Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-08 19:59

Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-08 19:59

Dit gaat een lang verhaal worden denk ik.. maar ik zal proberen om het zo kort mogelijk te houden.

Ik zal eerst even een beetje proberen de situatie uit te leggen. Wij zijn hier thuis met 3 kinderen, mijn broer van 20, dan kom ik (net 19) en nog een zusje van 10 (nakomertje). Mijn ouders zijn nu bijna 23 jaar getrouwd, maar of je kunt zeggen 'gelukkig getrouwd' vraag ik me altijd af. Vooral voor mijn vader.. Mijn moeder overheerst namelijk echt bijna alles hier thuis. Je zou kunnen zeggen dat mjin vader flink onder de plak zit. Hij zegt hierdoor ook nooit zo veel (behalve als er visite is ofzo) , en dat wordt hem dan weer verweten.. beetje vicieuze cirkel denk ik.. Hij bemoeit zich hierdoor ook niet echt veel met ons drieën.

Ik heb al eigenlijk voor zover ik weet, altijd al mot met mijn moeder gehad. Vroeger was ik eigenlijk zelfs bang voor haar.. ik durfde bijvoorbeeld ook niet te zeggen of ik iets leuk vond of niet. (Denk aan bijvoorbeeld kleding ofzo) Mijn moeder heeft ook altijd overal een duidelijke mening over.. en die uit ze ook heel duidelijk.. Hier heb ik dus echt een hekel aan.. vooral als het bijvoorbeeld over vriendinnen gaat van bijv zusje.. Ik vind dat iedereen zijn eigen mening moet hebben.. (Het gaat dan zo: D. is echt zo'n ontiegelijk nieuwsgierig kind, daar moet je maar niet mee gaan spelen. Die zit altijd overal aan. En met W. moet je ook maar niet gaan spelen, want die blablabla... ) Hier kan ik dus echt niet tegen.. dus ik ga er maar niet op in.

Maar goed, de afgelopen jaren werden die ruzies steeds erger.. Mijn moeder zei ook vaak kwetsende dingen over mij tegen anderen, bijvoorbeeld mijn broer. ('Ach ja, je zus weet nu eenmaal niet beter', 'Marianne kan er ook niets aan doen dat ze zo egoistisch is', etc.) En het is niet arrogant bedoeld.. maar zoals zij zegt dat ik ben.. ben ik gewoon echt niet! Op mijn werk.. op school.. ik kan altijd supergoed met iedereen vinden.. Ik ben gewoon een spontane meid.. niets geks.. dacht ik..
In oktober werd het steeds erger.. en heb ik dit aan een vriendin hier uit het dorp verteld.. zij stelde toen ook voor dat, als het echt niet ging, ik maar bij hun moest komen logeren.. (zij hebben vaker mensen op deze manier geholpen.. heel fijn, warm gezin..) 4 november was het weer knallende ruzie (om niks).. en toen mn moeder de opmerking maakte: 'Marianne is nu eenmaal niet normaal' was voor mij de maat vol.. ik ben toen naar boven gegaan.. heb mn tas gepakt en ben weggegaan.. naar die vriendin. Mijn ouders wisten toen dus niet waar ik was, ze vroegen er ook niet aan, niet gebeld, wat dan ook.. Later hoorde ik dat ze viavia dus uiteindelijk wel wisten waar ik was. 2 weken nadat ik weg ben gegaan, kreeg ik een mail van mijn vader:
Hoi Marianne,

het lijkt me dat het zo langzamerhand wel weer eens tijd wordt dat je gewoon naar huis komt.
Het wordt alleen maar lastiger voor je zelf.

