Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-08-08 14:53

Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst door de TopicStarter : 01-08-08 14:53

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar ik woon nu een jaar samen met mijn vriend en voor die tijd hadden we al een jaar een relatie en zagen elkaar al iedere dag.
Juist omdat we elkaar iedere dag al zagen was de overstap makkelijk om samen te gaan wonen, maar met de verhuizing kwamen er al bepaalde uitbarstingen uit hem die ik als niet prettig ervaarde, dit kwam door de stress.

Na de eerste maanden trok dit weer geleidelijk weg omdat er structuur in ons leven kwam, maar het laatste half jaar heeft hij minimaal 1xper week wel een uitbarsting. Zo'n uitbarsting van opgekropte woede en ontevredenheid en hij loopt zichzelf weer ontzettend druk te maken terwijl er in mijn ogen niks aan de hand is. Ik en mijn familie denken dat hij borderliner is want hij voldeed aan de meeste kenmerken, ik zelf ben heel erg overlgevoelig en kan absoluut niet omgaan met zijn uitspattingen, ik raak iedere keer van streek en voel me gekwetst ook mede omdat ik de schuld van hem krijg dat hij zo doet, terwijl ik niks doe. Het ergste ervan is dat hij niet inziet wat hij met me doet, ook al heb ik het al zo vaak tegen hem gezegt. Iedere keer dat hij zo doet ook al is het niet tegen mij, dan doet dat me pijn.

Hij heeft vroeger al bij een psycholoog gelopen en denkt zelf dat hij alleen manisch depressief is, maar er is meer aan de hand maar hij wil daar niet aan. Ik heb relatietherapie voorgesteld maar hij wil geen enkele therapie, maar ik ben wel de dupe en hoe vaak ik dat ook zeg, hij ziet het gewoon niet!

Deze situatie heeft me al redelijk verbitterd, voel me vaak futloos en heb vaak nergens meer zin in en ben veel te vaak moe. Het zuigt zoveel energie om me groot te houden dat ik denk dat ik dit niet lang meer ga volhouden.
Ik hou van hem maar zolang hij zichzelf niet wil veranderen en denkt dat het door andere mensen komt, terwijl hij het toch echt zelf doet kan ik het niet opbrengen bij hem te blijven.
Ik was voor dat ik samen woonde altijd vol energie, vrolijkheid, levenslust en spontaniteit en ik heb nu in de gaten dat ik nu precies tegenovergesteld doe. Ik wil graag weer de leuke dingen zien maar ik krijg de kans niet meer, want steeds als het eindelijk weer iets beter gaat valt meneer weer een keer uit.
Ik ben dus heel erg gevoelig en sfeergevoelig en kan die heftige reacties van hem gewoon niet meer verdragen, ik ben al naar een oplossing aan het zoeken voor als het echt niet meer gaat, ik ben hier niet gelukkig.

Bedankt voor het lezen ik moest dit gewoon even van me af schrijven.

**Geplaatst**: 01-08-08 14:56

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 01-08-08 14:56

goed dat je het van je af schrijft. ik zit ook in ongeveer de zelfde situatie Pm maar als je nog iets kwijt wilt Lachen

**Geplaatst**: 01-08-08 14:57

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 01-08-08 14:57

Eis dat hij in therapie gaat en anders ermee stoppen. Klinkt hard maar zo heb je alleen jezelf te pakken en vaak gaat het van kwaad tot erger.

**Geplaatst**: 01-08-08 14:59

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 01-08-08 14:59

Pinacolada schreef:
Eis dat hij in therapie gaat en anders ermee stoppen. Klinkt hard maar zo heb je alleen jezelf te pakken en vaak gaat het van kwaad tot erger.

Hier sluit ik mij volledig bij aan.

**Geplaatst**: 01-08-08 15:02

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 01-08-08 15:02

helemaal met PC eens...als hij van je houdt moet hij dit voor je overhebben om dus te veranderen en in therapie te gaan.

sterkte ermee.

