Nu kwam mijn andere zusje maandagavond na catteresatie thuis met het verhaal: "Ja, iemand van school heeft zelfmoord gepleegd." We dachten een roddel, maar dit schijnt echt waar te wezen.
Mijn zusje, die niet thuis woont, komt met een bleek gezicht de winkel in, waar ik werk. Ze doet haar verhaal, en vriendinnen staan om haar heen. Ze verteld het verschrikkelijke nieuws: "Ons vorige klasgenootje en vriendin heeft zelfmoord gepleegd..." Ze heeft zich opgehangen aan haar sjaal, op de zolder, moeder hoorde al heel lang niks, al een uur of wat, en is gaan kijken en zag haar benen bungelen, heeft eerst keihard geschreeuwt, en is flauw gevallen. Vader kwam op het geluid af, en is heel rustig gebleven, 112 gebeld, en Marielle eraf gehaald. Ze hebben haar geprobeert te reanimeren, maar was te laat.
Ik ken haar via via, wel eens gezien, bekend koppie, maar niet dat ik dagelijks met haar sprak ofzo.
Het scdhijnt dat ze tegen een vriend had gezegd met een gekke bek: "Ik ga binnenkort zelfmoord plegen." Hij dacht dat dit een grapje was. Hij heeft spijt als haren op zn hoofd dat hij niks gezegt heeft, die arme jongen loopt er levens lang mee.
Morgen word ze begraven...
Ik heb dit verhaal dus gehoord, aangehoord met tranen in mn ogen. Je denkt gelijk verder. Ze zal spijt gehad hebben? Wat dan?
Maar aan de andere kant een heel ander gevoel, waar gaat dit heen? Eerder dacht je daar nog niet aan, op je 13e speelde je met poppen en barbies, was je daar niet druk mee. Dat kwam later pas. [Ik ben pas 18, maar tot mn 15e gespeeld met barbies,

Zoveel mensen die sterven, ziek zijn en nog lang niet willen gaan, nog te kort zijn op deze aarde, en zij pleegt zelfmoord.
Ik heb ook een reden gehoord, waardoor ze zelfmoord gepleegd zou hebben. Er sdchijnt iemand geweest te zijn die tegen haar gezegd had dat ze lelijk was, en dik.
Ik heb er weinig woorden voor, ondanks dit enorme verhaal, wat ik toch vertellen wou..
Morgen de begravenis..