Papa.
Tot die tijd had ik dus niets, NIETS van ze gehoord. De enige die ik had gesproken was mijn zusje.. zij had mij een smsje gestuurd waarin ze vroeg of ik nog naar huis kwam, of alles goed was, en dat ze van me hield... Verder van niemand van thuis..
Ik heb mijn vader toen teruggemaild dat ik, voordat ik naar huis ging, eerst een gesprek wilde. Ik wilde niet weer in hetzelfde patroon terugvallen.. Ik was namelijk een jaar daarvoor ook weleens een dag weggevlucht.. naar mijn (inmiddels) exvriend.. mijn moeder heeft mij namelijk die ochtend echt in een wurghouding genomen met de woorden: 'ik wou dat ik dit kon doen'. Dit hebben we nooit uitgepraat.. want toen ik 's avonds naar huis kwam met mijn vriend lag ze al op bed, en toen ik de volgende dag wilde praten zei ze: 'Er valt niks over te praten. Gebeurt is gebeurt.'
Ik had in de mail naar mijn vader gezet dat ik een gesprek wilde met een vierde, neutrale persoon erbij, zodat die ons kon helpen. Zo kon ik mij ook 'veiliger' opstellen, omdat het anders echt 2 tegen 1 was.. Mijn vader heeft toen een afspraak gemaakt met een maatschappelijk werkster. Die afspraak was op 27 november, weer een tijd later dus. Al die tijd heb ik mijn ouders dus niet gezien/gesproken..
Het gesprek was vrij heftig. Mijn moeder was eerst ontzettend afwerend, als ik zei waar ik moeite mee had, ging ze vaak heel ongeinteresseerd zitten. Gelukkig viel dat ook die maatschappelijk werkster op. Er zijn toen een heleboel dingen op tafel gelegd, en dat heeft toen echt de lucht gezuiverd. Toen we weg gingen, zijn mijn moeder en ik elkaar ook in de armen gevallen dat we dit helemaal niet wilden. We hebben toen afgesproken dat ik eerst een aantal keer langs huis zou komen, en dan pas weer thuis kwam wonen.. dat wilde ik graag ( ik vond het ontiegelijk moeilijk om maar net te doen of er niks was gebeurd). Dus dat is allemaal goed gegaan.. en het ging ook een tijdje goed.

Maar nu is het weer helemaal mis.. we zijn nu 3 maanden verder.. maar het lijkt steeds meer op het oude. We hadden met die maatschappelijk werkster afgesproken dat we open tegen elkaar zouden zijn, maar dat gebeurt nog steeds niet.. En als ik het probeer, dan word ik telkens afgekapt... En weer begint mijn moeder met die kleinerende opmerkingen.. maar als ik er wat van zeg, dan zegt ze dat ik me niet moet aanstellen. Maar sinds vrijdag maakt ze ook rotopmerkingen over dat ik toen ben weggegaan.. ze verwijt het me nog steeds.. dat merk ik. Vrijdag zei ze bijvoorbeeld: 'Zou je je koffertje niet weer eens pakken?', en vandaag was het (tegen mijn vader, nadat ik naar boven ging na het eten): 'Zeg nou maar niet teveel tegen haar, want anders zit je morgen weer bij de maatschappelijk werkster!' Maar dat wordt dan hardop gezegd.. zodat ik het ook hoor.. En ik weet niet waarom ze het zegt.. of ze het grappig vindt om mij pijn te doen.. of wat dan ook.. maar ik kan er zo echt niet meer tegen.. ik ben altijd echt een heel optimistisch persoon.. zo sta ik ook bekend op mijn werk.. maar als ik alleen ben.. zoals nu.. kan ik dat echt niet meer zijn.. het hoeft van mij dan echt allemaal even niet.. En ik ga echt geen zelfmoord plegen of wat dan ook.. daarvoor sta ik nog te sterk in mn schoenen.. maar ik hou het zo ook echt niet vol.. ik ga kapot zo.. En ook al praat ik erover met vrienden, vriendinnen, het is net alsof zij het niet snappen.. iedereen heeft weleens ruzie met zn ouders..
Uit huis kan ik gewoon eigenlijk niet.. daar heb ik niet genoeg geld voor.. ik zit nog op school.. Opnieuw naar de maatschappelijk werkster.. vind ik echt heel moeilijk, weer alles openhalen en vertellen aan een vreemde.. weer toegeven dat het niet goed gaat.. maar ik zie geen andere oplossing..

Ik hoopte dat iemand hier op bokt mij misschien nog 'de' tip kon geven.. hoe ik hiermee om moet gaan.. ik weet het niet meer..

Sorry voor het lange verhaal...