**Geplaatst**: 01-08-08 15:06

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 01-08-08 15:06

Ben ook met het bovenstaande eens Knipoog

.
Het is gewoon zonde dat jij hier de dupe van wordt.
En al hou je van hem, je moet wel normaal kunnen leven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-08-08 15:30

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst door de TopicStarter : 01-08-08 15:30

jojo23 schreef:
helemaal met PC eens...als hij van je houdt moet hij dit voor je overhebben om dus te veranderen en in therapie te gaan.

sterkte ermee.

Dat hebben meerdere mensen inderdaad al gezegd, ik kan het nog wel proberen maar zijn opvattingen veranderen niet, hij ziet het gewoon niet Boos!

**Geplaatst**: 01-08-08 15:33

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 01-08-08 15:33

Ik ben het met de rest eens. Hier ga jij kapot aan!
Heb je al eens echt goed met hem hierover gepraat? En ga anders samen met iemand praten. Hij moet hier echt iets aan doen. En anders zul je voor jezelf moeten kiezen er ermee moeten stoppen.
Sterkte

**Geplaatst**: 01-08-08 15:34

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 01-08-08 15:34

het lijkt me niet dat jij de dupe moet worden van het feit dat hij niet goed in elkaar steekt. mischien moet je eens een dreigement doen..in de vorm van: " als je niet aan jezelf gaat werken denk ik dat ik deze relatie maar voor gezien houdt'
ik weet niet of hij daar gevoelig voor is?
andere mogelijkheid is dat je meer je eigen leven gaat leiden zodat je je afleiding en energie uit andere dingen haalt...meer je eigen weg gaan zeg maar.

**Geplaatst**: 01-08-08 15:34

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 01-08-08 15:34

Ikzelf woon nu 3 jaar samen met een borderliner, ik weet wat die uitbarstingen soms kunnen doen etc.

**Geplaatst**: 01-08-08 15:36

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 01-08-08 15:36

Meid, kies voor jezelf...

**Geplaatst**: 01-08-08 19:30

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 01-08-08 19:30

Hier nog iemand in een soortgelijke situatie.
OF hij gaat SERIEUS in therapie en kiest voor jou OF je stopt er mee en kiest voor jezelf.
En nee, die keuze maak je niet zomaar, helaas. Was het maar zo makkelijk.

**Geplaatst**: 01-08-08 20:11

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 01-08-08 20:11

Mijn ex had geen uitspattingen of wat dan ook alleen aparte opvattingen, door het samenwonen werd onze relatie echt wel heel slecht, we zijn diverse malen uit elkaar geweest maar het werkte gewoon echt niet, hij heeft toen de benen genomen en mij absoluut niet netjes achter gelaten en als een hond behandeld echter het is het beste wat mij overkomen is, na een paar weken zeiden mijn vrienden, welkom terug in je eigen leven, zo kennen we je weer.....

Het is of het 1 of het ander (heel hard gezegd) aan hem de keus

**Geplaatst**: 01-08-08 20:57

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 01-08-08 20:57

Dus hij ziet het zelf niet in dat therapie noodzakelijk is?
Meid als ik jou was zou ik stoppen met samenwonen met hem,
hier ga je langzaamaan helemaal aan kapot...Ik heb zelf ook met
mannen samengewoont waar ik me ongelukkig bij voelde (Een was manisch depressief)
en ging er helemaal kapot aan...deze man zat nog wel in therapie....
ik weet dat het een moeilijke keus is en een grote stap...Maar je zult er enorm
van opknappen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-08-08 15:53

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst door de TopicStarter : 03-08-08 15:53

Chiqa schreef:
Dus hij ziet het zelf niet in dat therapie noodzakelijk is?
Meid als ik jou was zou ik stoppen met samenwonen met hem,
hier ga je langzaamaan helemaal aan kapot...Ik heb zelf ook met
mannen samengewoont waar ik me ongelukkig bij voelde (Een was manisch depressief)
en ging er helemaal kapot aan...deze man zat nog wel in therapie....
ik weet dat het een moeilijke keus is en een grote stap...Maar je zult er enorm
van opknappen.

