"Gaat het ons vandaag nog lukken?" Julie keek bezorgd. De kapitein schudde zijn hoofd. "Met deze wind niet. We halen Gibraltar misschien niet eens." Julie rilde bij de gedachtte aan Gibraltar. De laatste keer waren ze daar bijna vergaan. De kapitein zag de bezorgdheid op het gezicht van Julie en sloeg beschermend een arm om haar middel. "Geen zorgen schoonheid. Deze keer komen we er ongeschonden doorheen." Julie knikte en legde haar hoofd op zijn schouder. Hij had haar bezorgdheid nog niet helemaal weg genomen, maar het was goed om te weten dat hij er vertrouwen in had.
Die avond zat Julie in de kajuit over de kaart gebogen. "We kunnen ook verder naar het zuiden, dan hoeven we niet langs Gibraltar" zei ze hoopvol. De kapitein kwam achter haar staan en boog ook over de kaart. "Daar zijn wel enkele havens" zei hij nadenkend. "Misschien kan ik daar nog wel een hogere prijs voor de lading krijgen." Julie glimlachte. Geen Gibraltar meer voor haar. Tenminste voor deze tocht. Wie weet wat de toekomst nog zou brengen.
Weer 7 pagina's bij gelezen! Ik kan niet wachten tot 1 April jullie maken me wel heel nieuwsgierig...
01San
Berichten: 18907
Geregistreerd: 08-07-10
Woonplaats: Voorne-putten
Geplaatst: 27-03-13 21:27
Nayomie schreef:
Nu heb ik dat liedje in mijn hoofd: ''Als de lente komt, dan stuur ik jou...... tulpen uit amsterdam
Hier nog 1
Dribbel
Berichten: 13637
Geregistreerd: 13-08-05
Woonplaats: Cambridge (UK)
Geplaatst: 27-03-13 21:29
Het was die nacht koud en Julie lag alleen te rillen in bed. Voorzichtig liet ze zich met haar voeten op de houten vloer zakken. Zelfs de grond voelde koud aan. Ze pakte haar kleren van de stoel en kleede zich aan, terwijl het schip zich met stijgen en dalen over de golven bewoog. Ze liep naar de kajuitdeuren die naar het dek leiden, maar voordat ze zich naar buiten waagde pakte ze de hoed van de kapstok. Het stond niet alleen leuk, het was ook nog eens prima als bescherming tegen de snijdende wind en het zoute water. Buiten was het inderdaad koud. Voorzichtig liep ze in het donker de trap op en ging naast de kapitein staan die met twee handen het roer vast hield en het schip over de golven manouvreerde. Het enige licht kwam van een olielamp. Er was geen ster of maan te zien door het dikke wolkendek en Julie had het idee dat het nog wel eens flink kon gaan stormen. "Hoelang nog voor we bij een haven zijn?" vroeg ze. "Geen dag meer" zei de kapitein terwijl hij het schip scherper aan de wind probeerde te sturenvom meer snelheid te maken. "Dan hoop ik dat het niet gaat stormen" ze keek hem bezorgd aan. Hij liep al de hele dag te hoesten en dit weer maakte het er niet beter op, maat ze wist dat ze er niks over moest zeggen. Hij was de kapitien en kon niet ziek worden.vtenminste dat zei hij. Julie wist wel beter. "Komt goed" zei hij. "Ik waai niet weg." Julie schudde haar hoofd. Ze was gek op hem, maar af en toe vroeg ze zichzelf af waarom ze ook al weer bij hem bleef. Hij kon vast niet zonder haar, dan zou hij ziek worden en was er niemand die echt voor hem kon zorgen. Ze dacht aan de laatste keer dat hij echt ziek was geweest. Hij was een verschrikkelijk lastige patiënt geweest en Julie was de enige waar hij naar luisterde. Ze moest dus maar zorgen dat hij niet weer ziek werd. "Ik hoop dat we snel in Rabbat zijn" verzuchtte Julie. "Komt goed" zei hij weer. "We zijn er voor de storm. Dat beloof ik je." Julie glimlachte voorzichtig. Ze had vertrouwen in hem, maar af en toe... Ze sloeg een arm om hem heen en drukte zich tegen hem aan. "Kom je warmte stelen of vind je me echt zo lief?" vroeg hij spottend. "Een beetje van beide" zei Julie schuldbewust. "Dat is genoeg voor mij" en hij sloeg een arm om haar schouder.