**Geplaatst**: 05-03-08 20:11

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 05-03-08 20:11

hee, jeetje wat rot..
hier in huis gaat dat ook zo, alleen dan wel iets minder hevig..
maar ook, vaders onder de plak, moeders die soms van alles eruit floept..
ik zou even zo snel niet weten wat je ermee aan moet..
ja negeren, maar dat werkt gewoon niet altijd.. sommige opmerkingen kan je gewoon niet negeren..
als ik me rot voel ga ik of naar me vriend, of een lange buitenrit maken.. dan kom je thuis en doen ze alsof er niets aan de hand is..
maar misschien kan jij zelf eens naar een psycholoog? die zal je zeker begrijpen.. en dat zal zeker opluchten.. ook al is het moeilijk om alles weer boven te halen..
( weet wat je ermee bedoelt, school heeft het mij verplicht gesteld door de situatie bij mij thuis ) en ben de laatste tijd veel vrolijker Lachen

Heel veel succes ermee

**Geplaatst**: 05-03-08 20:20

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 05-03-08 20:20

Jeetje wat een vervelende situatie.
Ik denk niet dat er 'een tip' is, waardoor het allemaal weer 'goed' en 'normaal' wordt. De enige tip die ik je kan geven is dat je er over moet praten; met je vader, met je moeder en als dat niet werkt toch met iemand anders.
Ga langs de huisarts en laat je doorverwijzen, mssn begeleid kamer wonen, een psycholoog oid. Sterkte Lachen

**Geplaatst**: 05-03-08 20:21

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 05-03-08 20:21

Jeetje wat een vervelende situatie zeg! Het lijkt erop dat je moeder helaas niet echt ervoor wil gaan, ze valt telkens in het oude patroon terug. Misschien moet je het toch nog eens proberen met de maatschappelijk werkster? Is het overigens niet mogelijk om op jezelf te gaan wonen? Als je al meerdere malen geprobeerd hebt om dit op te lossen en het werkt maar niet dan zou ik op een gegeven moment ook niet meer weten wat te doen hoor. Misschien heeft je moeder wel problemen gehad in haar jeugd dat ze daarom zo doet, weet je daar iets van?

**Geplaatst**: 05-03-08 20:22

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 05-03-08 20:22

mee eens; een psycholoog kan erg helpen.
Natuurlijk is het lastig met je moeder te praten als ze zo reageert, maar ik weet natuurlijk niet wat jouw reactie dan is (no offence...).
het is wel zo fijn om bij een psycholoog te ontdekken waarom je op een bepaalde manier reageert op bepaalde dingen en je kunt ook de vaardigheid (want dat is het) leren om op een goede manier op zo'n opmerking te reageren. Want je kunt wel degelijk het gesprek in een bepaalde richting sturen.
Ik weet dat het moeilijk is, maar toch kan je proberen om erachter te komen wat er nou achter die venijnige opmerkingen steekt.
Probeer niet in je rol als kind/slachtoffer te blijven zitten maar spreek met haar als volwassene; dat is absoluut noodzakelijk voor een gelijkwaardig gesprek.

Tja, als het echt niet van twee kanten kan komen, dan moet je de consequentie nemen en uit huis gaan, hoe moeilijk ook. Het zou de relatie met je moeder weleens erg kunnen verbeteren!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-08 20:24

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-08 20:24

marianr schreef:
Jeetje wat een vervelende situatie zeg! Het lijkt erop dat je moeder helaas niet echt ervoor wil gaan, ze valt telkens in het oude patroon terug. Misschien moet je het toch nog eens proberen met de maatschappelijk werkster? Is het overigens niet mogelijk om op jezelf te gaan wonen? Als je al meerdere malen geprobeerd hebt om dit op te lossen en het werkt maar niet dan zou ik op een gegeven moment ook niet meer weten wat te doen hoor. Misschien heeft je moeder wel problemen gehad in haar jeugd dat ze daarom zo doet, weet je daar iets van?

Mijn moeder heeft inderdaad ook niet de ideaalste jeugd gehad.. maar dat is voor mij juist een reden om hier wel wat van te maken..ook voor mijn zusje..
(Haar ouders waren gescheiden, haar moeder moest 7 kinderen onderhouden, daardoor niet veel aandacht per kind.. maar veel meer weet ik er ook niet van.. Mijn moeder heeft ook bijna geen contact met haar broers/zussen, iedereen doet wel iets fout in haar ogen..)