Hij ziet inderdaad niet dat het noodzakelijk is, en voor mij? dat vindt hij oneerlijk, 'ik doe niks en hij wel' in zijn ogen. Hij vindt zelf dat hij er niks mee opschiet, maar hoe vaak ik ook vertel hoe erg ik het vindt het maakt gewoon niet uit. En dreigen? heeft nog geen verandering gebracht.

Zijn opvattingen over bepaalde dingen kan ik ook niet echt bij af en toe, ik vindt bijvoorbeeld dat hij te snel in de stress raakt door van die kleine dingen, overdreven vindt ik het, maar hij beweert dat dat niet overdreven is(ja hij is er aan gewend), het is gewoon als er teveel bij elkaar komt en hij gaat stressen dan is het hek van de dam en is een uitspatting zo aan de orde.

Volgens hem moet ik hem meer steunen, maar ben er gewoon niet toe in staat, zodra hij uitbarst, sta ik vast; denk niks meer, kan niks meer, brok in me keel en vrolijk humeur heb ik dan dus ook niet meer en wat ik dan moet zeggen is me ook een raadsel. En als ik zeg wat ik denk dan wordt hij boos, want dat zijn dingen die hij niet wil horen, ik ga tegen zijn idee in dat er gewoon iets niet goed met hem is, maar hij wil er gewoon niet aan.

Hij dreigt in de ergste momenten met weglopen en het is hem een paar keer bijna gelukt, maar als ik naar boven loop omdat ik er niet meer tegen kan dan kan hij dat niet hebben. Hij mag weglopen en ik niet zeker? me moeder heeft al eens gezegd dat ik gewoon zelf een keer echt de benen moet nemen misschien dat hij dan pas inziet hoe erg het nou werkelijk echt is. Want praten geeft toch schijnbaar de ernst niet goed aan hem weer, hoeveel zo'n gesprek ook met mij doet, hij lijkt er weinig van te leren.

zucht..

**Geplaatst**: 03-08-08 16:18

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 03-08-08 16:18

O alsjeblieft meis.....

Raimondlover schreef:
Hij ziet inderdaad niet dat het noodzakelijk is, en voor mij? dat vindt hij oneerlijk, 'ik doe niks en hij wel' in zijn ogen.

Uit dit zinnetje maak ik op dat hij serieus niet inziet wat er aan de hand is, laat staan dat hij dr iets aan wil doen...En jij moet hém helpen? Hallo....Híj is ziek, hij is de patient die verantwoordelijk is voor zichzelf, hij mág jou hier niet in meelseuren, dat is geen liefde meer maar pure manipulatie.
Een kenmerkend karaktertrekje bij mensen met die stoornissen.

Pas als hij naar de dokter gaat voor hulp, toont hij dat hij van je houdt, voor jullei relatie wil knokken.
Nu zullen er twee mensen aan onderdoorgaan, terwijl dr één patient is.
Alsik jou was zou ik mn biezen pakken, en wel heel snel, dit ga je nooit volhouden, je bent zijn mamma niet.
Het zal mss even moeilijk zijn, maar daarna zal je opgelucht adem halen, en mss zet je hem hiermee ook nog eens aan het denken, dat zou toch wel fantastisch zijn.

