Ten eerste bedankt allemaal
Kathleen_vW, dit is dus onbekend zal een samenloop van omstandigheden zijn. En als we terug denken was zijn reflex dus sws al niet zoals het hoort, maar hij dronk dus we dachten dat het goed was maar kennelijk niet genoeg...
Wie weet was der biest niet goed genoeg (niet voldoende antistoffen)?
Dagmar,
ze is op 330 dagen bevallen.
Mer1980,
Helaas hebben wij veel ongeluk, hoe het komt geen idee...
Toen we de merrie kochten toen ze half jaar was had ze dusdanige wormen infectie en ook op het randje van dood.
Mijn ruin toen ik hem eindelijk had gekocht ook ziek geworden met zen longen en dit grapje heeft me ook zeker 10k gekost hopen dit niet weer te maken, en hier ook te horen gekregen van de DA dat ik aan inslapen moest gaan denken.
Mijn ruin (die van hierboven) is ook kreupel en moet waarschijnlijk ook een enorm dure behandeling hebben dus pfff hoe we dit allemaal gaan doen geen idee
Fosty,
Je hebt helemaal gelijk hoor, en toen we die brief lazen schokken we er wel ff van dat we het direct af moesten tikken bij ophalen.
Morgen willen we daar (als we niet worden gebeld vannacht) wel naar vragen.
Er is ons het een en het ander uitgelegd alleen ik stond met een onrustige merrie in men hand en moment dat ze zeiden zeer kritisch overlevingskans niet heel groot schoot ik gelijk vol en ging ik verder met lopen (dan was Jade rustiger).
Ook waren we al laaaang wakker en blijft alles niet zo heel erg hangen.
Ik begreep dat we nu rond de 2000 zitten na die 24h? Maar sta er niet van te kijken als het 3000 al is.
Ik moet het hier nog met men moeder over hebben verder waar we de grens gaan trekken maar waar ga je die zetten?
Wij waren niet hierop voorbereid ook financieel gezien niet, hadden veel scenarios bedacht maar dit dus net niet, maar we komen wel aan het geld hebben gelukkig wat mensen waar we wat van kunnen lenen indien nodig (mijn ma kennende gaat ze dit niet opgeven).
Hij is natuurlijk van mijn moeder maar ik verzorg Jade en doe er alles mee dus je snapt hoe het voelt voor mij ook.
Noisy,
Hier zat ik ook al aan te denken maar dan voel ik me zo een schooier en alsof we het allemaal niet goed genoeg voor hebben bedacht/ op orde hebben ofzo
Zo wil ik absoluut niet zijn, wij hebben enorm veel voor ze over en eten gerust zelf paar weken een droge boterham om dit te kunnen financieren.
Mijn ruin staat nu alleen wat even niet anders kan helaas.
Hij is ze continu aan het zoeken en roepen

Ik vind het ook enorm erg voor mijn moeder ze heeft heel der leven al zo veel klappen moeten vangen en ongeluk met zo veel dingen.
Ik gunde der dit zo hard
dit was haar grote droom een eigen veulentje iets waar ze al een jaar enorm naar toe leefde (wij allemaal).
Tis nog niet helemaal te beseffen en mezelf groot houden is erg lastig.
Ook het gevoel van hebben we iets fout gedaan of hadden we iets anders kunnen doen dat het wel goed had kunnen gaan is enorm groot.
Mijn excuses voor de eventuele spelfouten en misschien gekke zinsopbouw.