**Geplaatst**: 05-03-08 20:33

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 05-03-08 20:33

Je ziet wel eens dat mensen die een moeilijke jeugd gehad hebben eigenlijk hetzelfde doen met hun eigen kinderen. Daar snap ik nooit wat van want je hebt het dan zelf zo moeilijk gehad en dan lijkt het me toch dat je voor je eigen kinderen dat juist niet wilt. Maar misschien is dit ook wel makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik zou in ieder geval nog eens proberen om er (met hulp) over te praten. Als je echt het gevoel hebt dat je er alles aan gedaan hebt om het op te lossen en ze vervalt nog steeds in het oude patroon dan zou ik er toch echt over denken om op jezelf te gaan wonen. Op deze manier kun je natuurlijk niet eeuwig door.

**Geplaatst**: 05-03-08 20:42

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 05-03-08 20:42

Met één gesprekje kun je niet reeds bestaande gewoontes veranderen. Daar is méér voor nodig. Ik denk dat je misschien zelf eens met maatschappelijk werk zou moeten gaan praten voor wat advies - voor dit soort situaties zijn er therapievormen (zoals gezinsbegeleiding).

Je zegt dat je er weinig voor voelt om opnieuw met een maatschappelijk werkster/er te gaan praten omdat er dan weer van alle boven water komt.. maar wat wil je dan? Het gedrag van jouw moeder ( maar ook jouw gedrag) komt ergens vandaan, dat moet uitgesproken ( of op z'n minst "doorgedacht") worden. Met zaken onder 't kleed vegen los je niks op - vaak zijn er voor dit soort gedrag allerlei diepe gronden. En helaas: die kun je niet uit de weg gaan door te besluiten "we gaan vanaf nu rekening met elkaar houden".

Je kunt zelf een begin maken met het streven naar een betere situatie: niet door te beschuldigen of te pruilen dat je het zo slecht getroffen hebt. Wees open, communiceer. Je kunt gerust tegen je moeder zeggen wat je dwarszit. Niet door haar van wangedrag te beschuldigen, maar door haar simpelweg te zeggen: "Het doet me verdriet dat... " vul maar in. (En dat is dus een wat andere manier dan te zeggen " Jij doet zo vervelend.." want dat zal iemand als een aanval opvatten en dan valt er meestal weinig te communiceren.

Sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-08 20:54

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-08 20:54

Bedankt allemaal voor je reactie..

Maar.. zodra ik bijvoorbeeld tegen mijn moeder ga zeggen: 'het doet me verdriet dat .. ' dan weet zij ook wel weer iets te verzinnen, en zo gaat het dan verder..

Maar ik denk dat het inderdaad toch goed is om weer naar iemand te gaan.. om erover te praten. Heeft iemand tips om aan zo iemand te komen? Zijn er dingen waar ik rekening mee moet houden wanneer ik iemand uit kies, etc? Ik ben daar niet bepaald bekend mee..

**Geplaatst**: 05-03-08 21:07

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 05-03-08 21:07

Jeetje meid en jou verhaal komt bij mij helemaal neer als ''herkenningspunt'' alleen dan wel wat anders!

Op het moment dat mijn ouders nog gewoon bij mekaar waren was er ook maar echt niks aan de hand, op een dag is de bom als ware gebarsten en kregen mijn ouders knallende ruzie wat zeg ik? ''in mijn ogen leek het meer als oorlog''! Ik was op dat moment nog maar 9 jaar oud, ik kom uit een best groot gezin mijn ouders hebben in totaal 5 kinderen gebaard...

Tijdens de enorme ruzie was mijn vader helemaal door een hel gegaan, mijn zus van toen was 12jr die mijn broertje die op dat moment nog maar 5 jaar was en mij midden in de nacht kwam wakker maken met als volgd ''kom kleed je snel aan, we gaan weg'' ik had toen echt geen idee...We (mijn moeder, zus, ik en mijn broertje en de hond) waren toen midden in de nacht na m'n oma (moeder van mijn moeder) gelopen en mochten we daar zolang als we wouden blijven!

Naja mijn moeder werd door mijn vader een jaar lang nog gestalkt ed, mijn vader en mijn oudste broer hebben wel meerdere malen vast gezeten ed!!

Na ongv 2 jaar kreeg mijn moeder een nieuwe vriend in mijn ogen leek hij wel vriendelijk en aardig..En in het begin begon het eigenlijk met dat hij alleen in de weekenden bij mijn moeder kwam, na paar maanden was dat voorbij en kwam m'n moeders nieuwe vriend elke dag en bleef ook elke dag bij ons slapen...

