Sjonniej schreef:Je verhaal klinkt niet meer dan redelijk. De vraag is alleen, hoeveel mensen bekijken het probleem nu echt vanuit het paard?? Naar mijn gevoel gaat zeker 90% van de ruiters/menners uit van hun eigen principe, of deze nu bitloos of met bit is. Jij zegt dat bitloos best te proberen is, als blijkt dat het paard hier het beste op loopt. Maar wie gaat dat bepalen? En hoe kan je een regel maken voor paarden die problemen hebben met een bit?
Voorbeeld; Ik ben helemaal bitloos-fan, maar ben ook eigenlijk wel prestatiegericht. Maar het feit dat ik met een bit moet rijden (wat tegne mijn principe is), houd mij tegen. Deze regel wordt ingevoerd en gaat mij redden. Ik zeg; Mijn paard kan niet tegen een bit en ik rijd hem al x jaren bitloos. Dan zou je in een uitgebreid geval zelfs een commissie op kunnen zetten die dat komt controleren. Als ik dan echt kwaad wil en bitloos wil starten, kan ik mijn paard angst aanleren bij een bit. Kwestie van conditioneren. Commisie komt kijken hoe het paard op een bit reageert; Nee paard reageert niet goed. Je mag bitloos rijden. (Dan denken we er even niet aan dat het vrij logisch is dat een paard niet reageert op een bit als hij dat nog nooit in heeft gehad)
Reglementen moeten mensen voor zichzelf beschermen. Niet iedereen heeft het in zijn vingers om bitloos te mennen, niet iedereen heeft het in zich om naar zijn paard te luisteren, niet iedereen is zo verstandig om afwegingen te maken i.p.v. elk artikel te geloven.
MN die zin, spijkers met koppen! er zijn een hoop regels die de paarden tegen hun eigen eigenaren moeten beschermen, denk bijv. aan het verbod op gebruik van bepaalde bitten. echter, het gebeurt toch. niet iedere deelnemer aan een wedstrijd kan onder de loep genomen worden, en dat maakt dat het misbruik van hulpmiddelen toch mogelijk is.
het probleem zit zoals altijd bij de persoon(en) die met het paard werken. wat mij opvalt is dat sinds het bitloos zo'n opmars maakte, er ineens heel veel paarden zijn die slecht met een bit kunnen. is het iets wat eerder nooit is opgevallen, was men niet genoeg met het welzijn van het paard bezig, of is het toch iets van onze moderne 'feelgood' maatschappij dat we geen ijzer/ metaal meer in de paardenmond willen hebben? ditzelfde zie je overigens gebeuren bij het opstallen van paarden, het gebruik van zadelbomen, ijzers, en zelfs in het voeren.
ik denk dat heel veel mensen niet in staat zijn om een paard écht goed te beoordelen. niet omdat ze het niet kúnnen, maar omdat velen niet (meer) openstaan voor het experimenteren tot de juiste optoming gevonden is. voorbeeld is een stalgenoot van mij. zij heeft inmiddels enórm veel bitten geprobeerd. ze heeft een jonge haflinger en dit is niet het makkelijkste paard, bitloos mennen met hem bestempelen wij per definitie als onveilig. op zich is het een prima braaf dier, maar ook een jong dier dat behoorlijk karakter heeft, wat zowel een vloek kan zijn als een zegen. de stalgenoot is zoekende naar het juiste bit en probeert van alles uit. bij het ene is bij het indoen al duidelijk dat het paard het niet prettig vindt zitten, bij het andere duurt het wat langer.
in zo'n situatie zie je vaak al gauw dat men naar bitloos grijpt, zeker voor degenen die eigenlijk al zéér pro bitloos zijn. nu ben ik dat zelf ook wel, maar alleen als het het paard ten goede komt.
nou is experimenteren met bitten zowiezo al iets wat veel mensen tegenstaat. imo móét je wel, als je een paard hebt wat heel stellig is in wat hij wel en niet prettig vindt. experimenteren kan heel voorzichtig gebeuren, en het beginsel is al te zien wanneer je gewoon gaat wandelen met een bepaald bit in. indien er kans van slagen is ga je er rustig mee rijden, stap twee. eigenlijk heel simpel, maar voor een bepaalde groep not done.
ik denk dat er veel paarden zijn voor welke dit geldt. uiteindelijk begint praktisch iedereen met een 'standaard' bit, een africhtingsbit of een 'standaard' menstang. ook dit is door mensen bepaald, maar als je 't mij vraagt bepaalt het individuele paard welk bit voor hem een africhtingsbit is, en wat paardvriendelijk is. denk aan het enkelgebroken trensje. ik ken meerdere paarden die daarmee echt NIET overweg kunnen. imo is het de openheid en het kennen van je paard wat moet maken dat er verder gekeken wordt. vaak zie je echter een gevecht ontstaan om toch maar door te zetten, en aan het comfort van de optoming wordt niet gedacht.
anders is dit bij het fenomeen bitloos. als het paard zich tegen één bit verzet wordt al snel naar bitloos gegrepen. is het paard daar prettiger onder, dan heeft hij een bitten-probleem. imo is het niet zo simpel. een paardenmond is complex en voor ieder individu verschillend, hierbij telt zowel de anatomie van de mond als het karakter en de gevoeligheid van het paard mee.
echter, kortzichtigheid en onwil van eigenaren maakt dat er niet meer gekeken wordt naar het individuele paard, maar naar het doel van de eigenaar. wil je presteren, dan MOET er een bit in. persoonlijk vind ik het oneerlijk om voor een bepaald bit te kiezen om maar wedstrijden te kunnen rijden, ipv te kiezen voor waarmee het paard overweg kan. aan de andere kant vind ik het ook oneerlijk om alle bitten als dierenbeulerij te bestempelen omdat één bit niet fijn zit bij een bepaald paard.
hoeveel mensen gaan er nu echt uit van dat wat het paard ze aangeeft? ik denk niet erg veel eigenlijk. het meeste is gebaseerd op eigen principes, en vaak zijn die gebaseerd op artikelen uit bladen en van internet. als iemand een artikel openbaar maakt over longbloedingen bij renpaarden, waarin enkele regels staan over de invloed van het bit hierop, is een bit gelijk slecht. 'zie je wel, allemaal door die $#%** bitten!'. zo bekrompen kan het zijn. dat een renpaard waarbij de jockey aan de teugels hangt niet te vergelijken is met een normaal recreatiepaard schiet er voor het gemak even bij in.
daarbij komt ook nog dat mensen vaak zien wat zij wíllen zien. paard schudt een keer met het hoofd of doet de tong een keer over het bit in de beleerfase, en meteen is er sprake van een bitprobleem 'zie je wel!'.
angst opwekkend voor het bit teneinde het bitloos wedstrijdrijden te bewerkstelligen is niet ondenkbaar. ik bedoel, een paard dat nooit een bit heeft ingehad zal altijd wat onrustig en 'zeurderig' reageren, net als een veulen dat voor het eerst een halster aanmoet. komt er bijv. een commissie kijken naar zo'n paard, dan lijkt het inderdaad of het dier een gruwelijke hekel aan bitten heeft. zo simpel kan het al zijn.
Geplaatst 
).