Geplaatst 
"We zijn Hiru kwijt"
Het eerste wat ik bij het ontbijt hoorde. We logeerde bij de buren, waar ik afgelopen winter een aantal merries beleerd heb. Mijn lieveling, Elur, heeft 3 maanden geleden haar eerste veulen op de wereld gezet. Een prachtig merrieveulen dat ze Hiru genoemd hebben.
"Wat, sinds wanneer, waar?" Al snel krijg ik meer informatie van de jongens die afgelopen avond water gegeven hebben aan de paarden en Elur in paniek aangetroffen hebben. Zonder haar veulen. Tot zonsondergang hebben ze gezocht, maar de wei is groot. 12 hectare hoog op de berg, bos, gras, veel bramen. Geen overzicht. 4x zijn ze het hek langs gegaan. Niks.
Er is al een groep op de berg aan het zoeken.
Ik ben nog steeds aan het revalideren sinds mijn onfortuinlijke ongeluk in februari, toen ik door de vloer van de schuur zakte en 4 meter naar beneden viel. Dit soort terrein doorzoeken met de huidige staat van mijn lijf behoort niet tot de mogelijkheden. Maar ik wil persé naar boven.
Het is ruim 20 minuten met de auto om het betreffende gebied te bereiken en het pad is slecht. Op het laatst laten we de auto midden op het pad staan en gaan we te voet verder.
Bij de ingang van de wei vinden we de eigenaar van de paarden met zij hoofd in zijn handen. "Ze is dood. Ik ben al uren aan het zoeken, niks. Ze moet binnen het hek zijn, maar ze is er niet. Als ze zou leven zou ze haar moeder roepen. Ze is dood."
Toch wil ik persé zoeken. We splitsen, mijn vriendin en ik. Eerst ben ik de merries gedag gaan zeggen. Door mijn ongeluk heb ik ze al maanden niet gezien. Elur staat er met hangend hoofd bij.
Ik loop wat, maar moet al snel zitten om uit te rusten. Het is ondanks het vroege uur enorm war. Gisteren was het 36 graden, vandaag gaat het nog warmer worden.
Ergens voel ik dat ze nog leeft. En als ik heel, heel goed voel, ik haar misschien kan vinden.
Ik besluit langs de bovenrand te gaan om zo beneden de helling af te kunnen kijken, waar mogelijk. Tot ik ineens het gevoel krijg dat ik de andere kant op moet. Ik wilde eigenlijk systematisch het gebied uitkammen, maar besluit mijn gevoel te volgen.
Doelloos loop ik, tot ik een gat in de grond zie. Oh..? Ik kijk, en krijg een hartverzakking als ik een aalstreep zie. Hiru. Zeker dood. Ik tuur het donkere hol in en op 2 meter diepte draait ze haar hoofdje naar me toe. Ik heb haar gevonden!!! En ze lééft!!!!
Ik gil naar mijn vriendin, die me gelukkig kan horen en aangerend komt. Zo snel ik kan zoek ik mijn mobiel, ik heb gelukkig bereik hier, en bel naar het dorp. "Ik heb haar gevonden!!! Ze leeft!!! Ze zit op twee meter diepte en het gaat moeilijk zijn om haar hieruit te krijgen. Veel mensen, veel touwen!! Snel!!!"
Ik ga op mijn buik liggen, maar zelfs dan kan ik haar niet aanraken. Ik praat zachtjes tegen haar. Haar hinnikje is buiten het hol nauwelijks te horen. Het hol is sowieso onzichtbaar, het is dat ik er op een meter langsgelopen ben anders zie je niks. Hoor je niks. Lieve Hiru toch..
Mijn vriendin is de merrie gaan halen.
Het wachten duur eindeloos, maar na een half uur komen 6 mannen in de zinderende hitte aangerend. Met spanbanden, touwen, vanalles.
Ze zijn sprakeloos. "Ik ben hier 3x langs gelopen! Op 10 meter afstand!" "Wat een mazzel dat ze gevonden is..."
Het was even spannend, hebben we meer mensen nodig, de tractor, maar na 2 intense pogingen was ze boven. Stond ze op en stond ze wankelend op 4 benen. En liep ze richting haar moeder.
Foto's van de reddingspoging
Een van de jongens in het gat, de tweede verleent assitentie vanaf boven
Na poging 1 zakt ze nog dieper weg. Ze houden een van de jongens aan zijn enkels vast terwijl hij probeert een touw om het veulen te bevestigen.
Poging 2 lukt
Ik heb een prachtig filmpje van de hereniging van moeder en dochter. Ook een filmpje van reddingspoging 1. Als jullie het leuk vinden kan ik proberen die te uploaden.
Merrie en veulen herenigd. Het veulen loopt niet kreupel en heeft geen wondjes. Het is een wonder. We denken dat ze 24 uur in dat gat gezeten heeft.
