Geplaatst Ik ben een vrouw van 38 jaar, moeder van een zoon van 10 en samen met hem en zijn vader a.k.a. mijn man wonen we in Rotterdam. Sinds ik 13 jaar geleden in Rotterdam ben komen wonen heb ik weinig paard meer gereden, de omstandigheden leenden zich er niet voor. Daar is nu echter verandering in gekomen en het paardenbloed kruipt waar het niet gaan kan.
Toen ik 9 jaar werd kreeg ik mijn eerste lessenkaart voor de manege, dolblij was ik! Nog voor die kaart vol was, had ik al een verzorgpony geregeld: shetlander Polly. Een jaar later sleepten mijn benen haast over de grond en deed de Welsh pony Bianca haar intrede. Eerst nog als verzorgpony, maar voor mijn 11e verjaardag kreeg ik een enveloppe overhandigd met daarin Bianca's stamboekpapieren. Het leven van een Penny-meisje dus
Zowel met Polly als met Bianca was ik lid van de ponyclub in mijn woonplaats in Brabant, en het hele jaar rond werden er concoursen gereden. Eerst alleen
dressuur en achttal, later met Bianca ook springen. Voor Bianca werd er een weiland afgehuurd bij een plaatselijke boer en
stukje bij beetje bouwde mijn vader daar mijn eigen ponyparadijs. Mijn vader zorgde voor de faciliteiten (bouwen stal en bak, vervoer naar wedstrijden),
mijn moeder verzorgde de catering (grote tas met eten en drinken voor die wedstrijden) en bewassing (al die vieze kleding maar ook dekens, bandages,
dekjes, singelbontjes) maar vanaf mijn 11e jaar was ik 's-ochtends en 's-avonds verantwoordelijk voor het voeren en mesten en alle verdere
verzorging van Bianca.
Ook voor Bianca werd ik te groot, en Tijger deed haar intrede. Tijger was nog jong (2,5 tot 3 jaar ongeveer) en zou nog iets groeien. Helaas groeide
ik wel en Tijger niet dus 'n jaar later moest ik van haar weer afscheid nemen. Izaija werd mijn volgende teammaatje, een Russische arabier van 3
jaar. Prachtig dier en ik heb heel veel plezier met hem gehad. Tot mijn 18e heb ik met hem bij de ponyclub gereden, urenlang langs de Maas gezworven op
eindeloze buitenritten, stages gelopen met hem bij militaryruiters en een handelsstal.
Vooral bij die handelsstal heb ik heel veel geleerd. Vroeg op, voeren, mesten, dan zelf eens een keer gaan eten, daarna in het zadel tot soms
's-avonds laat. Overwegend jonge paarden, veel hengsten, die beleerd werden of net beleerd waren. Het had voor mij de aanloop moeten zijn naar een
opleiding in Deurne, maar die opleiding was (is?) schreeuwend duur en mijn plannen strandden op de financiën.
Nu, jaren later, kriebelde het steeds harder. Vooral toen ik van een vriendin 'n passepartout kreeg voor het CHIO in Rotterdam en later de OS op tv van de eerste tot de laatste minuut gevolgd had. Rondgekeken op marktplaats, in een opwelling eigenlijk, of er nog leuke verzorgpaarden in de regio te vinden waren.
En die waren er! Nu, een paar weken later, is het rond: ik ben medeverzorgster van 'n scheet van 'n Welsh Cob met de naam Doedel. Als ik me niet vergis zit minstens een van zijn andere verzorgsters ook hier op Bokt, en de eigenaresse van Doedel's weigenoten ook. *zwaait*
Oh ja, I don't do short. Niet in geschreven tekst in ieder geval
Zo, dan ga ik nu eens kijken of ik m'n profiel een beetje kan opleuken. En dan verder neuzen op dit forum!
