Zo hè hè, eindelijk even tijd om te gaan zitten voor het hele verhaal.
Gisteren na het werk en eten gelijk weer naar stal geweest en pas laat thuis, dus vandaar.
Ik zat joan de 19e steeds in de gaten te houden via de camera omdat ik al dacht dat het die avond zou komen, gevalletje "Ken je merrie" en om iets na 22u zag ik dat ze onrustig was en liep te schrapen, draaien en heel veel mesten. Ik dacht daar gaat ze.. maar helaas werd er even later voor de avondronde hooi gebracht en hield mevrouw er mee op
Na een klein uurtje van alles met haviksogen in de gaten houden ging ze toch weer verder en niet veel later zag ik dat de waterblaas knapte. Ik was in de tussentijd Candalisa al op gaan halen (zij woont en route) en naar stal vertrokken want ik wist al wel dat het nu ging komen.
Na nog wat meer gedraai en mesten ging ze om 23:12u liggen om te persen.
Een paar minuutjes later zag ik de pootjesblaas tevoorschijn komen en daarna duurde het lang...te lang voor mijn gevoel.
Ik besloot toen om de stal in te gaan en even te voelen of de voetjes al in aantocht waren. Dat waren ze, ze zaten net voor de uitgang maar wel vrij hoog. Ik heb even geprobeerd om ze naar buiten te werken maar zodra ik iets aan de beentjes deed werden ze teruggetrokken door de baby dus dat werd niks. Ik ben de stal weer uit gegaan en toen begon ze te rollen om de baby op de juiste plek te krijgen. Omdat het voor mijn gevoel allemaal lang duurde heb ik de dierenarts gebeld. Hij vroeg of het goed lag en ik dacht van wel, bij het voelen had ik tot op dat moment niets raars opgemerkt. Hij kam eraan. Nadat ik ophing ben ik toch nog een keer gaan voelen want ik vertrouwde mijzelf niet en dat was maar goed ook.
Nu voelde ik dat de voetzooltjes omhoog lagen, ik voelde de ribbeltjes van de franjes van de hoefjes!
Gelijk weer gebeld en gezegd dat het veulen verkeerd lag, ik dacht toen in een stuit.
In de afwachting van de dierenarts heb ik met Joan gestapt zodat ze niet verder zou persen. Wat duren die minuten dan láng. Het leek wel een eeuwigheid maar in werkelijkheid was hij er binnen 10 minuten.
Hup terug naar binnen, in de stal en aan het werk om de baby te halen.
Hij voelde en zei heel: Het ligt op de rug, niet in een stuit. De touwtjes kwamen erbij en die gingen om de beentjes, handvaten erin en daar moesten er 2 aan vasthouden zodat het niet terugzakte en hij het hoofdje goed kon leggen zodat de baby naar buiten kon komen. Op het moment dat hij het hoofd goed had liggen moesten ze gaan trekken. Ik stond op dat moment bij Joan haar hoofd om haar vast te houden. Die blik in haar ogen...Ik zal het nooit vergeten..Pure verwildering, angst en pijn. Toen begonnen ze te trekken, begon ze mee te persen. Op een gegeven moment kwam de baby op een punt waar het de zenuwen beknelde en viel ze om. Ze bleef liggen en toen kon ik mee gaan trekken. Met 5 man hebben we er aan moeten werken om de baby eraf te krijgen, om 00:10 floepte ze eruit en lagen wij met z'n drieën in de hoek, zo hebben we er aan gehangen.
Even lag ze versuft stil maar ik had al snel gezien dat er leven in zat. De dierenarts heeft nog even wat extra prikkels toegediend zodat ze goed wakker werd en is toen de nageboorte bij Joan voorzichtig eraf gaan halen. Dat ging heel vlotjes gelukkig. Daarna kon ze eindelijk kennis maken met haar kind
Wonder boven wonder heeft Joan er niks aan over gehouden, ik was heel bang dat ze beschadigd zou zijn doordat we zo met grof geweld bezig moesten zijn om Jolene eraf te krijgen. Ze heeft wel nog een tijdje last gehad van flinke naweeën en daar heb ik haar een spuit Novacam voor gegeven. Na die spuit knapte ze zienderogen op. In de tussentijd had Jolene ook al de uier gevonden en konden wij met een gerust hart naar huis, dat was om 02:00u.
Thuis kon ik ze nog mooi even in de gaten houden via de camera want slapen kon ik niet direct. Wel heel moe maar slapen ho maar. Pas toen ik zag dat ze rustig waren met z'n tweetjes kwam bij mij ook de rust en kon ik slapen