Ik heb met 2 half broertjes (zelfde moeder, andere vader) gewerkt die beide een compleet ander karakter hadden. De ene vond alles wel best en maakte zich nergens druk om. (Zou bijna zeggen als een echte ruin maar zijn broer was ook een ruin) De andere had iets meer een gebruiksaanwijzing, die zag gewoon veel baankabouters en vond veel dingen eng, maar eenmaal zijn vertrouwen gewonnen echt mijn grote (kleine) vriend. Hij was echt mijn favoriet uit de 20 die ik verzorgde. Hij was heel gevoelig en echt mijn maatje maar de mensen om mij heen konden maar weinig met hem. Ik ben zelfs op mijn vrije dagen gebeld of ik hem a.u.b. binnen wilde komen zetten omdat ze hem gewoon niet te pakken kregen. (En dan bij mij gewoon naar het hek lopen om mee naar binnen te gaan) Op de baan was het overigens een heel ander paard, hij wist precies wat er van hem verwacht werd.
Hun moeder en half zusje die toen tijdelijk bij ons kwamen logeren om gedekt te worden door onze hengst (moeder, halfzusje was het veulen van dat jaar) daar heb ik toen ook niks bijzonders aan gemerkt in de omgang. (Maar goed die hoefde ik ook niet meer dan te voeren en af en toe uit de wei halen)