Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-08-08 22:36

hulp nodig.

Geplaatst door de TopicStarter : 15-08-08 22:36

( Dit is een SA met toestemming van de mods.)

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar weet op dit moment niet zo goed meet wat ik moet doen. Ik zit er helemaal doorheen al een tijdje.

Het begon 5 jaar geleden toen kwam ik in het ziekenhuis terecht wegens het plegen van.. nougoed...

Daar gingen al jaren aan snijden etc etc aan vooraf, ik praatte toendertijd ook met iemand, een jeugd hulp verlener. Dit ook omdat ik met mijn ouders hier gewoon niet over kan praten, bij mij thuis word zowiezo nooit over gevoel gepraat..

Op dit moment bevind ik mij dus in diezelfde negatieve spiraal. Ik voel gewoon dat het verkeerd gaat, Ik heb sinds een tijdje mijn eigen zaak en ook daarin ben ik heel onzeker, je MOET constant vriendelijk zijn tegen klanten( logisch maar kost toch veel energie)

De druk die op mij ligt qua presteren is zo groot dat ik niet meer weet wat ik er mee aan moet, ik werk de hele dag met mensen in de uiterlijke verzorging. Ook mijn onzekerheid staat mij erg in de weg. ik sta keer op keer doodsangsten uit, wat gewoon steeds erger lijkt te worden.

Daarbij heb ik net te horen gekregen dat ik word gedagvaard, gaat om een hoog bedrag waarvoor ik ben misleid door een ander bedrijf. lang verhaal, maar toch weer een last erbij

Elke avond als ik thuis kom... Word er nooit eens gevraagd hey hoe is het? hoe gaat het? leuke dag gehad? enz.
Nee het is gelijk: Heb je de huur al overgemaakt? Heb je daar nog achteraan gebeld? Heb je dat nog geregeld? Heb je de boekhouding bijgewerkt?
Enz enz enz..

Ik word er zo moe van..

Weet wel dat het moet maar ik ben 20 ik kan niet alles te gelijk en in een keer goed doen.

Met mijn relatie gaat het ook niet goed. Zijn ouders liggen in scheiding met alle gevolgen van dien. Zwaar drama dus. Hij voelt zich daardoor niet goed en ik ook niet. en alles wat er bij komt kan ik het op het moment niet meer handelen. Elk klein dingetje is teveel en krijg ik uitbarsstingen, ofwel verdriet ofwel woede. Ook komt het steeds vaker voor dat ik paniek aanvallen krijg, soms tijdens het autorijden ineens. Hyperventileren zwart voor de ogen etc etc. ook nog eens gevaarlijk dus maar ze komen ineens op zo uit het niets. Wel na aanleiding van een gedachte natuurlijkmaar ineens bekruipt mij dan die angst. Niet meer weten hoe het later moet niet meer weten wat ik verder moet.

Elke avond en nacht vooral lig ik te huilen, Overdag ben ik een vrak dat zich tegenover de buitenwereld vrolijk houd, vooral op mijn werk.

Met mijn ouders kan ik niet praten het lijkt wel of hun geen gevoel hebben wat dat betreft, het is ofwel zeuren of diva gedrag etc etc dus die hoop heb ik allang opgegeven, Toen ik in het ziekenhuis terecht kwam wisten hun overal vanaf wat er aan de hand was, de jaren aan snijden etc etc. Mijn ouders wisten hierna dus overal vanaf, maar toen ik weer thuiskwam, is er nooit geen woord meer over gesproken. Nooit meer hebben ze gevraagd hoe het ging helemaal niets. Het leven ging gewoon weer verder.
Ze wisten dit dus doordat de jeugd hulp verlener mijn ouders alles heeft verteld ( HIJ HAD MIJ BELOOFD DIT NOOIT TE DOEN! Dat was de reden dat ik bij hem wel alles eruit kon gooien omdat hij niemand ooit wat zou zeggen.
dit heeft hij toch gedaan vandaar dat ik ook nu niet meer naar iemand toe wil voor hulp. ik KAN het gewoon echt niet. mijn vertrouwen is daarin zo beschaamd, zelfs nu 5 jaar later nog.

Ook met mijn vriend kan ik hier niet zo heel goed over praten. Hij komt alleen met praktische oplossingen, ook heel frustrerend voelt dat weer voor mij.