**Geplaatst**: 04-08-08 23:48

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 04-08-08 23:48

Ik zit nu ook in een soortgelijke situatie. Ook ik was mezelf niet meer na een jaar samenwonen. Heb diverse keren "gedreigd" weg te gaan. Was het steeds van plan, maar bleef uiteindelijk. Heeft niet geholpen...
Na een jaar dan toch maar vertrokken. Voor mezelf gekozen. Maar toch bleef de relatie in stand. Ik hoopte door mijn vertrek hem tot nieuwe inzichten te laten komen. Nu ik 5 maanden verder ben, zien we allebei in dat het alsnog niet werkt zo. Ik denk ook dat er met name bij hem "iets" aan de hand is. Hij is geen borderliner ofzo, gelukkig, maar op de een of andere manier komen we niet los van elkaar. We houden onzettende veel van elkaar, maar elke keer is er wel iets waardoor de boel ontploft. We hebben nu gezamenlijk besloten om in relatietherapie te gaan.
In eerste instantie vond ik het onzin na 2 jaar relatie al...Maar zo kan het ook niet langer. Al is het alleen maar om helder te krijgen voor onszelf wat we met de relatie aanmoeten, we moeten IETS want zo kan het niet langer. Dan worden we allebei zo doodongelukkig.
Ik kan je alleen als tip meegeven: met afwachten tot hij het eindelijk inziet, kom je er niet. Dan kun je blijven praten als brugman. Je zult op wat voor manier dan ook actie moeten ondernemen...En relatietherapie is zo'n slecht idee nog niet.
Succes!

**Geplaatst**: 04-08-08 23:52

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 04-08-08 23:52

och meissie alsjeblieft kies voor jezelf.
zoals ik uit je posts lees vind hij het onzin hoe jij denkt.

**Geplaatst**: 05-08-08 00:12

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 05-08-08 00:12

Beste TS,

Het is belangrijk dat jouw vriend (via de huisarts) opnioeuw een diagnose laat stellken door een psy6chiater of psycholoog. Ik ben zelf Borderliner, en bij mij is aanvankelijk ook de diagnose manisch depressief gesteld. Pas nu ik de juiste disgnose gesteld heb gekregen (17 jaar later!!!) vallen heel veel puzzelstukjes op hun plek, en heb ik therapie. Echt overgaan zullen de buien niet, maar door te weten wat er aan scheelt en hoe daarmee om te gaan is het voor mijn man wel dragelijker geworden. De buien/uitbarstigen zijn namelijk nooit persoonlijk, ondanks dat ze tegen hem gericht kunnen zijn.

Dat je vriend de noodzaak van therapie niet inziet hoort ook een beetje bij het ziektebeeld. Misschien kun je beginnen met hem wat informatie te geven over borderline, bijvoporbeeld een boek. Voor mij is het keerpunt gekomen toen ik een programma hierover zag en ineens begreep dat ik helemaal niet gek was. Het was doodeng om naar therapie te gaan, en de dokter, en naar mezelf toe te geven dat er echt wat was, maar omwille van mijn partner ben ik erg blij dat ik het gedaan heb.

Je mag me pb-en als je meer informatie wilt.

**Geplaatst**: 05-08-08 08:46

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 05-08-08 08:46

Mijn relatie is door hetzelfde stuk gelopen. Helaas... Ook al hielden we heel veel van elkaar. Houden van is ook loslaten zeker als jouw vriend net als mijn ex de noodzaak er niet van inzag. Zelfs zo erg dat hij er tot op heden nog niets aan doet... sterkte...

**Geplaatst**: 05-08-08 08:52

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 05-08-08 08:52

Uit je verhaal merk ik eigenlijk dat je samenwonen een beetje als "geen weg terug" ziet. Het lijkt alsof je het gevoel hebt dat als dat samenwonen niet slaagt, dat dan ook meteen de relatie in gevaar moet komen. Dan vraag ik me persoonlijk af: waarom zou dat eigenlijk zo moeten zijn? Je geeft zelf aan dat je voorheen - en dat was SAMEN met je vriend - WEL gelukkig was, blijkbaar konden jullie in die omstandigheden, waarin jullie dus niet samenwoonden wel gelukkig zijn.