Dribbel
Berichten: 13637
Geregistreerd: 13-08-05
Woonplaats: Cambridge (UK)
Geplaatst: 27-03-13 21:31
De hele tekst:
"Gaat het ons vandaag nog lukken?" Julie keek bezorgd. De kapitein schudde zijn hoofd. "Met deze wind niet. We halen Gibraltar misschien niet eens." Julie rilde bij de gedachtte aan Gibraltar. De laatste keer waren ze daar bijna vergaan. De kapitein zag de bezorgdheid op het gezicht van Julie en sloeg beschermend een arm om haar middel. "Geen zorgen schoonheid. Deze keer komen we er ongeschonden doorheen." Julie knikte en legde haar hoofd op zijn schouder. Hij had haar bezorgdheid nog niet helemaal weg genomen, maar het was goed om te weten dat hij er vertrouwen in had.
Die avond zat Julie in de kajuit over de kaart gebogen. "We kunnen ook verder naar het zuiden, dan hoeven we niet langs Gibraltar" zei ze hoopvol. De kapitein kwam achter haar staan en boog ook over de kaart. "Daar zijn wel enkele havens" zei hij nadenkend. "Misschien kan ik daar nog wel een hogere prijs voor de lading krijgen." Julie glimlachte. Geen Gibraltar meer voor haar. Tenminste voor deze tocht. Wie weet wat de toekomst nog zou brengen.
Het was die nacht koud en Julie lag alleen te rillen in bed. Voorzichtig liet ze zich met haar voeten op de houten vloer zakken. Zelfs de grond voelde koud aan. Ze pakte haar kleren van de stoel en kleede zich aan, terwijl het schip zich met stijgen en dalen over de golven bewoog. Ze liep naar de kajuitdeuren die naar het dek leiden, maar voordat ze zich naar buiten waagde pakte ze de hoed van de kapstok. Het stond niet alleen leuk, het was ook nog eens prima als bescherming tegen de snijdende wind en het zoute water. Buiten was het inderdaad koud. Voorzichtig liep ze in het donker de trap op en ging naast de kapitein staan die met twee handen het roer vast hield en het schip over de golven manouvreerde. Het enige licht kwam van een olielamp. Er was geen ster of maan te zien door het dikke wolkendek en Julie had het idee dat het nog wel eens flink kon gaan stormen. "Hoelang nog voor we bij een haven zijn?" vroeg ze. "Geen dag meer" zei de kapitein terwijl hij het schip scherper aan de wind probeerde te sturenvom meer snelheid te maken. "Dan hoop ik dat het niet gaat stormen" ze keek hem bezorgd aan. Hij liep al de hele dag te hoesten en dit weer maakte het er niet beter op, maat ze wist dat ze er niks over moest zeggen. Hij was de kapitien en kon niet ziek worden.vtenminste dat zei hij. Julie wist wel beter. "Komt goed" zei hij. "Ik waai niet weg." Julie schudde haar hoofd. Ze was gek op hem, maar af en toe vroeg ze zichzelf af waarom ze ook al weer bij hem bleef. Hij kon vast niet zonder haar, dan zou hij ziek worden en was er niemand die echt voor hem kon zorgen. Ze dacht aan de laatste keer dat hij echt ziek was geweest. Hij was een verschrikkelijk lastige patiënt geweest en Julie was de enige waar hij naar luisterde. Ze moest dus maar zorgen dat hij niet weer ziek werd. "Ik hoop dat we snel in Rabat zijn" verzuchtte Julie. "Komt goed" zei hij weer. "We zijn er voor de storm. Dat beloof ik je." Julie glimlachte voorzichtig. Ze had vertrouwen in hem, maar af en toe... Ze sloeg een arm om hem heen en drukte zich tegen hem aan. "Kom je warmte stelen of vind je me echt zo lief?" vroeg hij spottend. "Een beetje van beide" zei Julie schuldbewust. "Dat is genoeg voor mij" en hij sloeg een arm om haar schouder.
Laatst bijgewerkt door Dribbel op 27-03-13 21:48, in het totaal 1 keer bewerkt
Anoniem
Geplaatst: 27-03-13 21:31
Rabbat...
gerlindie
Berichten: 4811
Geregistreerd: 10-08-10
Geplaatst: 27-03-13 21:33
Rabbat: ligt in Maurentanië/pakistan/Frankrijk
Laatst bijgewerkt door gerlindie op 27-03-13 21:35, in het totaal 2 keer bewerkt