mocht weer naar de wei. Trailer laden exact hetzelfde. De eerste keer dat ik hem op had gezadeld werd Castico woest! Hij steigerde zelfs tegen me op. Ik werd tegen m'n borstkas geraakt. Ik ging bijna nok hierdoor. M'n moeder wilde niet meer dat ik alleen was bij Castico. We besloten hem te castreren in de hoop dat hij hierdoor wat rustiger zou worden.
Echter was zijn gedrag het resultaat van naast een dominante karakter ook nog jarenlang geen "juiste" opvoeding te hebben gehad. DiCaprio daartegenover was heel zachtaardig en had respect voor mensen hij zou je nooit zomaar kwaad doen. Al merkte ik wel dat hij snel gestrest kon raken en behoorlijk schrikachtig was.
Uiteindelijk heb ik Castico hard moeten aanpakken (iets wat ik nooit van mezelf had verwacht). Ik geloof echt in een natuurlijke samenhang tussen mens en paard. Dit is mij door Rowan geleerd. Maar Castico was van een heel ander kaliber. Mijn zusje was er intussen helemaal van genezen en wilde niet meer in zijn buurt komen. Ik was intussen de enige waarvoor hij respect had opgebracht en hierdoor was ik ook de enige die hem opgezadeld kreeg en zelf kon opstijgen zonder dat meneer zicht achterover liet vallen. (Ook dit was een erg vervelend truckje die hij in de loop der jaren zichzelf had aangeleerd). Het is mij echter ook heel veel bloed zweet en tranen gekost om dit voor elkaar te krijgen en ontelbare keren heb ik onder hem gelegen. Ook het rijden ging in het begin behoorlijk stroef... Als meneer niet naar voren wilde dan zette hij het op een achteruit. Zo hebben we een paar keer in de sloot gelegen (ik werd al snel handig met het op tijd af springen) en ook heeft hij een keer heel zijn kont open gehaald aan prikkeldraad. Dit was ook een van de laatste keren dat hij dat truckje bij mij gebruikte. Castico was geen knuffelpaard en zag zichzelf het liefst als enige baas. Uiteindelijk is mijn zusje zelf weer gaan rijden nadat ik zo'n bezig ben geweest met hem. Ik zag in Castico echter geen maatje en heb m'n zusje erop gewezen dat ze ten allen tijden hem in de gaten moet houden. Helaas begon hij weer met zijn oude truckjes waardoor ik vaker heb moeten ingrijpen (echter hoefde ik maar in de buurt te zijn en hij gedroeg zich netjes).
DiCaprio was daarentegen echt mijn mattie geworden. Liefkozend noemde ik hem altijd dikkie (omdat hij zo slank was hihi). We reden wedstrijden en samen hebben we veel van zijn onzekerheden overwonnen. Intussen mocht ik ook nog een ander paardje op stal verzorgen genaamd Monseigeneur. Een voskleurige KWPN ruin van 4 jaar. Mons had weer een compleet ander karakter als andere paarden die ik had gekend. Hij wilde eigenlijk het liefst met rust gelaten worden. De eerste keer dat ik zijn stal in wilde werd ik met zijn achterwerk begroet. Aangezien ik met Castico al wat nare ervaringen had meegemaakt was ik niet van plan dit te accepteren. Daarom antwoorde ik met een bezem tegen z'n kont.