Is het niet gewoon een oplossing om terug te gaan naar ongeveer die situatie? Dat hangt er natuurlijk ook vanaf hoe jouw ideaalbeeld van samenwonen en evt trouwen is, maar als je het gevoel hebt dat je vriend de ware voor je is, dan zou je kunnen overwegen om b.v. te gaan latten. Allebei een huis, allebei samen leuke dingen doen,maar toch ook je eigen plek hebben. Dat kan in twee huizen, maar soms ook wel in 1 huis, b.v. de een heeft z'n plek op de bovenverdieping, de ander beneden. Ik noem maar wat. Ok, het is niet "standaard" (maar ja, waarom zou alles standaard moeten).

Samenleven met iemand die borderline heeft, OF (manisch)depressief is, is gewoon niet altijd mogelijk, maar dat betekent nog niet dat je niet van die persoon kunt (blijven) houden natuurlijk!

Het is natuurlijk ook wel zo dat als je zou aangeven dat je niet meer wilt samenwonen, je dat punt best kunt laten samenvallen met het overhandigen van b.v. een boek, mogelijk dat hem dan de ogen eens opengaan?

**Geplaatst**: 05-08-08 09:17

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 05-08-08 09:17

Raimondlover schreef:
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar ik woon nu een jaar samen met mijn vriend en voor die tijd hadden we al een jaar een relatie en zagen elkaar al iedere dag.
Juist omdat we elkaar iedere dag al zagen was de overstap makkelijk om samen te gaan wonen, maar met de verhuizing kwamen er al bepaalde uitbarstingen uit hem die ik als niet prettig ervaarde, dit kwam door de stress.

Na de eerste maanden trok dit weer geleidelijk weg omdat er structuur in ons leven kwam, maar het laatste half jaar heeft hij minimaal 1xper week wel een uitbarsting. Zo'n uitbarsting van opgekropte woede en ontevredenheid en hij loopt zichzelf weer ontzettend druk te maken terwijl er in mijn ogen niks aan de hand is. Ik en mijn familie denken dat hij borderliner is want hij voldeed aan de meeste kenmerken, ik zelf ben heel erg overlgevoelig en kan absoluut niet omgaan met zijn uitspattingen, ik raak iedere keer van streek en voel me gekwetst ook mede omdat ik de schuld van hem krijg dat hij zo doet, terwijl ik niks doe. Het ergste ervan is dat hij niet inziet wat hij met me doet, ook al heb ik het al zo vaak tegen hem gezegt. Iedere keer dat hij zo doet ook al is het niet tegen mij, dan doet dat me pijn.

Hij heeft vroeger al bij een psycholoog gelopen en denkt zelf dat hij alleen manisch depressief is, maar er is meer aan de hand maar hij wil daar niet aan. Ik heb relatietherapie voorgesteld maar hij wil geen enkele therapie, maar ik ben wel de dupe en hoe vaak ik dat ook zeg, hij ziet het gewoon niet!

Deze situatie heeft me al redelijk verbitterd, voel me vaak futloos en heb vaak nergens meer zin in en ben veel te vaak moe. Het zuigt zoveel energie om me groot te houden dat ik denk dat ik dit niet lang meer ga volhouden.
Ik hou van hem maar zolang hij zichzelf niet wil veranderen en denkt dat het door andere mensen komt, terwijl hij het toch echt zelf doet kan ik het niet opbrengen bij hem te blijven.
Ik was voor dat ik samen woonde altijd vol energie, vrolijkheid, levenslust en spontaniteit en ik heb nu in de gaten dat ik nu precies tegenovergesteld doe. Ik wil graag weer de leuke dingen zien maar ik krijg de kans niet meer, want steeds als het eindelijk weer iets beter gaat valt meneer weer een keer uit.
Ik ben dus heel erg gevoelig en sfeergevoelig en kan die heftige reacties van hem gewoon niet meer verdragen, ik ben al naar een oplossing aan het zoeken voor als het echt niet meer gaat, ik ben hier niet gelukkig.

Bedankt voor het lezen ik moest dit gewoon even van me af schrijven.

Meis, helaas moet ik zeggen dat ik je gevoel deel.

