Nederland heeft dezelfde grap

Verder wel met je eens.
Al zou ik het afscheid voor mezelf houden en niet openbaar zetten.
Maar dat ben ik en dat hoeft een ander zo niet te doen.
Moderators: Essie73, ynskek, Ladybird, Polly, Muiz, Telpeva, NadjaNadja
NikkiDeKerf schreef:Sclimpre schreef:Wat me opvalt is dat het topic vooral gaat over wat de impact is van die foto's op degene die ze te zien krijgt. Wat mij betreft is dat niet zo belangrijk, het internet staat vol foto's die ik niet wil zien en met een beetje handigheid zijn die grotendeels te vermijden.
Voor mij is er bij het inslapen van een dier maar 1 ding van belang, nl. hoe je dat voor het dier zo comfortabel mogelijk en met zo weinig mogelijk stress kan laten verlopen.
Ik kan wel begrijpen dat iemand na afloop nog gauw een foto maakt, maar er bv. een fotograaf bijhalen vind ik wel heel ver gaan. Ik vraag me af of je dan vooraf al niet bezig bent met hoe de foto's er gaan uitzien ipv enkel te focussen op het welzijn van het dier zelf.
Ook heb ik soms het gevoel dat mensen een stuk van de beleving missen omdat ze bezig zijn met foto's.
Ik wilde hier toch even op in gaan. Ik kan natuurlijk alleen voor mijzelf spreken, maar als ik aanwezig ben als fotograaf om een afscheid vast te leggen, doe ik dat respectvol en vol steun naar mens en dier. En ik denk dat dit opgaat voor elke fotograaf of persoon die zoiets doet. Ik zie niet in hoe een paard meer stress zou ervaren door mijn aanwezigheid, om eerlijk te zijn. Ik vind het zelfs een beetje vervelend/ongepast dat je impliceert dat de aanwezigheid van een fotograaf ten koste zou gaan van het welzijn van een paard. Alsof de paardenmensen die deze zware keuze maken, het welzijn van hun paard níet hoog hebben staan omdat ze een fotograaf bij het afscheid willen... Of dat ze hun prioriteiten verkeerd hebben liggen, en meer geven om de foto's dan om een waardig en vredig afscheid van vaak één van hun beste vrienden.
Je vraagt je dingen af en hebt bepaalde ideeën, en dat mag, maar ik vind het nogal negatieve aannames in plaats van open vragen. Ik kan me voorstellen dat dit best kwetsende woorden zijn voor iemand die een andere keuze wilt maken dan jij zou doen. Ik kan zelf zeggen dat mensen waarbij ik het afscheid van hun paard heb mogen vastleggen, vaak aangeven dat ze op het moment mijn aanwezigheid óf bijna niet opmerkten, óf als steunend ervoeren. En niet dat ze veel bezig waren met de foto's en hun dier stressvol en oncomfortabele laatste minuten had door de aanwezigheid van een fotograaf.
Sclimpre schreef:Dan probeer ik het met open vragen:
1. wat is de impact van wel/geen foto's maken op het dier?
2. wat is de impact van wel/geen foto's maken op de eigenaar (en bv. familie)?
3. wat is de impact van wel/geen foto's maken op degene die de foto's ziet?
De essentie van mijn post is dat 1. voor mij met voorsprong het belangrijkst is. Gevolgd door 2. En 3. vind ik de minst belangrijke. Het topic gaat echter vooral over 3, een klein beetje over 2. en over 1. lees ik niet zo heel veel.
Jessix schreef:Ik heb ook al zat uitvaarten gezien waarbij er ook gefotografeerd en/of gefilmd werd. 20 jaar terug op de wake van mijn oma al... Ook bij overleden baby's is het iets wat vaker gedaan wordt. Voor mij dus niet vreemd of schokkend. Overigens ook niet mijn keus hoor. Ik herinner me geliefde mensen of dieren het liefst in levend. Maar prima als andere mensen van die momenten wel een tastbaar aandenken willen.
Jessix schreef:Ik heb ook al zat uitvaarten gezien waarbij er ook gefotografeerd en/of gefilmd werd. 20 jaar terug op de wake van mijn oma al... Ook bij overleden baby's is het iets wat vaker gedaan wordt. Voor mij dus niet vreemd of schokkend. Overigens ook niet mijn keus hoor. Ik herinner me geliefde mensen of dieren het liefst in levend. Maar prima als andere mensen van die momenten wel een tastbaar aandenken willen.
superpony schreef:Jessix schreef:Ik heb ook al zat uitvaarten gezien waarbij er ook gefotografeerd en/of gefilmd werd. 20 jaar terug op de wake van mijn oma al... Ook bij overleden baby's is het iets wat vaker gedaan wordt. Voor mij dus niet vreemd of schokkend. Overigens ook niet mijn keus hoor. Ik herinner me geliefde mensen of dieren het liefst in levend. Maar prima als andere mensen van die momenten wel een tastbaar aandenken willen.
Daar zit wel een klein verschil in.
Ons kindje is dood geboren en toen had het ziekenhuis wegwerp camera's liggen en raadde aan om foto's te maken.
Anders heb je dus echt helemaal niks.
