Leo: Ja, ben stiekem best trots! Moest de eerste uren wel wennen aan de hoeveelheid wit. Had ik niet verwacht en zagen de nomaden niet graag dus was echt, wauw, hoe dan? Het is net de combinatie denk ik en dan meer genexpressie oid. Nu vind ik het juist heel erg gaaf. Zo mooi symmetrisch ook.
Nerwen: ja, dat kruipt ongemerkt in je hart en gaat nooit meer weg. En ja, daar komen de waterlanders weer...
De oortjes zijn bij mij favoriet. Vind ze zo mooi en schattig! Er loopt achter ook een brede zwarte baan, zou heel gaaf zijn als dat bleef.
Qimm: en jij van je knappe stippeldametje. Wat zijn we gezegend he?
Saskia_D: ik vind haar oortjes helemaal het einde.
Nou toch maar een verslagje van de geboorte...
Met 71 stemmen en 21% van de stemmen had de meerderheid het bij het goede end: een valk merrie!
Donderdagmiddag had ik de camera klaargezet. Ik had een gevoel dat het niet lang meer ging duren en door alle hectiek en verdriet had ik rond de 11 maanden grens (een paar dagen ervoor) geen foto’s gemaakt. Ik was daar helemaal niet mee bezig.
De dag ervoor gaf ze me een gevoel. Nu praat ik altijd tegen mijn paard en ik vertelde Muzanna dat ik er nu wel klaar voor was, dat ik het emotioneel aan zou kunnen als Muzka zich zou aandienen. Dus mocht ze van mij, als ze zover was, wel bevallen. De avond erna plakte ze nog veel meer aan me. Nu is ze altijd wel een knuffelkont, maar die avond plakte ze wel heel erg aan me, meer dan anders. Foto’s maken was lastig, maar toch nog even een standfoto en wat portretjes gemaakt met behulp van mijn man, waar ze ook behoorlijk bij plakte. Drie uur later lag Muzka er al naast.
Ook maar even haar uier op de foto gezet.
Ik had wel een gevoel, maar ze zou onder het geboortealarm worden gezet dus ik zou net naar boven om naar bed te gaan. Telefoon! Naam stalhouder. Het zal toch niet...
“Je hebt een veulen! Net uit het vlies!” (Oke, ze zei het in het Fries...)
Wait what...
Pling, ik kreeg een appje.
Hartstikke bruin, dacht ik nog (had het contrast van de telefoon heel laag en al op nachtstand... hahaha) wauw, wel veel wit, holy oliebol!
Snel de auto in, rijdt mijn man gewoon door rood. Totaal niet erbij met de gedachten, WTF. Vlakbij stal doemt er uit het niets een beige broek op... loopt er een of andere kerel met een zwarte jas aan op de weg. Mijn god, zeg.
Maar gelukkig uiteindelijk goed en wel op stal aangekomen lag ze daar in het stro.
“Een merrie!”
Wow, wat licht! Ik dacht die is bruin!
“Nee, memmy rules!”
De nageboorte kwam al heel snel en Muzanna was maar een beetje nat van het zweet. Een hele vlotte bevalling dus. Met opstaan hebben we uiteindelijk wel even geholpen, want ze ging steeds heel onhandig in een hoekje liggen.
In de loop van de nacht heeft ze het drinken eindelijk door gekregen en ik kreeg bij de voerbeurt ‘s ochtends meteen weer foto’s van een hele trotse moeder en zogend veulen. Ja, en dan moet langzaam het besef komen dat je ineens een veulen hebt... wat een rijkdom...