Ik heb overal angsten voor ook. bijvoorbeeld als ik op straat loop en iemand me aan kijk denk ik dat ik wat heb wat ik niet weet een zwarte veeg in mijn gezicht bijvoorbeeld...
het komt terug in de kleinste dingetjes en daardoor wil ik ook steeds liever continue alleen zijn. Gewoon in mijzelf met alleen mijzelf.

Ik wil gewoon steeds weer niet verder.. Mijn hoofd is een groot gat en ik voel me gevangen,tegen de muur gedrukt, alsof ik geen kant op kan en weet niet meer wat ik nog moet doen. Ik ben continue moe en hoofdpijn en ben gewoon op. Heb geen zin meer in leuke dingen en kan bijna nergens meer vrolijk op reageren behalve op mijn werk. Dan moet ik wel vrolijk zijn daar kan ik niet saggarijnig of wat dan ook zijn. ook al voel ik me van binnen wel zo en ook dat kost me erg veel energie al een tijdje.

Ben ook bang dat het weer verkeerd gaat want ik kan het gewoon echt niet meer aan.
Ik ben nu heel veel vergeten op te schrijven maar nu weet ik het allemaal even niet meer.. en sorry als het wat warrig is geworden.

Bedankt voor het lezen en ik hoop dat iemand mischien mij een beetje kan helpen..

**Geplaatst**: 15-08-08 23:38

Re: hulp nodig.

Geplaatst: 15-08-08 23:38

hoi,

mén wat heb jij veel verplichtingen en gedoe,
ik wordt al moe als ik het alleen maar lees!

ik zou je aanraden naar de huisarts te gaan, om doorverwezen te worden naar een psych,
en pech dat je ouders dan mogelijk achter dingen komen, so be it, ze kunnen nu toch ook alles al weten, als ze er oog voor hadden..

verder zou ik zeggen,
maak een lijstje met al je verplichtingen en zorgen,
en probeer toch wat dingen te schrappen, of in elk geval minder prioriteit te geven.

eigen bedrijfje bijvoorbeeld, mooi, maar mag niet ten koste gaan van jouzelf!
dus misschien kan je de lat lager leggen, openingstijden (werktijden) verminderen,
en bewust ruimte maken voor jezelf, voor ontspanning!
stel je verdient dan minder dan het minimum, dan kan je altijd nog naar de gemeente voor aanvulling.
beter dat doen, dan over een paar dagen overspannen zijn,
want als ik het zo lees zit je op het randje van je kunnen!

de angsten zijn irrieel, wat imo op een vorm van angst stoornis lijkt, iets om serieus werk van te maken met behulp van een psych.

en misschien is loskomen (emotioneel zegmaar) van je ouders ook erg goed,
zo te lezen hebben ze altijd erg hoge verwachtingen, en het lijkt mij erop dat je dat van ze overneemt naar jezelf toe.

je bent pas 20!

ik hoop dat je verandering gaat maken in je leven,
want de enige die dat kan doen ben je uiteindelijk zelf!
en ja het zal veel kosten,
maar nogmaals, wat is belangrijker, werk etc, of jijzelf...

sterkte in elk geval..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-08-08 09:20

Re: hulp nodig.

Geplaatst door de TopicStarter : 16-08-08 09:20

dankjewel

naar een psych gaan durf ik niet zo goed. durf diegene gewoon niets meer te vertellen omdat die toen alles bij mijn ouders heeft verteld. ik was toen 16.

qua openingstijden enzo kan ik niet minderen ook om mmijn ouders.

**Geplaatst**: 16-08-08 09:35

Re: hulp nodig.

Geplaatst: 16-08-08 09:35

Jeetje meid...jij zit er echt helemaal doorheen!!!
Toch is het echt verstandig om via je HA je door te laten verwijzen naar een goede hulpverlener.
MAAK die stap,want zo kan je toch niet doorgaan??
En echt...een goede hulpverlener (psych oid) zal op jou leeftijd niets privé's vertellen aan je ouders hoor!!
Ik wens je héél veel sterkte toe,maar doen hoor!!Groetjes, Ach gut

**Geplaatst**: 16-08-08 09:45

Re: hulp nodig.

Geplaatst: 16-08-08 09:45

Pfff... wat een rotsituatie waar je inzit.
Je geeft zelf twee dingen aan: je herkent bij jezelf dat als het zo doorgaat je er aan onderuit gaat en dat je hulp nodig hebt, aan de andere kant is jou vertrouwen in de hulpverlening erg geschaadt.

