Geplaatst Enkele zullen ons kennen van ons Gelderse fokkerij topic, sommigen misschien van het dikke buiken topic, waarin al eerder te lezen was dat de dracht van onze merrie Davina niet helemaal vlekkeloos verliep. Toen ze op 300 dagen begon te harsen begonnen we hem al helemaal te knijpen, op advies van de dierenkliniek haar op de Equibactin, Regumate en ontstekingsremmers gezet in de hoop dat ze haar beeb binnen zou laten zitten.
Dit leek ook het geval, we hebben haar direct op 24/7 cameratoezicht gezet en ik kon haar in de nachtdiensten mooi in de gaten houden. Ze was in de daaropvolgende nachten rustig, en net toen ik dacht : Nou, we gaan die veilige periode wel halen, wilde ze op maandag in de middag ineens niet naar buiten, ze leek anders. Haar toch buiten gezet, ik ben bezig gegaan met de stallen uitmesten en haar nauwlettend in de gaten gehouden.
Na het longeren van een van de andere paarden zag ik haar ineens liggen in de paddock, met haar vriendinnen om haar heen staand in een cirkel. Misseboel dus, gelukkig haar snel met behulp van verzorgster op stal kunnen zetten, waar ze vrijwel direct weer ging liggen.
De dierenkliniek gebeld, ondertussen was de stalhouder ook te hulp geschoten na mijn paniekbelletje en terwijl ik de kliniek opbelde, werd Davina haar dochter al geboren :Een prachtige dame met een bles, 4 witte benen en een buikvlek
Tegen verwachting in dus springlevend , klein, maar ontzettend sterk en strijdlustig.
Ondertussen was de dierenarts er ook, ik zal even niet uitgebreid neerzetten wat voor hork het was, maar in eerste instantie kwam hij de auto uit met de vraag of hij 'de spuit' vast moest pakken. Ik was even helemaal verbaasd, toch dringend verzocht of hij niet eerst wilde kijken, wat hij dan toch maar deed. Vitale functies klonken goed, longen klonken goed, ze kreeg een spuit voor rijping van de longen omdat ik het dan toch wilde proberen en ik kreeg wat antibiotica mee voor het veulen, met een hele preek over hoe weinig kansen het veulen had en ik vooral niet teveel moest verwachten.
Samen met de stalhouder Davina gemolken zodra mogelijk, om de eerste biest er zo snel mogelijk in te krijgen. Veulen had direct goede zuigreflex en dronk aangeboden biest op. Inmiddels was de eerste mest er ook al af.
Ja , en toen..... Stalgenote was inmiddels op stal, heeft met een andere dierenarts contact opgenomen, die menselijker reageerde, wel waarschuwde voor de risico's en hoge kosten, maar ik mocht direct komen als ik dit zou besluiten. Andere stalgenote was zo lief om direct haar trailer ter beschikking te stellen, mijn moeder en partner zeiden direct : Wat zegt je gevoel, even niet denken aan het financiële, als jij ervoor wilt gaan en er heil in ziet dan gaan we kijken hoe het ons gaat lukken.... (Echt, ik heb geen woorden voor alle steun van iedereen..)
Davina en haar dochter direct opgeladen,want zo'n vechter kon ik gewoon niet zomaar 'afspuiten', strobalen voor Daf gelegd in de trailer , veulen in de voorkant met dekentjes om, en gaan.
Op de kliniek foto's genomen van de benen en ontwikkeling gewrichten, als dit al niet goed was, zou het direct einde oefening zijn. Gelukkig was dit hoopvol en dus samen besloten met dienstdoende arts ervoor te gaan, met als eerste meetpunt : als ze de 2 dagen haalt, mag dit niet met terugval zijn en het moet vooruit gaan.
Infuus erin, eerste zak plasma's erin, ondertussen bleef Davina aan de nageboorte staan dus ook die werd behandeld, uiteindelijk zijn we tot 22:30u in de avond druk geweest.
Onze Ukkie liet zien al direct een karaktertje te zijn, we moesten haar met 3 man liggend houden op de behandeltafel gedurende de avond, ze dronk al het aangebodene biest op en hier en daar kwamen er protesterende hinnikjes uit.