Om mijn verhaal wat kort te houden wil ik hierbij zeggen dat ik erg ruw aangepakt werd door mijn moeders vriend (met andere woorden: sommige momenten greep ie me na de keel, sloeg me bont en blauw etc etc..)

Ik ben zelfs paar keer weggevlucht uit huis(toen was ik al jaar of 19), ik was bang echt heel bang (politie had ik ingeschakeld maar deed niks, ze wachten liever af als je voor je leven ligt te vechten oid)...
Eerste keer dat ik wegvluchtte ging ik bij een oud-vriendin van me inwonen en haar moeder, bij tweede keer bleef ik bij mijn inmiddels nu exvriend inwonen, en als laatst toen had ik echt voor mij de jongen ontmoet die echt wist hoe ik me voelde en me echt begreep..Met hem heb ik nu nog steeds een relatie (bijna 4 jaar) ondanks dat hij best eindje van me toen vandaan woonde, op een dag zou en moest en wou ik mijn hele verhaal aan hem vertellen, vriendlief vond het vreselijk en zei als nog eens voorkomt moest ik hem meteen bellen/sms (was toen jaar of 19)...

Naja het was dus weer voorgekomen en ik liep stampend en huilend naar me kamer waarbij mn moeders vriend me achterna gerend kwam me vast pakte en op me in begon te slaan Huilen

(mijn moeder was op dat moment beneden en hoorde mijn huilen enz), maar mijn moeder is zelf doodsbenauwd voor hem...
Ik mijn vriend gebeld en hij meteen mij komen halen, toen ben ik bij mijn vriend en zn ouders in mogen komen wonen, echt dat deed me onwijs goed begon weer een leven te krijgen...

Ik zie mijn moeder nog wel woon nu samen met vriendlief, en helaas hebt mijn moeder nog steeds met der vriend, maar iig ben ik blij dat ik niet meer samen onder een dak met die vent hoef te leven!

Ik wens jou nog veel sterkte toe!

**Geplaatst**: 05-03-08 21:22

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 05-03-08 21:22

meid...waar moet ik beginnen? herken veel in je verhaal en ik heb zelf gekozen om geen contact meer met mijn moeder te hebben. Ook zij had behoorlijk wat bagage uit haar jeugd meegenomen en was gesloten als een pot over alles, werkelijk alles wat haar persoonlijk betreft. Kon er werkelijk niks mee en uiteindelijk heb i besloten dus dat het beter is voor ons allebei om geen contact meer te hebben. Het heeft veel rust gegeven, ook veel verdriet uiteraard maar het is beter zo..

sterkte en succes.

**Geplaatst**: 06-03-08 00:29

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 06-03-08 00:29

Mariannedeb schreef:
Bedankt allemaal voor je reactie..

Maar.. zodra ik bijvoorbeeld tegen mijn moeder ga zeggen: 'het doet me verdriet dat .. ' dan weet zij ook wel weer iets te verzinnen, en zo gaat het dan verder..

Maar ik denk dat het inderdaad toch goed is om weer naar iemand te gaan.. om erover te praten. Heeft iemand tips om aan zo iemand te komen? Zijn er dingen waar ik rekening mee moet houden wanneer ik iemand uit kies, etc? Ik ben daar niet bepaald bekend mee..

Je zou kontakt kunnen zoeken met een Riagg of Maatschappelijk werk in je woonplaats. Eventueel zou je je huisarts ook deze vraag kunnen voorleggen; hij/zij verwijst je dan verder. Zij kennen het circuit waar je terecht kunt, alleen of met het gezin.
Bij zowel Riagg als MW krijg je een intake gesprek en vandaaruit wordt bepaald wie de beste hulpverlener is voor jouw 'zaak'.

**Geplaatst**: 06-03-08 01:15

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 06-03-08 01:15

Citaat:
Je zou kontakt kunnen zoeken met een Riagg of Maatschappelijk werk in je woonplaats. Eventueel zou je je huisarts ook deze vraag kunnen voorleggen; hij/zij verwijst je dan verder. Zij kennen het circuit waar je terecht kunt, alleen of met het gezin.
Bij zowel Riagg als MW krijg je een intake gesprek en vandaaruit wordt bepaald wie de beste hulpverlener is voor jouw 'zaak'.