Hoe dan ook, ik filter uit je verhaal dat je aan je tax zit en dat je zelf erkent hulp nodig te hebben.
Probeer naar de huisarts te gaan, maak alvorens een lijstje met de dingen die je wel tegen hem wil zeggen om de ernst voor doorverwijzing naar een ambulante setting aan te geven.
Deze setting gaat jou screenen om te kijken wat voor zorg er bij jou nodig is. Ws zal je gekoppeld worden aan een SPV (sociaal psychiatrisch verpleegkudige) die jou kan helpen door technieken aan te leren om bv om te gaan met stress / hyperventileren. Ook kan hier een stuk verwerking van wat jij meemaakt/ meegemaakt heb plaatsvinden.
De psychiater zou jou kunnen ondersteunen met medicatie.

Ik hoop dat je de kracht kan vinden om toch naar de hulpverlening toe te stappen...

Succes meid!

**Geplaatst**: 16-08-08 10:01

Re: hulp nodig.

Geplaatst: 16-08-08 10:01

Als ik jouw verhaal zo lees, denk ik dat je inderdaad hulp moet gaan zoeken. Voor wat betreft je vertrouwen: Dat is heel moeilijk, dat weet ik, maar bedenk dan dat zowel de huisarts als een psycholoog en psychiater beroepsgeheim hebben, iets wat die jeugdzorgverlener (in elk geval wettelijk gezien, emotioneel gezien natuurlijk wel) niet had. Zij mógen dus niks doorvertellen, en zullen dat zeker ook niet doen.

Ik vermoed dat je op dit moment dusdanig in de knoei zit dat je hier niet alleen meer uit kan komen. Ik neem aan dat je dat gevoel zelf ook hebt, gezien dit topic. Het lijkt namelijk alsof er meer aan de hand is dan enkel stress of bijvoorbeeld overspannenheid. Automutilatie (jezelf verwonden, dus het snijden wat je gedaan hebt) is iets wat serieus genomen moet worden, want dat ontstaat niet zomaar. En die gevoelens zijn ook niet zomaar weer weg, ook al doe je het niet daadwerkelijk meer. Ook je paniekaanvallen geven aan dat er dingen fout gaan waar je zelf (in elk geval op dit moment) geen controle over hebt. Hier heb je simpelweg hulp bij nodig, en het kan zelfs zo zijn dat je eerst wat medicatie nodig hebt om uit het patroon te komen. Ga dus in elk geval naar je huisarts, dan heb je de eerste stap gezet.
Overigens is het niet zo dat je meteen volledig open kaart moet spelen als je bij een therapeut komt hoor! Je kan het eerst ook bijvoorbeeld alleen over je klachten hebben. Uiteindelijk zal de rest wel aan de orde komen, maar pas dan als het vertrouwen er is. Maar tot die tijd, is de eerste stap toch al gezet en worden er dingen in werking gezet. Dat je vertrouwen kapot is, is volledig begrijpelijk. Ookal zou het 50 jaar geleden zijn. Je hebt daarna niet ervaren dat het ook anders kan, en dus blijft het vertrouwen weg. Maar in dit geval is het denk ik een beetje een geval van "somethings gotta give". Of je gaat er zelf aan kapot, of je meot die eerste stap nemen. En zoals gezegd: je hoeft echt niet meteen het achterste van je tong te laten zien. Een goede therapeut zal dat ook absoluut niet van je verwachten!! En zolang je het niet weer probeert, zal het vertrouwen ook nooit terug komen.