Intussen werd de band tussen mij en Dikkie steeds hechter en we konden met elkaar lezen en schrijven. Hij kon nog behoorlijk in de stress schieten maar dan als ik of mijn moeder erbij waren dan voelde hij zich veilig. Wedstrijden liepen lekker en hij genoot er volop van. Van de een op de andere dag liep Dikkie ineens kreupel. Ik snapte er niks van, ik kon ook niet plaatsen aan welk been was. Het was zo erg dat het alle 4 zijn benen leek te zijn. DA erbij en deze kon niks met de pezen, banden of spieren ontdekken. Even op rust dan maar... Echter werd het met de uur erger! Hij had zo'n pijn... Weer de DA gebeld die bij Rowan was geweest en hij kwam meteen. Ik zag aan zijn blik toen hij aan kwam rijden... De moed zakte me in de schoenen. Jan liep met een hamertje naar 'm toe en tikte op z'n hoef. Dikkie trok meteen z'n been op van de pijn. Dit gebeurde op alle 4 z'n hoeven. Jan draaide naar me om en vertelde dat hij voor 99% wist dat dit een erge vorm van hoefcatrol was. We hebben meteen naar het kliniek gebeld voor foto's. Daar aangekomen werden we meteen geholpen, het vermoeden van Jan klopte (helaas). Zo erg hadden ze het nog nooit gezien. We kregen te horen wat de mogelijkheden waren. Een daarvan was het inspuiten van zijn been. Omdat Dikkie zolang goed had gelopen vermoede de DA dat de vorige eigenaar hem al een keer had ingespoten (meestal werkt het na een jaar uit, hoe vaker je in spuit des te sneller het uit werkt (althans, dit was toen nog de enige "oplossing"). Speciaal beslag of kappen had geen zin gehad vanwege de hoogte in stadium. Verder gaven ze de optie om de zenuwen door te snijden. Mocht het om 1 been gaan dan had ik hier echt over nagedacht maar bij 4 benen... Ik moest er niet aan denken. Dikkie hield ervan om door de wei te sjezen en gekke sprongen te maken. We hebben nog geprobeerd met pijnstillers maar na een week had hij pijn zelfs met pijnstillers. Ik zag aan hem dat hij het had opgegeven.
Om hem nog langer te laten lijden had hij niet verdiend. Weer moest ik afscheid nemen van mijn maatje. De bewuste dag heeft Dikkie in dezelfde wei doorgebracht als Rowan. Lekker groen en ook hij kreeg een eet festijn als "afscheid".
Hoewel hij toch het toch wel eng vond om te gaan liggen terwijl de DA er was gaf hij uiteindelijk toch toe. Ook deze kanjer lag op mijn schoot terwijl hij rustig in een diepe slaap viel. Dag knappe prins van me. Wat voelde ik een leegte (voor de tweede keer).
Ik moest nog wel het een en ander doen voor Castico op stal en ik hielp mee met het doorrijden van Mons.
Mons leek met de dag baldadiger te worden en zelfs zo erg dat hij de schouder van zijn eigenaar brak tijdens het buitenzetten. Hij had het al zo bont gemaakt dat de staleigenaar hem niet meer naar buiten bracht. Dus terwijl zijn eigenaar aan het herstellen was opperde ik om voor Mons te zorgen. Al was ik nog erg verdrietig besefte ik ook wel dat ik de afleiding kon gebruiken. Sommige dagen leken Mons en ik de grootste discussies te hebben. Hij vertrouwde mij niet en ik vertrouwde hem niet. Alles leek een discussie te zijn. Ik wou links dan ging hij rechts, ik bracht meneer naar de wei en meneer sleepte mij weer terug uit de wei... (Blubber en al). Ook werd hij op wedstrijden uitgebracht door een andere ruiter maar steeds kapte hij middenin een wedstrijd met springen of weigerde hij zelfs uit de trailer te komen.
Ondanks zijn koppigheid kreeg ik toch steeds meer het gevoel dat ik m begon te begrijpen. Mons had nare dingen meegemaakt op een jonge leeftijd. Hierdoor is hij het vertrouwen in mensen kwijtgeraakt.
Op een gegeven moment wilde zijn eigenaresse toch een paardje waarmee ze een klik had (met Mons had ze dat niet). Ik begreep haar keuze maar had het gevoel dat er meer achter deze eigenwijze draak zat dan de meeste konden zien. Na gesprekken met mijn ouders hebben wij Mons mogen overkopen.
Daar gingen we dan, omdat ik nu de enige was die met hem reed zag ik dat Mons hier goed op reageerde. Later hoorde ik ook dat er dingen bij die ander hadden afgespeeld die echt niet hadden gemogen (met sporen schoppen zodat hij opgefokt zou zijn vlak voor een wedstrijd, op jong leeftijd al springen, in en uit de trailer meppen...). Ik begreep meteen waarom Mons zoveel problemen had met vertrouwen. Dit gebeurde trouwens niet bij zijn vorige eigenaresse maar bij degeen die er wedstrijden op reed.