..Mee eens, deze mensen kunnen je helpen hoe hier het beste mee om te gaan. Naar mijn gevoel heeft je moeder een probleem...laat je persoonlijkheid en spontaniteit hier niet ten koste van gaan, hoe moeilijk ook.

**Geplaatst**: 06-03-08 08:33

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 06-03-08 08:33

Jannepauli schreef:
Met één gesprekje kun je niet reeds bestaande gewoontes veranderen. Daar is méér voor nodig. Ik denk dat je misschien zelf eens met maatschappelijk werk zou moeten gaan praten voor wat advies - voor dit soort situaties zijn er therapievormen (zoals gezinsbegeleiding).

Ik bedoelde natuurlijk ook niet één gesprekje. Ik schrijf het misschien wat krom, maar bedoel ook dat ik denk dat ze eerst van alles moet proberen om dit te verhelpen. Maar als het niet blijkt te werken dan kun je op die manier niet jaren doorgaan lijkt me.

In ieder geval heel veel sterkte hiermee! Ik heb verder geen ervaring met maatschappelijk werksters e.d. dus kan je daarmee niet helpen.

**Geplaatst**: 06-03-08 10:01

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 06-03-08 10:01

Ik heb voorheen zo ongeveer een jaar lang onder een maatschappelijkwerkster gestaan en kon ook erg goed bij ze terecht en ze luisterden heel goed naar me, dat alles was geen probleem alleen mijn moeders vriend dacht daar anders over en die vond het allemaal maar niks en negeerde het dus ook gewoon...
Het was even maar goed gegaan dat hij zich inhield en niet met mij ging bemoeien ed!! Dat hield ie maar 3 weken vol en toen was de bom weer gebarsten!

Vandaar dat ik echt toen voor koos om direct aan mijn vriend te vertellen hele verhaal, en hij was toen met zijn ouders om de tafel gaan zitten en die vonden het net zo erg voor mij als hoe ik behandeld werd ed!!

Kijk ik snap dat jij nog niet op jezelf kan gaan (kon ik toen ook niet) maar mijn schoonouders en vriend hebben me onwijs goed opgevangen dmv dat ik bij hun in mocht komen wonen...

Misschien voor jou een optie om bij je goeie vriendin in te gaan wonen, en dat je met je vriendins ouders als ook met je vriendin erover blijft praten en goeie afspraken samenstelt. Denk dat dat voor jou heel wat goeds zal betekenen, en dat je jezelf weer nog levendiger gaat voelen, want meid ik denk dat je je nu niet bepaald levendiger/gelukkig voelt in deze situatie!

Het is misschien even moeilijk want kijk het blijven tenslotte je ouders, maar soms is het gewoon niet anders bijv...En je moeder werkt niet mee dmv ''maatschappelijk werkster''!

Sterkte Knipoog

**Geplaatst**: 06-03-08 10:44

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 06-03-08 10:44

Ik denk dat heel veel mensen je verhaal wel herkennen, want niemand kan bij elkaar in de keuken kijken.

Bij ons thuis was het ook niet gezellig, mijn vader is alcoholist en werd daar erg agressief van. Zijn moeder was ook alcoholiste en heeft geen liefde gekend, dus heeft dat ook niet aan haar kinderen doorgegeven, zodat mijn vader ook niet wist wat liefde was. Alles ging met een grauw en een snauw, flink wat klappen gevangen (ik vooral mentaal, zussen ook fysiek, ben ik als kind wel getuige van geweest) en na de scheiding moest ik er als enige nog heen, omdat ik beneden de 12 was.

Uiteindelijk ging het ook niet meer en ben ik met hem gaan praten met een maatschappelijk werkster erbij, wat geen pretje was, want hij ontkende alles en ik deed het werkelijk in m'n broek voor hem...

Na een tijd is het contact min of meer verwaterd en ben ik mijn leven gaan leiden (ben op m'n 19e op mezelf gegaan, ook niet geheel vrijwillig) en af en toe sprak ik m'n vader, dat ging dan wel redelijk.