Zo hebben we ze achter gelaten, in goede handen, maar ik werd gek in mijn hoofd. De hele nacht angstig mijn telefoon in de gaten gehouden, ze zouden bellen bij veranderingen of terugval, geen bericht is goed bericht, maar ik heb geen oog dicht gedaan.
Toen ik om 08:30u nog niets gehoord had zelf gebeld, want ik had het niet meer. De assistente gaf enkel aan dat de dierenarts later met de ronde zou beginnen, dat ik vanzelf werd gebeld.
Om 10:30u had ik het niet meer en ben ik na het ziekenhuisbezoek van mezelf direct naar de kliniek gereden.
Er stonden lachende mensen voor de box, maar nog steeds kon ik alleen maar denken: oh nee ze is dood , ze is dood.
Om vervolgens dit te zien
Ze hadden haar net weer helemaal gecheckt en ze had de fles gehad.
Wat een opluchting....Ik kreeg te horen hoe lief de merrie was en hoe supergoed het veulen het deed, maar alles ging langs me heen. Ik kon alleen maar huilen
(De mensen zullen wel gedacht hebben)
Even gewacht op een gesprek met de dierenarts, ik kreeg uitgebreid verslag, bloedonderzoek zag er goed uit, vitale functies waren goed en de 'will to live' was sterk aanwezig. Dus, doorgaan. Gelukkig was Davina ook gestabiliseerd en ontwikkelde ze geen koorts.
Davina helemaal gek op haar meissie.
Een trotse merrie achterlatend en naar huis gegaan om te proberen te slapen. Dit lukte niet, dus maar naar stal gegaan en daar de boel verzorgd.
Die avond weer op bezoek
Dekentjes gewisseld om de andere uit te wassen
Een heel vermoeide beeb
Ondertussen zelf 48 uur niet geslapen en om 21:00u die avond naar bed gegaan met de mobiel in de huiskamer, aangezien ze mijn partner zouden bellen in de nacht als er iets was, zodat ik kon slapen. Ik heb in een coma gelegen tot 09:00u de ochtend erna, om vervolgens me rot te schrikken , maar gelukkig geen belletje gehad van de kliniek
Daarna om 10:00u weer op bezoek gegaan, waar ik onze uk zo aantrof
Wederom een tevreden arts, dit was het meetmoment waarop we zouden beslissen of we door zouden gaan en we hebben met z'n allen gezegd ervoor te willen gaan. Ze laat zoveel kracht en vooruitgang zien, we realiseren ons dat het een onzekere situatie blijft, maar zo'n strijder willen we niet opgeven.
Ondertussen krijg ik zoveel steun, lieve berichten en mensen die met ons meeduimen, ik ben er helemaal stil van.
Ik kan oprecht niet met woorden uitdrukken hoe dankbaar ik iedereen ben die er voor ons is, ik hoop samen met iedereen dat onze meid het goed en wel gaat halen, aan haar inzet, die van Daffie en die van de kliniek en ons zal het niet liggen, we moeten alleen alles meehebben.Gisteravond weer op bezoek geweest, de assistente kwam bijna naar me toe rennen met de mededeling : Yeaaaaah, she stood by herself
en toen ik op de sheet keek werd ik ook erg blij
Ze had wel een nieuwe katheter gekregen want de eerste was eruit gegaan door haar bewegelijkheid
en ze was wat verdoofd hiervoor dus ze lag heel diep te slapen. Ze zou later die avond haar 2e zak plasma's krijgen omdat de afweerstoffen wel op het randje zaten. Vanavond niet gebeld, dus hopelijk kan ik jullie morgen weer mooie foto's laten zien
So far so good. Hopelijk blijft het in een stijgende lijn gaan met onze kleine Uk (zoals ik haar liefkozend noem, de dierenartsen vinden dat ik haar een naam moet geven, maar ik durf het gewoon nog niet, ook al gaat het dusver echt goed)
Duimen jullie met ons mee voor deze gelderse strijder?