Nog een paar adviezen die ik je kan geven:
Zorg dat je voor jezelf op komt. Geef dus aan waar je behoefte aan hebt. Word er bij thuiskomst alleen gevraagd of je de huur al betaald hebt, antwoord dan rustig met: "Ook hallo, heb je een leuke dag gehad? Mijn dag was niet zo leuk (of wel), ik zou het in elk geval fijn vinden als je er naar vraagt." Zo ook met je ouders. Geef aan wat je nodig hebt. Vaak weten ouders het niet eens, of staan ze er niet bij stil, of weten ze zelf niet hoe ze er mee om moeten gaan. Pas op 18jarige leeftij begon ik om knuffels van mijn moeder te vragen, inmiddels (ik ben nu 27) geeft ze ze uit zichzelf. Maar wees duidelijk in wat je nodig hebt en wat je van een ander verwacht. Kan of wil een ander daar totaal niet aan voldoen? Dan zal je je nu moeten afvragen of je wel daar wil zijn.
Je zegt dat je niet minder kan werken ivm je ouders, is dat zo of lijkt dat zo? Je bent 20, je leven kan nog alle kanten op. Als dit niet is wat je wilt, waar je goed in bent of waar je je thuis in voelt, stop er dan mee. Zijn je ouders het daar niet mee eens? Erg jammer (vor hun), maar het is jóuw leven, niet dat van hun!! Je leeft in nederland: er zijn vangnetten genoeg. Alleen jij moet de stap zetten.
Ook naar je vriend toe: Als je bij hem uithuilt, geef dan aan dat je gewoon troost zoekt, en geen praktische oplossingen. Die mag hij later geven, als jij uitgehuilt bent en weer gekalmeerd bent. Mannen snappen vaak niet hoe het bij vrouwen werkt, die denken inderdaad erg praktisch. En dus moet jij aangeven wat je graag van hem wilt.

Zoek iets voor jezelf waarin je tot rust kan komen. Ga de natuur in, naar de paarden, luister lekker in je uppie fijne muziek, lees een goed boek. Maak daar gewoon tijd voor vrij. Dat is net zo noodzakelijk als eten, slapen en naar de wc gaan!!
Zorg in elk geval goed voor jezelf, kom voor jezelf op, wat een ander daar ook van denkt!! Dat verdien je gewoon.

Kom op meid, niet opgeven nu hè! Je bent nog maar 20, je hebt nog een heel leven voor je. En daar komt het vast mee goed!!

**Geplaatst**: 16-08-08 10:04

Re: hulp nodig.

Geplaatst: 16-08-08 10:04

dontknoww schreef:
dankjewel

naar een psych gaan durf ik niet zo goed. durf diegene gewoon niets meer te vertellen omdat die toen alles bij mijn ouders heeft verteld. ik was toen 16.

qua openingstijden enzo kan ik niet minderen ook om mmijn ouders.

wettelijk mag een psyg niets vertellen als jij daar geen toestemming voor hebt gegeven. meid, ik zou me er overheen zetten en toch naar een psyg gaan. kun je het goed vinden met je huisarts? misschien dat je daar naar toe kan gaan om hulp te vragen? hij kan je ook wat medicatie voorschrijven die je rustig maakt. ik wens je heel veel sterkte. t eerste wat in mij opkam trouwens is borderline. is er bij jou ooit wel een diagnose gesteld? automutulatie en zelfdoding komen veel veel bij borderlinepatienten. dus vandaar dat ik daar aan dacht.

**Geplaatst**: 16-08-08 14:25

Re: hulp nodig.

Geplaatst: 16-08-08 14:25

Pfoe, ik begrijp uit je verhaal dat je het inmiddels weer aardig gehad hebt. Ik ben het met bovenstaande bokkers eens. Genoeg intelligente mensen op Bokt die er zeker het één en ander over te zeggen hebben, maar uiteindelijk ben jij degene die verder moet met jezelf. Wat betreft zeggen dat je een hulpverlener niet kán vertrouwen... je kunt meer dan je zelf denkt. Ik raad je aan hierin streng voor jezelf te zijn (tussen de regels door lees ik dat je behoorlijk streng voor jezelf bent qua werk enzo, dan kun je dat ook als het gaat om je eigen belang mbt <geestelijke> gezondheid), een andere hulpverlener uit te kiezen en er eerst maar eens heen te gaan. Gewoon een intake, kijken hoe het klikt en hoe je je bij die persoon voelt. Bovendien ben je waarschijnlijk inmiddels volwassen? En was je toen de hulpverlener het aan je ouders vertelde minderjarig? Daar zit ook nogal een behoorlijk verschil tussen. Ouders blijven in deze maatschappij gewoon verantwoordelijk voor kinderen, dus zie ik ook wel in waarom de hulpverlener die informatie delen met de ouders van een minderjarige jongere. Helemaal als hij of zij bang was dat je jezelf in gevaar zou brengen.

En wat betreft je ouders: misschien is het zo verkeerd nog niet dat ze het weten. Het kan goed zijn dat zij het er ook moeilijk mee hebben (gehad), je bent en blijft toch hun kind. Daardoor weten ze misschien ook niet helemaal hoe te reageren.