Wat wel heel jammer is... Mijn vader is erg veranderd de laatste jaren; hij heeft een nieuwe vriendin (best een leuk mens) en is geminderd met drinken (ze heeft flinke invloed op hem, positief), dus ik kreeg een beetje de vader die ik nooit gekend had, ookal was het op afstand. Eind december bleek hij kanker te hebben en ben ik goed gaan nadenken over hoe het nou eigenlijk tussen ons zat. Ergens was ik heel bang dat hij zou overlijden, want ik had nog zoveel vragen, maar het is er nooit de juiste tijd voor en ik wist gewoon niet hoe ik op de situatie moest reageren. Ik kreeg telefoontjes (spontaan) van hem en hij noemde me 'lieverd', zo had hij me nog nooit genoemd. Emotioneel heeft me dat een flinke klap gegeven en ik denk (ben nog nergens van overtuigd) dat het vooral een kwestie was van hem WILLEN haten i.p.v. hem daadwerkelijk haten, want de afgelopen jaren ben ik er ook achter gekomen dat hij anders kan zijn dan hoe ik hem in mijn jeugd heb meegemaakt...

Maar goed, m'n vader is geopereerd en is nu aan het herstellen van de kanker en ondertussen leef ik verder mijn leven en probeer mijn jeugd een plekje te geven. Alleen begrijp ik niet dat mensen vaak hun kinderen behandelen zoals ze zelf zijn behandeld (moeder van TS kreeg thuis niet de aandacht die ze verdiende en dat geldt voor mijn vader ook), maar ik kan me niet voorstellen dat je dat gedrag klakkeloos overneemt, juist omdat je weet hoe beroerd het je laat voelen.

**Geplaatst**: 09-03-08 00:07

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 09-03-08 00:07

MW --> LZP.

**Geplaatst**: 09-03-08 12:47

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 09-03-08 12:47

Zoek de hulp terug op en probeer regelmatig hierin begeleid te worden! Een keer een gesprek zal deze situatie niet in een keer oplossen, want het probleem zit duidelijk dieper (bij je moeder vooral). Ga zelf in gesprek met een psycholoog en probeer een manier te vinden om hiermee om te gaan. En bekijk al je opties om eventueel toch uit huis te kunnen! Het broertje van mijn beste vriendin is "doorgedraaid" thuis door de onstabiele situatie en in een opvangtehuis gekomen omdat hij zelfmoord wilde plegen. Hij is hierna niet terug naar huis gegaan, maar in het begeleid wonen! Dat is voor hem een verademing geweest en het gaat nu super met hem! Dus misschien een optie voor jou! Heel veel succes ermee!

**Geplaatst**: 09-03-08 14:34

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 09-03-08 14:34

Het verhaal komt me bekend voor.
Uiteindelijk ben ik wel op m'n 19e het huis uit gegaan, ik ging toen studeren in een andere stad, dezelfde stad als mijn vriend. We zijn toen gaan samenwonen daar in de buurt.
Nog steeds probeert mijn moeder me zo te behandelen, totdat ik het nu helemaal niet meer pik en alle contact verbroken heb op het moment.

Het klopt gewoon niet dat je moeder haar frustaties op jou botviert en zichzelf naar boven haalt door jou naar beneden te halen.

Mensen gaan met andere mensen om zoals ze het zelf als voorbeeld hebben gehad. Dus ondanks dat ze zelf een 'slechte' jeugd hebben gehad weten ze niet hoe ze het anders moeten doen en gaan ze hetzelfde om met hun kinderen.

Een psycholoog of maatschappelijk werkster kan helpen omdat je je verhaal dan kwijt kunt en ze je handvatten kunnen geven hoe ermee om te gaan. Wat mij hielp was de bevestiging dat ik niet gek was en dat het niet normaal was hoe mijn moeder mijn behandeld had.
Is er bij jullie op school geen vertrouwenspersoon? Die heeft mij erg geholpen in die tijd en die kan je ook evt. doorverwijzen naar het maatschappelijk werk of psycholoog.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-03-08 15:36

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst door de TopicStarter : 09-03-08 15:36

Bedankt allemaal voor de reacties.. ik heb expres een aantal dagen niet gereageerd, zodat het even kon bezinken..

Ik denk dat ik inderdaad maar een afspraak ga proberen te maken met een psychiater. Dan heb ik tenminste ook het gevoel dat IK er wel wat voor probeer te doen..

