Geplaatst Het zit zo:
Ik was al bijna 6 jaar samen met mijn vriend, we zijn 21 (ik) en bijna 23 (hij dus). Voor mijn gevoel ging alles goed en wel, totaan vorig jaar zomervakantie. Dit is een beetje een gare vakantie geweest, waardoor we een beetje in een dipje kwamen hierna. Tenminste: hij vooral. Zonder echte aanwijzing kreeg ik ineens een riedel over me heen destijds dat ie aan mij twijfelde. We zijn er toen wel weer uitgekomen, mede door initiatieven van zíjn kant. Hij had toen een soort email-compilatie gemaakt met als onderwerp ‘geheugen opfrissen’ en daarin alle mails van toen het net aan was tussen ons.
Inmiddels zijn we een jaar verder. Ik had besloten dit jaar op vakantie iets met paarden te gaan doen. We zijn in de winter 2 keer samen flink op vakantie geweest, dus geld voor nog een reis was er bij mij niet meer. Ik vond een zomerbaantje op een stal voor 4 weken. Hij ging ook aan het zoeken en vond een vrijwilligersbaantje in een asiel in Spanje. Ik had graag mee gewild, maar geen geld voor een ticket helaas.
Via internet ging hij op zoek naar mensen die er al geweest waren, en ontmoette zo een meisje wat er voor school stage had gelopen.
Ze mailden wat, voegden elkaar toe op msn en kletsten daar ook heel wat af. Echt bijna dagelijks spraken ze elkaar wel. Ik heb dit allemaal gewoon toegelaten, ben niet zó jaloers maar ik had er wel een naar gevoel bij. Het was eigenlijk overduidelijk dat zij een oogje op hem had.
En ja hoor, een paar weken voor vertrek van mijn vriend had zij ineens ook weer een ticket geboekt, naar Spanje in dezelfde periode. Dat zou dus betekenen dat hij daar zonder mij zou zitten, met haar. Nja, daar werd ik natuurlijk niet zo blij van, maar hij verzekerde me dat hij haar helemaal niet zag zitten oid. Hij wilde alleen mij, hield heel veel van mij en ik moest hem echt vertrouwen.
Eerst ging ik weg naar die stal. Als ‘afscheid’ heeft hij me de laatste dag dat ik thuis was nog mee uit eten genomen. Toen ik er al een paar weken zat is hij helemaal als verassing daarheen komen rijden voor een weekendje daar. Hij was een dag eerder dan gepland. Dat weekend was heel erg leuk!
Vervolgens ben ik naar huis gegaan voor school, en kon hem dat weekend precies op het vliegtuig zetten. Ik ben bij hem gebleven tot hij door de douane ging. Hij zei nog dat hij ontzettend van me hield en dat ik hem absoluut moest vertrouwen. Dat heb ik dus ook gedaan. We spraken af dat hij iig ff zou sms-en als hij was geland, en dan ’s avonds als hij een beetje gesetteld was zou hij bellen.
Dat smsje kwam al niet. Bellen ging vanwege het bereik niet echt, en nadat de verbinding na een halve minuut wegviel belde hij niet eens terug om het nog eens te proberen. Het gaf me al een naar gevoel. Heb hem toen even een kwaad smsje gestuurd dat ik dat toch geen stijl vond en toen belde hij nog een keer. Ze waren gezellig op het strand, hij, zíj en nog 3 andere meisjes...
De week erna zou zíj weer naar huis gaan. Ik heel schappelijk aan de telefoon ‘nou je gaat ze zeker wel missen’ (hij zou daarna alleen nog met een kerel van in de 40 daar zitten, die ook niet zo fris was) en ja dat klopte wel. Toen ik met een gekke bek vroeg of ie mij nog een beetje mistte zei hij doodleuk nee
En daar kon ik het mee doen. Hij snapte het ook niet en het had hem aan het twijfelen gebracht dat ie me niet mistte. Andere dag smsje: hij was heel erg met ons bezig en dacht er veel over na wat hij nu wilde. Mijn reactie: had je dat niet 6 jaar eerder kunnen doen!!!
Even een korte knip: weer een dag later belden we. Ik kreeg een hele riedel over me heen dat hij al een jaar (na de vorige dip) twijfels had over ons, dat we als broer en zus waren, dat hij dus wel gevoelens had voor haar (had ie tot nu toe hardnekkig ontkent) enzovoort enzovoort. Echt heel negatief was ie, en ik heb nooit iets doorgehad... met mijn stomme hoofd. Zijn vraag was of hij vier weken de tijd (dat ie daar nog was) mocht om na te denken of hij verder wou met mij. Toen heb ik hem gezegd dat ik daar niet op ga zitten wachten: vier weken stressen en dan alsnog op schiphol te horen krijgen dat hij niet met me verder wil, dat gaan we dus niet doen. Hij moet natuurlijk niet gaan denken dat ie onvervangbaar is he. Ik heb het toen dus uitgemaakt.
Inmiddels heb ik hem daarna nog 1x op msn gesproken. Toen hebben we afgesproken dat we iig als hij thuis was nog zouden praten. En dat is nu bijna... en nu stress ik dus.
Ik weet niet wat hij wil. Of hij dus echt niet met me verder wil, of hij met hangende pootjes terugkomt.... ik heb geen idee want ik heb hem niet meer gesproken. En als hij me terug wil, wil ik dat dan nog?
God ik zit al zo te stressen, heb ook echt geen zin om in zijn bijzijn te gaan janken, maar man ik heb zooo veel van hem gehouden! We hebben het tot ongeveer 2 maanden geleden nog over trouwen, kinderen en een toekomst gehad, en nu is alles kapot. Ik kan gewoon niet begrijpen dat hij al die dingen heeft gezegd tegen mij.. dingen als op een bruiloft roepen dat ie over een jaar of misschien 2 bij ons is! Dat was nog geen half jaar geleden en nu dit....
Sorry voor het lange verhaal. Ik moest het toch nog eens van me af schrijven om de stress iets te verminderen. Misschien mensen die nog tips hebben voor het gesprek?
Alvast heel erg bedankt!
Ik zou vooral alle vragen stellen die in je opkomen, want je hebt wel recht op duidelijkheid. 
Misschien is anders een pauze een idee? Hoewel jullie die ook al hebben gehad... 
Die zorgen voor de afleiding die je in zo'n situatie zo hard nodig hebt dus volop gebruik van maken! 
Heb met hem gepraat en hij wil nu rust om te kijken of hij me mist.. Hij heeft me beloofd in de tussentijd geen contact met andere meisjes te hebben..
Echt heel erg, maar zo voel ik me op dit moment...