Langzaam begonnen we een band op te bouwen maar van beide kanten waren we erg voorzichtig. Op een winterdag was ik Mons uit de wei aan het halen. Ik had hem er net uit, hij stond achter me terwijl ik de draad dicht deed. Op dat moment gooide een of ander rotjong een rotje naar Mons. Deze knalde vlak achter Mons z'n achterbenen. Ik had m'n rug naar hem gedraaid en voelde een lading zand over m'n benen komen omdat hij naar voren spurte. Met m'n ogen half dichtgeknepen (wachtend op 500 kg paard tegen me aan te krijgen) draaide ik om. Daar stond hij op z'n plaatst te galopperen alsof hij me riep: GA DAN!!! Dat moment is me altijd bijgebleven. Ondanks zijn angst heeft hij me niet ondersteboven gelopen. Ik was hem zo dankbaar, op dat moment brak bij ons het ijs. Mijn twijfel was weg en daarmee denk ik dat ook zijn twijfel was weggenomen.
Wedstrijden (springen en dressuur), strandritten, bosritten (met en zonder zadel en hoofdstel) lekker in de wei luieren en spelen. Nooit gedacht dat ik ooit nog zo'n vriendschap zou hebben. Hij heeft me nog nooit in de steek gelaten en intussen is Mons alweer bij 19 jaar. En nog steeds zijn wij samen
Sterker nog... Ik weet niet wat ik zonder hem zou moeten. Niemand die hem vroeger kende herkent hem terug. Een kind van 6 kan hem van en naar de wei brengen en hij zal erover waken. We hebben behoorlijk wat tegenslagen gehad samen maar vooral heel wat mooie tijden.
Zo ben ik in 2007 geopereerd aan een hersentumor, tijdens mijn herstel kwamen we erachter dat Mons een tumor in zijn lies had. Deze is succesvol verwijderd en ondanks hij 6 weken niet uit z'n stal mocht (alleen met mij aan de hand) heeft hij nooit een stap verkeerd gezet! Eenmaal in de wei ging hij als een malloot tekeer. Ik was bang dat hij zijn hechtingen uit zou trekken daarom ben ik meteen naar hem toe gegaan (stalgenoten probeerden me tegen te houden omdat ze dachten dat hij me zou bezeren). Toen Mons me aan aan zag komen stopte hij meteen en liet me zijn halster om doen.
De DA dacht dat we niet meer zouden kunnen rijden. Maar niets bleek minder waar. Hij kwam er volledig bovenop en er is amper een litteken te zien! In de afgelopen jaren wist deze taaie bokker een darmkanteling te overleven. Al is hij de laatste 2 jaar wel een beetje aan het sukkelen. Eerst spierbevangenheid en nu staat Mons vanaf mei in een stukje wei vanwege een peesblessure. Maar lekker kroelen en prullen en knuffelen kan hij als de beste hihi.
Ik heb besloten om hem een jaar rust te geven omdat zijn been nog niet goed was genezen na 3 maanden. De kans is aanwezig dat we niet meer zullen kunnen rijden maar dat maakt me niet uit. Mons heeft mij zoveel gegeven en zolang hij geen pijn heeft en paardwaardig kan leven dan blijven wij lekker bij elkaar.
Vanaf 2011 ben ik ook weer met een studie begonnen (HBO) naast een fulltime baan. Daarom heb ik iemand gevonden die hem vertroeteld als ik op school ben. Kelly is echt een geweldige meid en een echte vriendin voor mij en Mons. We hebben afgesproken dat we vrijheids dressuur gaan proberen als we niet meer kunnen rijden. Als je maar eten hebt dan krijg je echt alles voor elkaar met Mons
Dit is dus een behoorlijk lang verhaal geworden en ik moet zeggen dat ik een paar tranen heb gelaten tijdens het schrijven ervan.
Mochten jullie tips hebben over leuke oefeningen die we kunnen doen tijdens Mons z'n herstel dan hoor ik dit heel graag en hopelijk kom ik op bokt het een en ander te weten over vrijheidsdressuur want dat is voor mij nog erg nieuw
Mocht je alles hebben gelezen dan dikke respect
en hartstikke bedankt. Wellicht tot mails hier op bokt
