Geplaatst Januari
Ons jaar begon zo ontzettend mooi! We konden eindelijk weer op wedstrijd en wat was ik trots op Zhuf. Na drie jaar vol ellende en verdriet konden we eindelijk doen wat we zo graag wilden.
Februari
Was een periode met vreselijke kou, gelukkig kon Zhuf mee verhuizen naar mijn nieuwe werk waar we een binnenbak hadden en konden we onze training voort zetten.
Maart/April
In maart zette de steigende lijn zich voort en stiekem, heel stiekem begon ik te geloven dat ons jaar dan echt aangebroken was! We reden regelmatig wat wedstrijden en die waren zeker niet onverdienstelijk.
Mei
In mei reden wij een van onze eerste buitenwedstrijden, iets wat meestal een lastige opgave was met Zhuf. Zoveel enge dingen te zien... Maar nu ging dit allemaal alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Wat was ik trots op haar en wat liep ze fijn. Nu wist ik het zeker, ons jaar kon niet meer stuk, wat kon er nu nog mis gaan?
Juni
Een maand met mooi weer en naast de training mocht Zhuf lekker hele dagen paard zijn op de wei.
Juli
In juli kregen we weer wat problemen met rijden. Zhuf werdt lastiger, begon soms wat te staken en ik zag dat ze strakker en moeizamer ging bewegen. Als ik haar vergeleek met een aantal maanden daarvoor was er weinig van mijn bewegingswonder overgebleven... Maar niet in paniek raken dacht ik, misschien was het allemaal wat snel gegaan en ik besloot haar twee weken rust te geven en na te laten kijken door een osteopaat. Die bevestigde dat ze behoorlijk strak en stijf was. Na deze behandeling werdt ze eigenlijk alleen maar slechter en eind juli besloot ik dat het tijd werd om toch maar weer eens richting kliniek te gaan.
Augustus/september
En toen kwam die dag, die dag die onvermijdelijk was, de dag waar we al jaren bang voor waren, de dag dat al onze dromen in duigen vielen, de dag waarop we een flinke klap kregen, de dag die ik nooit meer zal vergeten, de dag dat Zhuf afgekeurd werdt. 15 augustus was de datum, ik weet het nog heel goed. Ik werd smorgens wakker en weet nog heel goed dat ik dacht dat ik niet moest zeuren, dat er misschien een kleine blessure in het spel was, dat we zouden moeten revalideren, dat het ons een aantal maanden zou kosten, maar het zou goed komen, we zouden hier ook weer door komen net als bij alle andere tegenslagen die we gehad hadden. Maar nu was het ineens een heel ander verhaal, na onderzoek bleek dat Zhuf kissing spines en spondylose heeft, iets wat niet meer te genezen is. Conclusie, einde sportpaard, einde rijpaard. En dan... Wat doe je dan, met het paard waar je zo gek mee bent, het paard waar je al zo verschrikkelijk veel mee meegemaakt hebt, het paard dat het samen met mij had moeten maken... Ik heb besloten om haar mee naar huis te nemen en haar te laten genieten van een welverdiend pensioen. Wie weet op zijn tijd nog een veulentje, maar voor nu krijgt ze eerste lekker een tijd rust. En vooral heel veel foto's maken.
Oktober/November
Zhuf knapte flink op na de rust periode, maar ik merkte wel dat ze het stilstaan niet zo leuk vond. Dus besloot ik om haar zo nu en dan maar eens te zadelen en een staprondje te maken. Iets waar ze ontzettend van kan genieten.
En nu gaan we gewoon keihard hopen dat Zhuf nog minimaal 20 jaar van haar pensioen mag genieten!
