Geplaatst Het begon allemaal een jaar geleden.. Precies een jaar geleden. Ik kreeg een hele leuke vriend, L. maar na 3 weken wou meneer eventjes wat tijd voor zichzelf en laste een 'stop' in. Nou vond ik dat geen goed idee en dacht ik, val jij maar hartstikke dood met je 'tijdelijke stop'. Uit is uit. Dus, er een einde aangemaakt, waarna ik onwijs erge ruzie met hem kreeg. Al snel vond ik een hèle 'leuke' jongen - dacht ik toen - oh wat was ik verliefd!! Dat heeft allemaal zo'n 3 maanden geduurt.. totdat ik erachterkwam dat hij toch zo leuk niet was.. Meneer nam mij mee naar Maastricht om daar duidelijk te maken wat zijn bedoeling was met mij. Ik was voor hem gewoon een object, met de eindbestemming om gewoon een ordinaire prutsmuts te worden. Op dat moment zag ik het nog niet in. Ik had sex met hem tegen mij zin in. Maar ach, dat hoorde er vast bij. Ik was zò naïef. Totdat ik doorhad wat hij werkelijk van plan was. Ik moest het ineens ook met allemaal andere mannen gaan doen. Oh wat voelde ik me rot toen zeg, vreselijk. Helemaal alleen op een kamertje, en af en toe mijn 'vriend' die langs kwam om zichzelf goed te praten en te vertellen hoe druk die wel niet was, en dat het echt nodig was. Na 2 weken zag een neef van een hele goede vriend van me en heeft me meegenomen en terug gebracht. 's avonds was ik gewoon thuis, alleen overdag was ik weg. Zo slim gedaan. Ik was geestelijk helemaal dood.. Maar ik zat wèl in mijn eindexamen jaar. Tegen niemand kon ik mijn verhaal vertellen. Ik was van mìj en niemand wist het. Ik was zo verdrietig toen ik ook nog zwanger bleek te zijn. Uit paniek heb ik abortus gepleegd. Heb er nu geen spijt van.. Maar wel raar dat het anders nu bijna geboren zou worden. Zo'n klein mormel...
Na een hele korte tijd kreeg ik een nieuwe vriend, ik kon alles - dacht ik - niet dat het goed ging hoor, tussen ons. Ik was veel verdrietig maar liet dat niet merken, waardoor we vaak botste. Vaak zag ik geen toekomst meer in onze relatie. En toch, nu ruim 8 maanden verder zijn we nog bij elkaar (
) een van mijn weinige lichtpuntjes in mijn leven op het moment... Ik heb er nog vaak last van, en ik heb sinds kort ook besloten om aangifte te gaan doen, via een hele grote omweg. Namelijk, via de loco-burgemeester.. Hij is de vader van de vriendin van mijn vriend zijn beste vriend (snap je het nog 
). En als je dacht dat je alles had gehad heb ik sinds December nu al ruzie met mijn moeder. Het is echt vreselijk, aangezien ik nog maar 16 ben en ik gewoon nog thuis woon zie ik haar elke dag, en elke dag word het erger. Het ergste is nog dat mijn vader en ik 2 handen op 1 buik zijn. Hij is mijn beste vriend eigenlijk
. Met niemand kan ik zo goed praten als met hem. Maar hij is wel gertrouwd met mijn moeder, dus ik kan hem eigenlijk - vnid ik - niet de hele tijd opzadelen met de problemen tussen mij en mijn moeder. Ik leg de hele tijd bij, en pas mijn gedrag aan, terwijl mijn moeder dit alleen maar tegen lijkt te werken. *zuchtEn als de klapper op de vuurpeil heb ik vandaag ook nog te horen gekregen dat mijn paard ziek is. Ze staat nu met hoge koorts op stal en heeft haar hoofd ontstoken. We weten niet of het droes is of dat het een fragment van het bot is wat in haar vlees is gaan zitten - het zou namelijk ook kunnen dat ze een klap heeft gehad alhoewel het er wel droesig uitziet -.
Ook heb ik door wat er vorig jaar allemaal is gebeurd het vreselijk moeilijk op school, ook is mijn begeleidster van vorig jaar er niet meer omdat ze darmkanker heeft en het door haar hele lichaam verspreid is
.Ik voel me zo rot en onbegrepen, ik moest het echt eventjes van me afschrijven.. Sorry dat ik jullie hiermee lastig val
Vanavond de verjaardag van mn 'schoonmoeder'. Nouja, ooit zal het wel weer allemaal goed komen. 
