Geplaatst 
jokari: Ik kan het niet helpen. Ik vertel veel te graag.
troi: De Turkmenen hielden er zeer strikte regels op na: alleen jonge kinderen rijden de jongste paarden. Een paard werd pas klaargestoomd voor het echte werk, rooftochten van honderden en zelfs duizenden kilometers achter elkaar, wanneer ze minimaal 7 of 8 jaar oud waren. Voor die tijd was er alleen "kinderspel" en races met kinderen en jeugd bij speciale gelegenheden en wat rechtuit stappen bij parades. Dat werd gestaag opgebouwd en de paarden werden letterlijk spelenderwijs ruitermak gemaakt. Met zes maanden werden ze namelijk gespeend en aangebonden naast de tenten en dan speelden de kinderen met hun familiepaard. De paarden werden dan individueel gehouden en gevoerd en waren altijd onder de mensen. Historisch een heel andere manier van omgaan dan veel andere nomaden en paardenculturen in de regio. Echt hard werken (in hun ogen; het werk waar ze echt stuk of dood van konden gaan) was voorbehouden voor volwassen paarden. Daar waren ze heel streng in. Evenals zweepgebruik. Een zweep was voor show of om vijanden te slaan; iemand die een paard sloeg werd uitgekotst.
In tegenstelling tot zo ongeveer alle andere nomadenvolken in Centraal-Azië rust er nog altijd een enorm taboe op het eten van paardenvlees bijvoorbeeld. Het is ook vaak de eerste vraag die Turkmenen aan toeristen en buitenstaanders stellen: eet je paardenvlees? Ze verafschuwen het idee alleen al.
Ze hebben ook historisch gezien dus wel degelijk een enorm respect voor paarden... maar het lijkt wel enorm heftig een kind dat op de rug van een zes maanden oud veulen kruipt... en een paardje dat met anderhalf al een eerste race loopt met dat kind. Dat ben ik met je eens. Toen dit nog de traditie was (tot ong. 100-150 jaar geleden, m.u.v. Afghanistan en Iran, waar veel tradities zelfs nu nog stand houden of de laatste 10-20 jaar verdwenen zijn of aan het verdwijnen zijn) werden veel AT toch gewoon nog oud - 25, 30 en zelfs 40 jaar oud en die leeftijd was ze vaak niet eens aan te zien.
Voor Turkmenen is hun paard hun familie. Diverse Turkmeense spreekwoorden onderstrepen dat ook. En ter illustratie: traditioneel had een gezin er 1-2 en alleen hele rijken er 3-4; vergelijk dat met de enorme kuddes van nomadenfamilies in andere delen van Centraal-Azië. Een paard als deze vertegenwoordigde dan ook een enorme waarde: economisch en emotioneel. Hun leven hing af van deze paarden dus al klinkt het heftig waren ze wel degelijk zuinig op hun paarden en voedden ze hun drachtige merries en veulens met veel liefde nog het eten uit eigen mond weg (terwijl zijn veulen opgroeit verandert zijn meester in een magere hond). Een eigenaar die zijn paard onvoldoende te eten gaf werd als een zondaar gezien en verafschuwd. Iemand die zijn paard ruw behandelde werd op neergekeken en geminacht. Het mes snijdt dus wel aan twee kanten en het is een totaal andere paardencultuur dan wij gewend zijn.
En laten we wel wezen, ik zou zelf nooit zo jong al een paard beleren. Beetje spelenderwijs afhankelijk van hoe het paard zich ontwikkelt oké, maar de mijne is ook pas met 4 zadelmak gemaakt en pas met 5 ingereden en daarna heel rustig doorgereden.
Is ook wel afhankelijk van het paard, maar overbelasting ligt bij zulke jonge paarden al heel snel op de loer. 
Ben echt zooo benieuwd wat ze ervan gaat maken, nu nog zo lang wachten 
Moet ik er een officieel gokje van maken? 
Zo zijn er heel wat hengsten die ik met geld toe nog niet eens in de buurt van mijn merrie zou willen. Ik vond dat er in Nederland geen geschikte hengst was (niet dat er hier geen goeie zijn, hoor) en voor een eerste dracht wilde ik ook niet aan diepvries beginnen. 