Kortom: heel veel sterkte en doe hier iets mee. Er zijn mensen die hiervoor gestudeerd hebben, dat hebben ze niet voor niks gedaan. Je leven is een stuk leuker als kleine dingen je niet zoveel energie kosten en juist dan zul je merken dat je er weer meer zin in krijgt. Van vechten tegen een negatieve spiraal en een negatief vertrouwen krijgt niemand zin in het leven... Sterkte!

P.S. @ Lonneke - Er zijn ook heel veel mensen zonder borderline die automutileren en zelfmoordpogingen doen. Net zoals dat er borderliners zullen zijn die dat niet doen... Ik snap je betrokkenheid maar misschien is het verstandig dat soort dingen over te laten aan artsen/hulpverleners. Voordat we verkeerde conclusies gaan trekken Knipoog

.

**Geplaatst**: 16-08-08 14:55

Re: hulp nodig.

Geplaatst: 16-08-08 14:55

Flor schreef:
Pfoe, ik begrijp uit je verhaal dat je het inmiddels weer aardig gehad hebt. Ik ben het met bovenstaande bokkers eens. Genoeg intelligente mensen op Bokt die er zeker het één en ander over te zeggen hebben, maar uiteindelijk ben jij degene die verder moet met jezelf. Wat betreft zeggen dat je een hulpverlener niet kán vertrouwen... je kunt meer dan je zelf denkt. Ik raad je aan hierin streng voor jezelf te zijn (tussen de regels door lees ik dat je behoorlijk streng voor jezelf bent qua werk enzo, dan kun je dat ook als het gaat om je eigen belang mbt <geestelijke> gezondheid), een andere hulpverlener uit te kiezen en er eerst maar eens heen te gaan. Gewoon een intake, kijken hoe het klikt en hoe je je bij die persoon voelt. Bovendien ben je waarschijnlijk inmiddels volwassen? En was je toen de hulpverlener het aan je ouders vertelde minderjarig? Daar zit ook nogal een behoorlijk verschil tussen. Ouders blijven in deze maatschappij gewoon verantwoordelijk voor kinderen, dus zie ik ook wel in waarom de hulpverlener die informatie delen met de ouders van een minderjarige jongere. Helemaal als hij of zij bang was dat je jezelf in gevaar zou brengen.

En wat betreft je ouders: misschien is het zo verkeerd nog niet dat ze het weten. Het kan goed zijn dat zij het er ook moeilijk mee hebben (gehad), je bent en blijft toch hun kind. Daardoor weten ze misschien ook niet helemaal hoe te reageren.

Kortom: heel veel sterkte en doe hier iets mee. Er zijn mensen die hiervoor gestudeerd hebben, dat hebben ze niet voor niks gedaan. Je leven is een stuk leuker als kleine dingen je niet zoveel energie kosten en juist dan zul je merken dat je er weer meer zin in krijgt. Van vechten tegen een negatieve spiraal en een negatief vertrouwen krijgt niemand zin in het leven... Sterkte!

P.S. @ Lonneke - Er zijn ook heel veel mensen zonder borderline die automutileren en zelfmoordpogingen doen. Net zoals dat er borderliners zullen zijn die dat niet doen... Ik snap je betrokkenheid maar misschien is het verstandig dat soort dingen over te laten aan artsen/hulpverleners. Voordat we verkeerde conclusies gaan trekken .

tuurlijk moeten we dat aan een arts overlaten. maar ik herken veel van mezelf in haar, vandaar mijn reactie.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-08-08 00:31

Re: hulp nodig.

Geplaatst door de TopicStarter : 17-08-08 00:31

dankjullie wel voor jullie lieve berichtjes!!

de openingstijden veranderen kan ook niet echt.
dat vinden mijn ouders dan ook weer niet goed.
ook heb ik vroeger heel veel opgeschreven gedachten en gevoelens.
mijn moeder heeft dit toendertijd gevonden. ze was erg boos en negerend tegen mij die dag en ook weer na die dag heb ik er nooit meer wat over gehoord. in die brieven werd voor haar ook duidelijk dat ik een eetstoornis had. ( nu niet meer, of ja niet meer.. t zit altijd in je maar ik eet weer normaal *LOL*

ik zou zelf denken dat je als moeder zijnde daar gelijk boven op zit maar nee hoor. na die dag nooit meer wat over gehoord...

het valt me gewoon erg zwaar allemaal op dit moment.