Geplaatst Al jaren bestond de droom om met mijn merrie Rosa een veulentje te fokken. Vorig jaar hebben we besloten om ervoor te gaan. Mijn oog was gevallen op de Arabische hengst Yanour Hayati. Ik heb reeds van hem al een merrie thuis en ik ben zo gecharmeerd van haar dat het kriebelde. Qua match met Rosa was dat ook nog eens erg tof dus we zijn niet lang bezig geweest om tot de beslissing te komen om voor Yanour te kiezen!
Groen licht van de dierenartsen en in de 1e cyclus die we probeerden werd ze meteen drachtig
op 6-6-23 is ze succesvol geïnsemineerd en dat gaf dus een uitgerekende datum van 11-05-2024.
So far so good zou je zeggen.
En dat was ook. Probleemloze dracht gehad, Rosa kon het super hebben. Toonde wat weinig, maar gezien haar slanke/ranke bouw en 1e veulen waren daar geen zorgen. Regelmatig controles bij de kliniek en alles ging volgens het boekje.
Tot het mei werd, geen veulentje, nog eens laten checken. Nee hij zit er écht in, geduld. Mei werd juni, nog geen veulentje. Heb geduld was het advies. Alle extra checks tussendoor waren goed.
Er is tussendoor nog contact tussen klinieken (specialisten voortplanting) geweest over de uitzonderlijk lange dracht, waarbij de voorwaarschuwing kwam: houdt rekening met een klein veulen wat mogelijk wat extra zorgen nodig gaat hebben.
Uiteindelijk op 2 juli, na een dracht van maarliefst 392 dagen werd onze kleine vosse hengst dan toch geboren. Y’ur!
En met klein, bedoel ik ook écht klein. Een geboorte gewicht van een schrikbarende 20 kg… extreem klein. Zelfs de dierenartsen stonden verbaasd. Zó klein hebben ze ze nog nooit gezien.
En met klein bedoel ik dan:
Ter beeldvorming, Rosa is 1.55…
En de voorspelling van een klein veulen die hulp nodig had was precies zoals het is gegaan. Door zijn dysmature lijfje had hij geen kracht om zelfstandig op te staan. Als je hem optilt kon hij lopen, maar daar was het ook mee gezegd. De bevalling zelf ging vlot en met een beetje hulp was hij er zo. Hij heeft even klem gezeten met z’n hoofdje wat resulteerde in flink gezwollen, bloeddoorlopen ogen.
De oorzaak dat hij zó klein is? Een corpusdracht. Door een verkeerde locatie van innestelen heeft y’ur niet in de hoorn van de placenta gelegen, maar in het corpus. En dat is eigenlijk niet de bedoeling. Als hij op de uitgerekende datum was gekomen was de kans enorm op een doodgeboren veulen.
Maar wat hij tekort kwam in grootte, maakt hij goed in karakter. Wát een zin in het leven heeft onze knul.
Maar dat moet dan wel lukken..
Al gauw werd duidelijk dat hij dit niet alleen ging halen. Iedere keer als hij moest drinken, moest hij geholpen worden met opstaan en ondersteunen. Hij kon amper bij het uier en is zo zwakjes. De verwachting was dat als hij eenmaal goed ging drinken dat het wel zou bijtrekken.
Maar dat liep toch even anders.
Y’ur werd juist slapper en alles ging moeizamer (ondanks iedere 1,5 in de benen helpen en laten drinken, drinken deed hij erg goed)
De keuze werd vlot gemaakt om hem naar de kliniek te brengen met z’n mama. Dit gingen we thuis niet redden.. en maar goed ook. Onze knul had toch onvoldoende biest binnen gehad en dus te weinig afweer. Z’n bloedwaardes waren ook niet fantastisch en hij had veel zorg nodig. Om hem warm te houden moest hij een jasje aan. De oplossing voor zo’n klein hummeltje kwam uit onverwachte hoek; de jas van mijn whippet (a 14 kg) past perfect.
Hij heeft een ruime week op de kliniek gestaan, waar van alles is gedaan om hem te helpen. Van iedere 20 minuten in de benen hijsen, naar een plasma infuus, naar pijnstilling, ab per prik en so on. Daarbij met een voorzichtige prognose. Hij is héél kwetsbaar.
Maar ook een hartendief
iedereen was verzot op kleine draak, zoals hij daar al gauw genoemd werd Gelukkig mochten we iedere dag langskomen om toch bij zowel Rosa als Y’ur te zijn. Want hoe makkelijk het wordt vergeten; Rosa deed het écht fantastisch. Wat een geweldige mama is ze.
Maar zoals ik al schreef; Y’ur heeft zin in het leven. En dat bewees hij ook maar eens! Na 5 dagen kreeg hij het zelf opstaan onder de knie, het verdiende niet de schoonheidsprijs, maar hé, het lukt! Iedere dag zag je hem vooruitgaan.
Na een week kwam het verlossende woord: hij mag naar huis
En tegen alle verwachtingen in doet onze Y’ur het super!
Hij groeit als kool, heeft een geweldig mensgericht karakter en ik vind hem het knapste veulentje ooit
En nu het eíndelijk écht goed gaat met hem durf ik hem nu ook hier voor te stellen.
Onze onwijs knappe, maar o zo kleine, vent. Y’ur
wat ben ik in een korte tijd al helemaal verliefd geworden op dit ventje. Hij is zó leuk. Na deze turbulente tijd kunnen we dan nu echt genieten van hem.En dat doen we!! Deze vriend is zoooo gesteld op mensen. Het liefste komt hij de hele dag kroelen, afwisselend met sprintjes trekken
verder is hij bijzonder nuchter en vind alles wel best. Een hekel aan natte voetjes en bij weer wat hem niet aanstaat parkeert hij rustig zichzelf op stal terwijl mama nog buiten staat te grazen. Hij vind het allemaal wel best 
En om te laten zien hoe goed hij bijtrekt;
Het lijkt me leuk om hier een volgtopic van te maken, al is het maar om kennis te delen over hoe onze ervaringen zijn geweest en hoe hij zich ontwikkelt. Ik ben vast nog 100 dingen vergeten te schrijven, het was zo’n turbulente periode ná een intens lange tijd van waken en wachten..
Ik krijg regelmatig de vraag; gaat dit invloed hebben op zijn uiteindelijke stokmaat. Het antwoord hebben ze niet; only time will tell. Dus daar gaan we rustig afwachten en mee maken; deze knappe vent blijft bij ons
Against the odds, lieve Y’ur
Ik kom ook volgen! 
