Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
pien_2010 schreef:Dat klopt Muronia en Tineke. Toen Chico alleen nog geholpen kon worden in de kliniek heeft mijn man hem met geweld in de trailer gekregen. Het paard wilde absoluut niet ondanks dat hij nul angst had voor de trailer. Het was zijn enige kans. Dus met dierenarts overlegd. Het was een keuze uit twee kwade.
Accepteren dat hij niet wilde dan was inslapen het gevolg geweest. Hem met geweld dwingen dan had hij een kans en als we dat niet hadden gedaan hadden we dat ons de rest van ons leven verweten.
Mijn man begint nog te huilen als hij hierover praat want onze Chic heeft het niet gered. Omdat hij pas 7 was hebben we voor de kliniek en operatie gekozen. Bij een oud paard kies je voor thuisblijven en euthanasie.
Omdat we dit met zijn drieën hebben besloten en mijn man en ik, en omdat het een keuze uit liefde was, tegen de portemonnee en we hem zo graag wilde houden plus de kansen heel goed leken, hebben we voor het geweld gekozen. Zit zelfs nu weer te huilen. Het is een traumatische ervaring geweest maar wel een die we met zijn tweeën delen en dat helpt.
Muronia schreef:Jeetje dat is ook wel echt een rot verhaal en ik kan me heel goed voorstellen dat het traumatisch is om het paard zo te moeten zien. Ja wij mensen proberen alles te relativeren en met dit soort dingen krijg je geen antwoorden. Wat als? Ja maar het was niet als, het was zoals het was en niet anders, helaas. Ook dat gaat door mijn hoofd, had ik eerder moeten besluiten om te stoppen? Hebben we niet te lang door geprobeerd? Heeft ze niet te lang onnodig moeten lijden? Het is ook heel moeilijk om helemaal alleen voor zo'n keuze te staan. Er waren een heleboel mensen om te helpen die dag, maar ze was mijn paard en ik moest de beslissingen maken. Op zo'n moment is het extra moeilijk als je geen partner hebt waarmee je kan overleggen, het idee hebben dat je samen iets besloten hebt. Als je begrijpt wat ik bedoel.
imaudy schreef:Muronia schreef:Jeetje dat is ook wel echt een rot verhaal en ik kan me heel goed voorstellen dat het traumatisch is om het paard zo te moeten zien. Ja wij mensen proberen alles te relativeren en met dit soort dingen krijg je geen antwoorden. Wat als? Ja maar het was niet als, het was zoals het was en niet anders, helaas. Ook dat gaat door mijn hoofd, had ik eerder moeten besluiten om te stoppen? Hebben we niet te lang door geprobeerd? Heeft ze niet te lang onnodig moeten lijden? Het is ook heel moeilijk om helemaal alleen voor zo'n keuze te staan. Er waren een heleboel mensen om te helpen die dag, maar ze was mijn paard en ik moest de beslissingen maken. Op zo'n moment is het extra moeilijk als je geen partner hebt waarmee je kan overleggen, het idee hebben dat je samen iets besloten hebt. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik heb het idee dat je op het juiste moment gestopt bent. Je hebt het de kans gegeven.