Deel 4#
De stier... Ja, wat was het nu met die stier. We liepen met de paarden over de weg, wat eigenlijk bijzonder goed ging. We waren zelf heel rustig om maar zo weinig mogelijk spanning af te geven.
Op een gegeven moment liepen er in een weiland wat pinken met daarbij een jonge stier in. Het moment dat wij aankwamen lopen kwamen die in een noodgang op ons afgerend. Op dat moment ontstond spanning bij beide paarden. Want ze schrokken overduidelijk van deze actie. Het was een split second of Una deinsde achteruit en zette het op een lopen, ik deed nog verwoedde pogingen de hals te buigen om de vaart eruit te halen, maar het was al te laat. In rengalop ging ze over de weg en ik kon niet anders dan loslaten. Er was echt geen houden aan. Het paard van mijn vriendin was redelijk snel onder controle en dan ga je nadenken. Wat te doen? Te paard erachteraan?
Dat laatste leek mij geen goed idee. Una lag al op snelheid, dus dat zou enkel voor nog meer nare situaties zorgen. Het enige wat we konden doen, was hopen dat ze zou afremmen op de bocht die even verder in de weg zat. Daarnaast was het een lange weg en zou ze op een gegeven moment omhoog moeten lopen, dus ik had de stille hoop dat ze daar uiteindelijk, mits er geen grote vrachtverkeer aan zou komen, wel zou afremmen en tot rust zou komen. Zeker gezien het feit er een paard was achter gebleven. Op zo'n moment baal je als een stekker dat je geen paard paraat had, waar ze meer binding mee had en die in die situatie haar tot bedaren had kunnen brengen. In dit geval was het Una voor zichzelf...
Oke, lichte paniek bij ons. Want enerzijds ben je als de dood dat er iets verkeerd gaat, anderzijds de grote vraag of je dat paard ooit nog te pakken krijgt. Want ze kon nu werkelijk waar alle kanten uit. Van Amsterdam tot Groningen
We zijn er maar rustig achteraan gegaan, rennen had geen zin los van het feit dat je haar niet inhaalt, hooguit meer stress bezorgd en je ook niet buiten adem wilt raken, niet wetende wat je verder nog te wachten staat. Het enige wat ik op dat moment dacht was: "Blijf positief, blijf in vredesnaam positief. Ze stopt vast wel een keer met rennen', terwijl je in de tussentijd het stipje paard steeds kleiner zag worden
Net op het moment dat ik naar huis wilde bellen (het lijkt uren, maar we spreken hier over luttele minuten), zien we in de verte een meisje aankomen rijden met de auto, die bij mijn vriendin in pension staat. We stonden nog te zwaaien (maar geloof dat ze zelf ook wel doorhad dat er iets niet goed ging, aangezien er een paard op haar af kwam galopperen
) en op dat moment stopte zij haar auto met beide deuren wagenwijd open en sprong er zelf ook uit.
ONZE REDDING!!! Nog steeds kippenvel als ik daar aan terug denk! Una ging volledig in de ankers en stopte met doorrennen.
Maar goed, het verhaal stopt hier nog niet... Toeval wilt ook dat het toegangshek naar een zeer groot weideperceel open stond. Een grote open vlakte van tot aan de snelweg en uiteraard rende Una daar in. Ze had geen groter stuk grond kunnen uitkiezen, we spreken hier over meerdere hectares.
Het meisje vroeg aan mij of we haar nu nog wel te pakken zouden krijgen. Zij kende natuurlijk ook het verhaal omtrent deze merrie. Laconiek reageerde ik nog: "Ja hoor, die krijgen we wel weer te pakken", maar in mijn hoofd dacht ik: "De grote vraag is alleen wanneer
"...
Op zo'n moment gaat er van alles door je hoofd... 'De boer zal niet blij zijn met een wild paard op zijn grasland', 'Dit gaat weken duren voordat we die weer te pakken krijgen, als het uberhaupt al lukt', 'Misschien met een groep paarden maar de wei uitdrijven en dan los mee nemen, zoals we vroeger ook de koeien over de weg reden', ik denk dat er in een paar minuten tientallen dingen door mijn hoofd zijn geschoten en terwijl ik daar aan het peinzen en piekeren was, galoppeerde Una vooral heel hard naar achteren in het land. Een grote open weide, alleen omsloten met slootjes.
Nou ja... Het eerste probleem was in ieder geval opgelost, we hebben het toegangshek gesloten.
Ze was veilig...