Bucephalus schreef:arie53 schreef:Valegro en Uthopia staan juist haaks op het specialisatiedressuurmodel maar vertegenwoordigen het klassieke, ongewenste evenwichtsmodel. Dat klassieke evenwichtsmodel brengt ook weer de gedragen, evenwichtige bewegingen die in de hogeschooldressuur juist benodigd zijn voor de verzamelde oefeningen.
De hogeschooldressuur gaat veel verder dan het op smaak en mode gebaseerde dressuurmodel met een lang voorbeen dat ergens doelloos in de lucht zwaait. Deze bewegingsvorm wordt ondergeschikt gemaakt aan de functionaliteit en tot hogeschoolpotentie verheven. Zodra het echter om de verzamelde oefeningen gaat, vallen ze weer met bosjes af en blijven het ongebalanceerde stumpers.
Elk paard dat een normale bewegingsafloop heeft, dat normaal kan stappen, draven en kan galopperen is evenwichtig gebouwd, anders is dit niet mogelijk. Het is alleen zo dat niet elk paard tot dezelfde prestaties in staat is en dat staat ondermeer in directe relatie tot mechanische kenmerken. Afhankelijk van het gebruiksdoel veranderen bepaalde eigenschappen en kenmerken die ook in relatie staan tot functionaliteit. Dat is niet verkeerd, dat is logisch en toont het grote aanpassingsvermogen van de natuur.
Wat niet met elkaar verward moet worden is esthetiek en functionaliteit. Het één kan best zonder het ander, maar het is wel afhankelijk van persoonlijke smaak. Een paard dat in de dressuur het voorbeen extra ver weg moet zetten, moet achter wel vertragen, vanwege het tijdsaspect. De manier van rijden is daarop sterk van invloed: in de reportage van Sankt Georg over Totilas, die Ceasario heeft gelinkt, is dit duidelijk te zien. Zo’n paard is dan geen stumper, maar dat wordt ervan gemaakt.
Een dressuurpaard heeft de handicap dat het esthetische oogpunt veel bepalender is dan voor een springpaard, dit gaat soms ten koste van de functionaliteit, die juist zo belangrijk is. Een goed naar voren grijpend voorbeen ziet er spectaculair en professioneel uit en is commercieel gezien interessant. Een goede ruiter houd je echter niet voor de gek. Die gaat uit van het gevoel en is zeer wel in staat om het kaf van het koren te scheiden.
Tussen in evenwicht blijven en in balansgaan, waarbij het gewicht gelijk over de dragende benen wordt verdeeld en de massa in balanas wordt verplaatst, zit een wereld van verschil.
Bij een voorbeen dat zogenaamd verder weggezet, wordt de beweging "an sich" niet verruimd. Dat is alleen spektakel. De verruiming ontstaat alleen in het zweefmoment en die dient weer volgens de FEI vooral lang en in balans te worden uitgevoerd.
