Geplaatst 
Mijn gezondheid is echt niet je van het momenteel, want eerst liep ik bij het weer opstarten van het sporten na het ziek zijn een stressfractuur op in mijn been en vervolgens krijg ik een heel heftige allergische reactie van die rotrupsen die overal in het nieuws zijn.
Ik dacht welke rotmug zit me steeds te steken? Ik slaap onder een klamboe dus vond het zó raar...
Tot, met die hitte, ik nadat we terug waren van Manari en de honden hadden uitgelaten toch vreselijke jeuk en ineens spontaan veel meer bultjes kreeg dat ik dacht wát? Het zal toch niet?
Dus gezocht naar symptomen en ja... ook nog een heftige keelontsteking en neusverkoudheid bijna van het ene op het andere moment, en nu nog meer jeuk en bultjes én gewoon helemaal duizelig... dus gestript met plakband en daarna gedoucht en alle kleren en beddengoed etc. in de was... vervolgens begint ook de pup zich als een idioot te krabben en bijten... ja... die ging bij de auto wel nog snel richting een... eik...?
Dus hup, beide honden onder de douche, daarna ik weer en ja toen was het bij de pup iig over. Ik heb er nog steeds last van, voel me helemaal niet lekker, misselijk, lastig slikken, duizelig... maar weinig aan te doen behalve uitzieken en in de gaten blijven houden, reactie onderdrukken en afblijven.
Heb ik weer. Nooit last van zoiets gehad (ok ik kan op muggen en dazen ook heel heftig reageren met dikke plekken die soms maanden aanhouden en zeer doen...) en nu dus zoiets.
En gisteravond? Nog steeds niet oké, maar toch ff terwijl mijn man Manari borstelt even snel haar hoeven uitkrabben.
Daar was ze het niet mee eens en omdat ik me als ik ziek, zwak en misselijk ben al helemaal niet wil laten kennen hield ik haar achterbeen resoluut vast... goed, ik win... dacht ik... dus daarna nog een keer datzelfde been om het goed af te sluiten, stampt ze heel opzettelijk bij het neerzetten op mijn voet en met haar volle gewicht. Vervolgens bij mijn man met voetjes geven een engel. Wel doorgezet, maar resultaat is wel een blauwe voet waar ik aan de buitenzijde geen gewicht op kan zetten. Handig, want het andere been heeft een stressfractuur en moet ik nog een aantal weken braaf ontlasten. Het is toch wat.
En daarover gesproken...
Met Muzanna is het ook wat...
Eerste hengstigheid daar perfect volgens de verwachting, op de dag af, maar dus niet drachtig.
Nu is ze blijkbaar nu pas weer hengstig en laat zich na drie dagen nog steeds niet dekken.
De reden? Geen idee. Werkelijk geen idee.
Ik vind het zelfs zó gek dat me de vraag bekruipt of er niet per ongeluk een hengstigheid is gemist, omdat ze vaak niet overduidelijk toont en áltijd zó volgens schema hengstig is en dat in dit scenario qua timing zelfs précies zou passen.
Dat vragen heeft geen zin, want het verandert de situatie niet en ik moet op de HH vertrouwen in deze.
Het is gewoon heel vervelend temeer omdat Muzanna nog nooit een hengstigheid heeft overgeslagen. En los daarvan heeft het m.i. ook weinig zin daarover te discussiëren want het verandert de situatie niet en dat is dat we haar heel snel alweer gaan ophalen en er hierna dus geen kansen meer zijn.
Ik baal er wel heel erg van dat het allemaal zo “spannend” en “niet vanzelf” moet. Gaat het vandaag of morgen nog lukken? En pakt dat dan? We wilden deze gok wagen, maar op deze manier is het nog maar de vraag of die gok zich gaat uitbetalen... echt... waarom nou?
We kunnen nu niets anders meer dan hopen dat ze zich alsnog laat dekken de komende dagen en dat het pakt en blijft plakken.
HH denkt dat het morgen (vandaag dus) wel gaat lukken. Ik kan niet anders dan hopen en afwachten, maar het is wel erg vervelend allemaal.
Ik hoop dat het uiteindelijk alsnog slaagt, maar vind het moeilijk om positief te blijven. Het is gewoon zo raar, omdat ze altijd zo relaxed is en zo als een uurwerk precies loopt en hengstig wordt... en nu ineens niet en blijkbaar een hengstigheid overslaat ofzo.
Pff...
Met Manari gaat het overigens wel goed.
Ze had even een dip en daarom hebben we uit voorzorg een kuurtje met psylliumvezels gestart. En ook zit ze nog steeds half in wintervacht en dat wil er maar niet goed af dus elke dag goed borstelen, wat ze geen straf vindt. Overal haar...
Ze is ook helemaal dol op de veulens die dit jaar hier geboren zijn en kan niet wachten tot ze bij de groep mogen zodat ze kan spelen zonder een draadje ertussen.
Dus tja... tot zover een update...
Sinds vandaag eindelijk iets minder jeuk (meer bij vlagen een fikse jeukaanval) maar voor de rest heeft het nog ff tijd nodig vrees ik.
.
of in mijn oor... Gelukkig niet ziek ervan zoals jij. Met die ellende misschien toch wel lekker dat Muzanna even ergens anders staat, toch een fysieke zorg minder.
Omdat de eerste keer niet gepakt heeft ben ik nu gewoon bang er klakkeloos van uit te gaan dat het wel lukt... ik hoop het heel erg dat het wel lukt, maar meer dan afwachten kan ik niet.
Ik hoop dat het niet voor niets is geweest. 
welterusten 
