Het is afschuwelijk. Rizanta is de nacht dus niet doorgekomen. Ze is om 1.15 op het parkeerterrein van de universiteitskliniek Utrecht in mijn armen overleden. Ik ben kapot van verdriet. Op weg naar de stal werd ik al gebeld door de dierenarts of ik haar nog door zou willen sturen naar een kliniek of niet en dat ik snel moest beslissen. Ik vroeg hem naar welke kliniek, hij adviseerde Utrecht en zou zorgen dat een team mensen klaar zou staan. Bij stal aangekomen stond de vrachtwagen al klaar met zaagsel erin en draaiende motor. Rizanta was helemaal nat van het zweet en had haar hoofd naar beneden, ze stond wel maar was zo zielig. Ik ben naar haar toegegaan en had toen al het gevoel dat ze afscheid van me nam ik heb haar heel erg geknuffeld en toegesproken dat ik van haar hield en dat ik het zo erg voor haar vond. Toen heeft ze nog een flinke pijnstiller gekregen en liep ze in al haar braafheid de wagen op. We hebben haar toen aan twee kanten vastgebonden dat ze als ze zou vallen netjes zou vallen. En toen maar rijden. Door alle rode stoplichten heen en zo snel mogelijk. Kwamen nog in file terecht . Daar hoorden we haar voor het eerst even stampen. We zeiden tegen elkaar ze leeft nog. Vlakbij de kliniek hoorden we een doffe klap. Ik zei: ze is gevallen, ze gaat dood. Peter zei dat hij zo bang was voor wat hij achter de klep zou aantreffen. Hij deed de klep naar beneden, ik zag het direct: ze was gevallen, maar haar oren bewogen nog. We liepen direct naar haar toe om haar los te snijden. Daar legde ik haar hoofd op mijn benen. Ze keek me met haar blinde oog aan de lieverd en ik voelde dat ze zich ontspande. Ze draaide nog met haar oren en toen kwam haar tong naar buiten en blies ze haar laatste adem uit. Peter belde toen dat ze was overleden en dat ze maar moesten komen kijken of wat dan ook maar dat we op het terrein stonden.
Ik bleef ondertussen maar bij haar zitten ik kon het niet geloven dat ze dood was mijn lieve mooie merrie, mijn lieverd die me alles weer liet doen, die me weer deed geloven dat ik kon paardrijden, nee niet zij.... maar het is wel zo, Rizanta is dood.
Ze hebben haar uit de vrachtwagen gehaald, daar was ik niet bij en ze hebben haar netjes voor me neergelegd met haar deken op. Ik heb haar bedankt voor wat ze me allemaal gegeven heeft en ik heb gezegd dat ik hoop dat we elkaar ooit weer terugzien. Ik heb gezegd dat ik haar zo ongelovelijk zal missen en dat ik haar niet kan missen maar mijn lieve Rizanta is dus echt dood.
Toen zijn we weggegaan. We waren om 15.30 weer bij de stal, met een lege vrachtwagen.
Weer terug bij de stal was heel erg. Die lege stal, al haar spulletjes, haar peesbeschermers hingen daar natuurlijk nog, haar dekens. De borstels met haar haren, god wat vind ik dit erg.
Ik heb geprobeerd te slapen bij de stal, daar was de hond en onze zoon. Ik heb natuurlijk geen oog dichtgedaan. Moest steeds zo ontzettend huilen.
Rond een uur of 5 ben ik gaan wandelen met de hond. Door de bak waar we reden, in haar weiland, de paddocks, de ring overal. Het was een prachtige zonsopgang ik weet dat ze bij me was en ik heb haar nogmaals gezegd dat ik niet begrijp waarom we maar zo kort zo van elkaar hebben kunnen genieten. Haar boxdeur is dicht, haar hoofd komt niet meer tevoorschijn, nooit meer.
We zijn naar huis gereden, mijn zoon en ik. Ik heb wat mensen sms-jes gestuurd ook omdat ik het maar niet kon bevatten. Ik schrijf dit ook maar uitgebreid op, ook om het voor mezelf na te lezen.
Mijn allerliefste paard ooit is dood door een scheuring ergens in een bloedvat waarschijnlijk anders had het niet zo snel kunnen gaan. Ze heeft gewoon pech gehad, mijn lieve schat. Ik had haar zo graag minstens 30 jaar zien worden. Maar ze is maar 13 jaar geworden.
En terwijl ik dit type snap ik het nog steeds niet en dringt het nauwelijks tot me door.
Lieve, lieve Rizanta zo enorm bedankt voor alles wat je me (terug) hebt gegeven ooooo wat zal ik je missen, dit kan toch niet waar zijn?

HOe kan zoiets moois nu doodgaan?
Laatst bijgewerkt door VanHuisUit op 10-06-11 08:30, in het totaal 1 keer bewerkt