Appie schreefCitaat:
En om maar even wat theorie aan te halen; iemand als bijv de Némethy beschrijft het ook op deze manier. En ik kan daar zeker een heel eind in mee komen. Maar ik kan me toch meer vinden in de manier van Paalman. Puur omdat dus zonder deze hulpmiddelen hetzelfde resultaat valt te halen.
Je bedoelt hier waarschijnlijk Anthony Paalman? Helaas ken ik zijn werk niet, dus moet voor een vergelijking even verstek laten gaan. Als ik zijn boek een keer tegenkom (ik neem aan dat dit het boek is over het trainen van springpaarden??) zal ik het gedeelte over longeren zeker doornemen.
Appies schreef
Citaat:
Het klopt dat van Loon die vergelijking maakt. Maar als ik het goed heb, maakt hij die opmerking bij paarden die onder het zadel niet makkelijk nageeflijk te krijgen zijn. En dan is zijn advies om met een weerstandbiedende hand, net zoals een bijzetteugel, te gaan rijden. Dus even de handen ‘vastzetten’ en zo gauw het paard reageert meteen met de handen mee te gaan. Maar dat kan je m.i. niet helemaal doortrekken naar het longeren met bijzet, omdat die simpelweg op het moment dat het paard wil nageven niet kan meegaan met deze beweging.
Maar: hoever ga je als ruiter mee in de beweging als een paard nageeft? En, hoe geef je na? Het zijn maar kleine bewegingen waarmee je de spanning van de mond afhaalt, geen enorme verschillen dus. De teugellengte wordt ook niet gevarieerd bij het nageven, bij nageven wordt de aanleuning niet verbroken, een risico dat je wel loopt als je gaat variëren in de teugellengte. In dat opzicht is er dus nog steeds geen verschil in het touwtje of de ruiterhand, behalve dan dat het touwtje in tegenstelling tot de ruiterhand nooit te vroeg, te laat, of verkeerd nageeft...
Natalietjuh, in plaats van dat je blij bent dat jouw vraag leidt tot een zeer zinnige discussie over longeren, doe je het af als 'gezeik'. Jammer.