Ik woon sinds maart samen met mijn vriend waar ik nu bijna 5 jaar een relatie mee heb, en het is ook nie tmeer zoals het was.. Ik ken hem gewoon niet meer.. Als ik iets vraag kan er nooit normaal op gereageerd worden, hij word boos om de kleinste dingen, en deelt mij mede dat ik egoistish ben en nooit eens aan hem denk.. (Ik leef voor die gozer ik doe letterlijk alles, ik smeer zelfs zijn brood!) Maar dat ziet hij niet, hij ziet alleen wat hij voor mij doet (De hond een keertje uitlaten of eens als ik het een keer in de zoveel tijd vraag om af te wassen) Maar dat kan dus ook niet normaal.
Ook zit ik door hem nu in een mega schuld, omdat hij een keer 7 jaar terug zijn rekeningen niet betaalde, en het zijn nu niet alleen zijn spullen die ze weg komen halen.
Keer op keer kwetst hij me met zijn gedrag, vooral door het zeggen dat ik nooit eens aan hem denk, Hij snap tnamelijk zelf niet dat ik voor hem leef en voor niets en niemand anders (ja voor me paard).

Zelf weet ik dat hij semi autistish is, ook heeft hij geen prettige jeugd gehad, Maar dan nog isdat geen reden om mij zo te behandelen als vuil. Maar wat doen we eraan? Je kan er over gaan praten maar alles komt regelrecht terug op jou schoot, want het komt natuurlijk allemaal door mij/ons dat ze zo doen inderdaad.. Ik weet het ook niet echt wat je er tegen kan doen.. Ik laat het maar gewoon over me heen komen en gebruik me zelf maar lekker als voetveeg.
Sorry dat ik niet zulk goed advies geef Lachen

Maarja je snapt me

**Geplaatst**: 05-08-08 09:20

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 05-08-08 09:20

als je niet meer kunt zijn wie je bent in een relatie stoppen er mee!!!

**Geplaatst**: 05-08-08 09:23

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 05-08-08 09:23

geerke schreef:
als je niet meer kunt zijn wie je bent in een relatie stoppen er mee!!!

Dat is makkelijker gezegt dan gedaan... Ik denk dat de TS dat ook vind, je gooit neit zomaar een relatie van (Ts gezien 2 jaar geloof ik correct me if im wrong) Of van mij een relatie van 5 jaar weg.. Gebaseerd op 4 maandjes samenwonen nieuwe banen en stres.. Althans ik kan dat niet, heb verscheidene keeren met mijn koffers voor de deur gestaan om weg te gaan maar kan het gewoon nite.

**Geplaatst**: 05-08-08 09:29

Re: Ben mezelf niet meer door het samenwonen.

Geplaatst: 05-08-08 09:29

Jemig dames, dat jullie die situatie laten bestaan. Zijn jullie zo lamgeslagen dat jullie niet realiseren dat dit geen leven is. Jezelf maar laten gebruiken als voetveeg, PinkyBubble, dat is echt triest. Ik weet niet of ik hier nou om moet gaan zitten huilen of kwaad moet worden.
Waarom niet gewoon erkennen dat het samenwonen is mislukt. Tja dan moet je waarschijnlijk weer terug naar pa & ma. Dan leidt je gezichtsverlies naar de buitenwereld toe.
Hij verandert niet! Probeer niet de reddende engel te zijn; reddende engels zijn meestal doodongelukkig. Het leven is al lastig genoeg om zelf gelukkig te zijn, dan moet je niet de verantwoordelijkheid willen nemen voor het geluk van iemand anders. (Zeker niet als deze al volwassen is!)
Een relatie weggooien... tja wat is een relatie als jij zo ongelukkig bent en hij dat niet eens ziet. Dat is geen relatie. Dat is een mooi laagje voor de buitenwereld. Jij bent zelf als mens meer dan genoeg, daar heb je die vent echt niet voor nodig.
Een relatie moet iets toevoegen en niet van alles van je afnemen.