Ik zit op het HBO.. ik geloof niet dat we iets van een vertrouwenspersoon op school hebben.

Het begeleid wonen, wat houdt dat precies in? Lachen

**Geplaatst**: 11-03-08 11:59

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 11-03-08 11:59

begeleid wonen kan voor zover ik weet alleen wanneer je onder de 18 bent, dan val je nog onder jeugdzorg.

Marianne ik vind het zo vervelend voor je. We hebben het er toendertijd over gehad en ik heb helaas ook geen oplossingen voor je. Maar wie weet kun je ergens op kamers? Je zit toch op de pabo in utrecht. Een studentenhuis o.i.d?

Heel veel sterkte, als je ooit nog eens wilt praten hoor ik het wel.

liefs roos

**Geplaatst**: 11-03-08 13:11

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 11-03-08 13:11

Jeetje, wat verkeer jij in een nare situatie! Maar als ik zo wat dingen lees die jouw moeder heeft gedaan en gezegd zou ik toch eens een instantie bellen. Ik weet niet precies bij wie je hiervoor terecht kan..misschien het GGZ eens bellen. Misschien dat zij je door kunnen verwijzen. Voor zover ik het begrijp heeft jouw moeder dringend hulp nodig. En natuurlijk is je jongere zusje niet jouw verantwoordelijkheid, maar toch zou ik ook voor haar hulp gaan zoeken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-03-08 12:21

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst door de TopicStarter : 12-03-08 12:21

Hee,

@ Roos: ja ik zit inderdaad in Utrecht op school.. maar ik ga dan liever hier in de buurt op kamers ofzo.. als dat zou kunnen.. ik heb hier mn vrienden, hobby's en werk.. anders ben ik alles kwijt zeg maar..

Ik vind het wel echt moeilijk wat ik nu moet doen.. want aan de andere kant kan mijn moeder echt wel heel lief doen.. Gisteren ben ik aan mijn knie geopereerd, en dan zit ze wel de hele dag in het ziekenhuis.. voor mij. En dan denk ik weer.. 'ach, al die 'foute' dingen bedoelt ze niet zo..' en dan weet ik niet meer wat ik wil.. Boos!

**Geplaatst**: 12-03-08 14:03

Re: Hoe moet ik hier mee om gaan??? (moeder)

Geplaatst: 12-03-08 14:03

euhm... ik herken deze situatie een beetje, mijn schoonmoeder heeft ook een hoop bagage mee vanuit haar jeugd, ook een éénoudergezin en zij is eigenlijk al van jongs af aan een gezin aan het onderhouden...

zij doet dit soort dingen in mindere mate en ook niet altijd maar soms heeft ze weer zo'n dag dat iedereen alles fout doet. maar zij zegt niet de persoon of wat ook, nee als een iemand iets fout doet is het 'jullie dit,' en 'jullie dat...'

mijn vriend was het op een gegeven moment zo zat dat hij een tijdje afstand van haar had genomen en inderdaad hij kwam terug en het ging beter en toen na een tijdje begon het weer...

maar omdat zij het in mindere mate doet trek ik me er niet zoveel van aan, tuurlijk wordt ik wel eens pisnijdig, maar ik heb ook van mn pa (oud riagg medewerker) geleerd om juist dan dus rustig te blijven en niet op een nijdige toon of wat ook te reageren.

ze had eens een mening over iets en toen heb ik haar heel rustig gevraagd waarom ze dat vond. (een mening over mijn ouders, lees: ze kent mijn ouders niet eens)
en daar wist ze niet op te reageren.

toen heb ik haar ook maar meteen even mede gedeeld dat mijn ouders niet 'rijk' of 'bekakt' zijn. (ze heeft het maffe idee dat we een elite familie zijn ofzo)
en dat ze maar niet meer over mijn ouders moet praten zolang zij ze niet kent. Nu doet ze dus wel redelijk normaal maar ze heeft nog steeds haar dagen...

Daarbij vind ik het jammer dat zij een rotjeugd heeft gehad, of tenminste, rot? Zwaar. maar dat is heel banketstaaf voor haar maar daar hoeft ze mij niet voor aan te kijken, de fouten die zij heeft gemaakt zijn fouten die zij zélf heeft gemaakt. en dus niet de mijne.

en ooit, als de bom weer barst zal ik haar dat zeggen.