Van mensen en dieren die eerst hebben geleefd, heb je vaak al foto's.
Gini schreef:Je hebt het in je eerste alinea over geslachte paarden die opgehangen zijn aan hun achterbenen. Uiteraard is dat schokkender dan de kwestie waar het in dit topic over gaat.
Jessix schreef:Ten eerste verschrikkelijk dat jullie dit hebben meegemaakt. Ik snap de wens om foto's te maken. Ik ken het zelf alleen met een oudere baby, van 11 maanden. Maar wat de reden ook is, het is prima. Iedereen moet doen waar hij/zij zich prettig bij voelt. Dat geldt ook voor het delen van het beeldmateriaal. De ene houdt het voor zichzelf en de andere maakt er een Youtube filmpje van. Allebei is prima. Dat is wat ik met mijn post wilde aangeven.
tjiftjaf schreef:Ik heb niet alle reacties gelezen maar begrijp de opmerking van TS wel.
Ik zit ook niet op foto's van dode paarden te wachten. Ik kan begrijpen dat je een foto wilt maken als hij dood is. Ik heb dat ooit ook een keer gedaan. Vervolgens wil ik die foto nooit meer zien. Ik herinner mijn paard liever zoals ze levend waren.
Ik zou persoonlijk nooit foto's van mijn overleden dier online zetten.
En ik vind het ook eigenlijk bizar te lezen dat er tijdens het inslapen en na het inslapen een professionele fotograaf bij moet komen. Echt absurd vind ik dat.
Heb je dan geen tijd gehad om mooie foto's bij leven te maken?
Wat ga je met die foto's doen? Het zijn nou niet echt foto's om te delen met vrienden of anderen.
Sorry als ik misschien een andere mening heb.
beert schreef:Maar ze mag die mening toch hebben om het absurd te vinden? Ik vind het ook wat te ver gaan. Maar als iemand zich er prettig bij voelt, vooral doen. Je kan toch ook een andere mening hebben, zonder respectloos te zijn?
superpony schreef:Jessix schreef:Ten eerste verschrikkelijk dat jullie dit hebben meegemaakt. Ik snap de wens om foto's te maken. Ik ken het zelf alleen met een oudere baby, van 11 maanden. Maar wat de reden ook is, het is prima. Iedereen moet doen waar hij/zij zich prettig bij voelt. Dat geldt ook voor het delen van het beeldmateriaal. De ene houdt het voor zichzelf en de andere maakt er een Youtube filmpje van. Allebei is prima. Dat is wat ik met mijn post wilde aangeven.
Wij hadden er zelf toen niet aan gedacht, maar achteraf fijn dat het ziekenhuis daar wel over begon en iets klaar had liggen. Net als inkt afdrukken bijv.
Overigens heb ik het nooit op internet gezet en ik geloof dat alleen mijn moeder en zoon de foto's hebben gezien. Verder niemand.
Net als na zijn geboorte er niemand anders bij is geweest. Ik denk dat je dat meer doet om het een ander te besparen. Mijn moeder had het vreselijk naar gevonden.
Van een dood dier heb ik zelf nog nooit foto's gemaakt, dus ook niet gedeeld. Maar het is zo krom dat het ene wel kan en het andere niet. Dood, ziekte, sex horen ook allemaal bij het leven en rust een taboe op waar je U tegen zegt.
Aan de ene kant prima, maar aan de andere kant maakt het dat voor mensen soms moeilijker om over dingen te praten.
Heel eerlijk; wisten tot pas kort amper mensen dat wij een dood geboren kindje hebben gehad bijvoorbeeld. Wij hadden ene zaak, dus klanten kregen het mee, maar reageerden zo heftig, dat ik op slot ging. Je gaat rekening houden met de mensen.
Nog veel meer naasten verloren en pas in 2017 dat mijn broer onverwacht overleed ben ik me gaan uitten na een paar weken. Nog steeds wel beperkt, want je wil niemand lastigvallen.......En echt; ik krijg elke dag wel een fb herinnering met foto's van hem/ons.
Zodra het om een dier gaat, krijgen mensen nog minder of iig korter begrip voor het verdriet. Ik denk wel door het delen je iets laat zien waardoor mensen het gevoel misschien snappen? Je doet het (on)bewust toch met een reden.
Ik vind het dierenleed op fb echt vreselijk en klik dat weg. Maar sws klik ik topics niet aan als ik ze niet wil zien, of ontstip ik als ik er klaar mee ben. Je bent niet verplicht om te kijken.
Maar denk oprecht dat het mensen kan helpen dat ze het wel delen.
Pareltjes schreef:De dood hoort bij het leven ja dat is waar.
Vertrutting is ook waar. De dood wordt in NL vaak weg gemoffeld. Er wordt nauwelijks openlijk gerouwd.
Maar of je nu op een open forum maar met fotos van dode paarden om de oren moet worden geslagen?
Ik zit er niet op te wachten. Zet het gewoon in de titel dan hebben mensen een keuze. Dan heb ik ZELF de keuze om met iemands anders verdriet geconfronteerd te willen worden. Want er zijn dagen dat je daar gewoon helemaal geen zin in hebt.