
was met grondwerk / wandelen / omgang echt zo ontzettend lief. Maar met rijden, ik durfde hem niet te rijden, zo stom...(was toen net gerevalideerd, ik was zo bang te vallen en had ook vaak nog pijn met het rijden), hij merkte dat steeds meer en op een gegeven moment stonden we ergens in de polder, ik durfde het niet meer (er was niets aan de hand, hij keek naar een koe of zoiets

Eigenlijk had ik dat na een paar keer rijden al moeten doen, we voelden elkaar niet aan. Hij ging marcheren, op zijn haflingers, ik werd bang. Met zijn nieuwe eigenaresse gaat het super. Mijn conclusie is dat ik niet kan omgaan met stoere, stevige ruinen en vooral geen koudbloeden, die zijn echt heel anders dan het type paard waar ik juist super mee om kan gaan de meer overgevoelige zenuwachtige typetjes. Dat ik in Zarah en ook Nolanda, toch tuigers met flinke marcherende gangen

Ik vond het vreselijk omdat hij voor de rest zo'n lief en leuk paard was, maar het is wel een goede keus geweest. Nu rij / men ik weer met plezier in plaats van met een knoop in mijn maag. Sterker nog: ik dacht dat ik het helemaal niet meer kon. Denk dat ik ook helemaal verkrampt op hem heb gezeten achteraf. Ik had na het rijden met hem altijd ontzettende spierpijn, met Zarah en Nolanda heb ik wel een beetje spierpijn gehad in het begin, maar nu vrijwel niet meer. Denk wel dat ik weer pijn heb als ik elke dag zou gaan rijden (doe ik dus niet) maar bij Stan had ik dat zelfs als ik maar met hem ging stappen. Pure stress denk ik achteraf.
Mensen snapten echt niet dat ik Stan verkocht, hij was zo lief, zo mooi en iedereen vond dat ik er zo mooi op reed.