Geplaatst 
En dit was vandaag nog maar pas de 2e schooldag.
Ik heb 4jaar lang samen met een vriendin gestaan, we stonden altijd samen en hielden rekening met elkaar en na een tijd groeit er dan een band. Ze is nu afgestudeert waardoor ze op een andere school zit, ik dus niet, ik blijf achter. Ik mis mijn vriendin zo hard! Denk constant aan haar.
Ik sta nu bij een groepje meiden maar vanwege mijn slechthorendheid begrijp ik er niet veel van.
Ik heb een niet al te lieve klas die me liever kwijt dan rijk is. Gisteren kreeg ik al enkele opmerkingen naar me toegeslingerd zoals:
Dat vestje maakt je dik vanwege die horizontale strepen!
Je hebt lompe schoenen aan.
Heb je misschien de vlag van België in je haar? (Heb rood en blond door mijn haar, verder ben ik donkerblond)
Ze vinden het grappig dat ik een tongpiercing heb, zo grappig dat ze het door de gang brullen:
Kijk!Armaris heeft weer een tongpiercing!
Waarna ik hem vervolgens moet tonen.
Ik heb een vertrouwensleerkracht, zal haar even V noemen.
V ken ik sinds 2jaar, toen gaf ze me les. Ze merkte dat het niet zo goed met me ging en vroeg me of ik met haar wilde praten, heeft even geduurd maar deed het. Urenlange gesprekken hebben we gevoerd, over alles en nog wat. Kon brieven schrijven, emails sturen, ze luisterde altijd naar me.
Vorig jaar heeft ze hetzelfde gedaan, ook al kreeg ik geen les meer van haar.
Midden vorig jaar(februari dit jaar dus)ging ze op zwangerschapsverlof, daarna heeft een andere lerares het 'overgenomen'. Maw zij ging me opvangen zolang V weg was, dat hadden ze onderling geregeld. Daarna ging V weer met me praten, dit jaar dus.
Met die 'vervanglerares' heb ik 1x gesproken, het klikte niet(ik vond dat), en ik KON niet praten.
Ik heb deze vakantie gigantische relatieproblemen gehad, problemen met mezelf en kon er met niemand over praten, dus ook niet met die 'vervangleerkracht'.
Nu is V terug en zie ik haar, maar als we elkaar zien glimlacht ze niet, weet niet waarom.
Misschien is dat toevallig? Geen idee?
Ik wil gewoon graag terug met V praten, ik voel me zo rot dat ik haast kan huilen.
Wil het gewoon even van me afpraten...
Alleen... durf ik V niet aan te spreken, ook al mag ik dat, het lukt me gewoon niet.
Wat moet ik doen?
. 
Zeg dan maar een keertje; Jemig vinden jullie mij zó interessant? 
Laat ze maar lekker, en als je je tongpiercing moet laten zien, gewoon doorlopen en zeggen dat ze er zelf maar ene moeten nemen kunnen ze hem iedere dag zien. Qua tips, je moet naar de directeur gaan inderdaad, dat is de beste oplossing. Heb je geen lieve ouders of vrienden die mee kunnen? 
Ik kan me niet goed mengen in gesprekken omdat ik het niet begrijp, vaak vragen ze me dan uit