Geplaatst Een week geleden heb ik een vervelende ervaring opgedaan. Ik heb een shetlander Thos,hij is nu 5 jaar, hiermee men ik al ruim een half jaar en het ging super goed. Lekkere bosritjes gemaakt, af en toe een beetje laten gaan maar gewoon goed onder controle. Hier ben ik erg blij mee, alleen heb ik nu bijna geen vetrouwen meer als ik op de kar stap.
Ik was gaan mennen samen met een bijrijder. Dit was zijn eerste keer op een wagen dus hij had geen ervaring hiermee. We zouden een klein rondje gaan aangezien het al gauw donker word. We waren zo'n 10 minuten onderweg en waren op een pad waar geen auto's komen en een breed ruiterpad is. We gingen het ruiterpad op en deden een rustig drafje. Hij was goed aan de hulpen, en konden een goed galopje doen. Op een gegeven moment moesten we een weg oversteken, daarna ging het ruiterpad weer verder. Ik zag niet dat het ruiterpad ong 5 cm lager lag dan de weg, en reed daar dus gewoon overheen. De kar 'bonkte' daar vanaf, waardoor Thos heel erg schrok en wegsprintte. Gelukkig had ik hem binnen een paar seconden weer terug. Na een stukje stappen was hij weer wat rustiger, maar nog wel erg oplettend. We gingen weer terug en toen we de weg over waren gestoken heb ik hem in draf op het ruiterpad gezet, omdat ik zoiets had van dan moet hij een beetje aan het werk en hoeft hij niet zo opletten op de omgeving om ons heen. Toen hij net in draf liep merkte ik al dat hij erg gevoelig reageerd op de hobbels van de wagen over het zand. Ik wou hem van het pad af sturen naar het fietspad. Maar voor ik daar de tijd voor had schoot hij nog harder weg dan daarvoor. Alleen nu was het probleem dat ik hem totaal kwijt was en we nog een erg lang pad voor ons hadden. Overal waren sloten, dus ik was als de dood dat we daarin zouden vallen. Hij maakte een zigzag bocht naar het fietspad bocht en daardoor slipte de sulky. Daarna had ik nog ong 50 meter om te beslissen hoe ik hem zou sturen: Rechtdoor, dan kwamen we lang paaltjes waar ik hem alleen doorheen kan sturen in stap. En naar links en recht was er een cross pad waar nog veel meer kuilen in zaten. Of ik kon hem het gras op omhoog sturen, maar dan zouden we op de snelweg belanden.. Rechtdoor was een viaduchtje, en ik weet niet hoe het is gelukt maar, ik kreeg het voor elkaar om hem richting het beton wat omhoogliep voor het viaduct te sturen. Waardoor hij niet omhoog kon en stilstond. In paniek sprong ik van de kar af met de leidsels nog in mijn handen. Alleen mijn bijrijder zat nog op de kar. Thos schrok weer van mij, en renden weer weg alleen ik stond er naast, en werd du meegesluurd. Ik viel op de grond, nog steeds met de leidsels vast en, ook nu weet ik weer niet hoe het zo kan komen, maar Thos draaide om, en daarna voelde ik de kar een beetje over me heen rijden. Hij stond dus stil en stond te trappelen waardoor de kar naar achter werd geduwd.
Ik stond snel op en nu kon ik hem gelukkig wle op tijd pakken.
We hebben daar zo'n 5 minuten stilgestaan om alles een beetje te laten bezinken. En toen heb ik hem heel voorzichtig uitgespannen. We zijn terug gelopen, ik heb hem een handje muesli gegeven en toen weer terug gezet in het land.
Ik ben ontzettend blij iedereen heel huids terug is, inclusief de kar en het tuig. Maar ik ben wel blijven zitten met best wat onzekerheid.
Ik heb hem zondag weer voor de kar gezet, en stappen over de weg ging prima, maar toen ik even op een half omheind veldje ging draven was hij erg onrustig en sprinte hij weer even weg, hier had ik hem weer binnen 1 seconden terug maar hij liep alles behalve ontspannen.
Zoals ik voorheen af en toe lekker hard ging galopperen, kan ik nu niet meer bedenken dat ik dat nu nog zou durven. Toch wil ik het absoluut niet opgeven.
Heeft iemand misschien wat tips hoe ik mijn onzekerheid minder kan laten worden?
Heel erg bedankt alvast, en sorry voor het hele lange verhaal.
De kar is trouwens een sulky cavelettie, vandaar dat ik ook zo verbaast ben dat alles nog heel is. Want ze zijn niet bepaald van de zwaarte kwaliteit.
. 
