Voor mezelf weet ik nu wel de stand.
Maar de ene rijdt vriendin a mee, de rit daarna niemand. Dan rijdt vriendin b weer mee. Rijdt ik weer een paar ritten alleen.
En zo blijf ik bezig.
Toen ik begon met mennen was ik altijd alleen, nu niet meer.
En ik geef het eerlijk toe, mijn moeder wordt ouder en wil graag mee, en dat wil ik ook. Maar mijn tweewieler vertrouwt ze niet. Mijn vorige vierwieler heeft ze paar rondjes meegereden.
En weet dat dat niet de reden moet zijn om een andere wagen te nemen, maar merk aan mezelf dat dat toch ook zwaar meetelt.
Ik wil nu een wagen waar ik zo mee weg rijdt zonder na te denken wie er naast of achter me zit.
Heb er ook aan lopen denken om alles op te laden en naar van der mee te rijden om af te stellen, maar dan heb ik nog steeds puntje mama. En hoe meer ik daar over nadenk hoe meer ik dat wil.
Het lijkt me ook leuk om eens een oefenwedstrijd te doen, in het kader van ik wil alles met paardlief een keer gedaan hebben.
Kwa vering is het verder een heerlijke wagen, daar is echt niets over te klagen.
Maar een tweewieler is niet meer het geschikte type wagen voor ons.
Gypsy's goud rinkelt en glittert niet. Het glanst in de zon en hinnikt in het donker.