Bokt.nl

Citaat:

Een Kerstverhaal:
Meer dan 10 jaar geleden werd er een gouden hengstveulen geboren, zijn vader was de bekende haflingerhengst Whetu en zijn moeder was Bojoura. Zijn naam was Wilan von Bauernhof Luna en hij was een groot en sterk veulen, met een vacht net zo gouden als zijn hart. Wilan groeide op tussen vele andere haflinger veulens en was blij en vrolijk. Helaas heerste er een crisis en wilde niemand Wilan kopen, zijn korte leventje dreigde te eindigen bij de slager.
Gelukkig waren daar de zussen in het hoge Noorden, die het veulentje weg kochten van de slager en mee naar huis namen. Wilan was nog steeds een hengstveulen dat nog een paar jaar moest opgroeien in de wei. Hij wisselde een paar keer van wei, maar bleef altijd vrolijk en blij. Ondertussen groeide hij en werd steeds groter en sterker.
Na 3 jaar en alweer een stuk of 4 baasjes verder, was het tijd voor Wilan om beleerd te worden. Hij verhuisde naar een meisje dat veel tijd met hem doorbracht en hem heel veel leerde. Wilan bleek erg braaf en makkelijk te rijden. Hij vond het leuk en was blij met zijn baasje en deed graag zijn best voor haar.
Helaas kon het meisje hem niet houden en zo verhuisde Wilan weer, ditmaal naar een manege. Daar bleef hij maar kort en toen verhuisde hij weer, nu naar een andere manege aan zee waar hij strandritten zou gaan maken met de manegeruiters.
In het begin vond Wilan het daar fantastisch: zon, zee en veel paardenmaatjes - wat wil een paard nog meer? Maar al gauw bleken de manegeruiters onzeker, onervaren, sommigen ruw, anderen te zacht. Wilan's brave karakter werd gebruikt om de onervaren ruiters te leren rijden, maar niemand had Wilan eerst zelf geleerd om een ervaren rijpaard te worden en hij leerde zijn ruiters heel snel te ‘lezen’.
Wilan wilde alleen nog maar bij zijn paardenmaatjes zijn en had steeds minder zin om zijn best te doen voor al die onbekende ruiters. Van de een moest hij dit, van de ander weer dat. Alleen een paar vaste ruiters vertrouwde hij nog, daar deed hij dan ook alles voor! Maar de manege kon hem zo niet meer gebruiken; hij werd bestempeld als ongeschikt en maar ingeruild voor de slacht…
De paardenslager zag dat de jonge Wilan nog steeds een mooi en sterk paard was en hij werd doorverkocht, gelukkig maar! Na nog een paar verhuizingen (Wilan hield het zelf al niet meer bij) vond het meisje dat hem beleerd had, hem weer terug! Maar hij was ondertussen veranderd en vertrouwde mensen niet meer, dus hij besloot zijn eigen weg te gaan… Hij werd opgesloten in een stal en mocht niet meer naar buiten van de staleigenaar.
En toen vonden de zussen, die Wilan als veulen al eens gered hadden, hem weer terug! Hij mocht mee terug naar het hoge Noorden en langzaam maar zeker kwam hij tot rust en werd hij weer de oude. Het ging weer goed, heel erg goed!
Helaas werd een van de zussen ziek en kon Wilan niet blijven. Ze wisten natuurlijk wat hij allemaal al had meegemaakt en probeerden het perfecte baasje te vinden.
En zo gebeurde het, dat Wilan in zijn 9e jaar naar zijn 9e baasje verhuisde. Maar dit baasje was zelf eigenlijk erg onzeker. Zulke mensen herinnerde Wilan zich nog van de manege, hij wist precies hoe hij daarmee om moest gaan.... Hij ging gewoon zijn eigen weg. Zo hoorde dat toch?
Na een tijdje moest Wilan dus weer weg en een koper diende zich aan. Maar nu was hij het zat, hij was echt klaar met al dat verhuizen en nadat hij weer was verhuisd gedroeg hij zich erg stout. Na een dag werd hij alweer terug gebracht, missie voltooid! Maar het onzekere baasje was het zat en had de handelaar gebeld: Wilan moest toch echt weg en wel direct!
En toen kwam daar ineens het Vrouwtje met een trailer het erf op gereden. Er stond met grote letters 'TT Ranch' op de trailer. Het Vrouwtje bekeek Wilan eens goed, reed een rondje in galop en moest lachen om zijn lompe streken. Ze begreep wel waarom hij zo deed en zag dat hij eigenlijk een lieve goedzak was. En zo verhuisde Wielie naar zijn zoveelste baasje. Maar, dit keer kwam hij thuis op de TT Ranch!
Hij werd vriendjes met de kudde van de TT Ranch en deed enorm zijn best voor het Vrouwtje, dat erg blij van hem werd. Hij deed wel even stout- dat moest natuurlijk eventjes, dat begrijp je wel - maar dat was snel over want hier was het leuk! Hier voelde Wielie zich gehoord en begrepen. Hij kreeg wel de bijnaam Harry, want ja hij is en blijft een ‘lompe Harry’
Zijn kudde, Lola en zijn Vrouwtje houden van hem en zelfs de Grote Baas (die eigenlijk het niet eens was met nóg een teamlid erbij) geeft hem Koekjes. Wat wil een paard nog meer? Wilan is weer blij & nu eindelijk echt Thuis!
The End.